του κ.Κωνσταντίνου Χολέβα
Πολιτικού Επιστήμονος
Πολιτικού Επιστήμονος
Λευκωσία, Κεντρικές Φυλακές. Ξημερώνοντας 10 Μαίου 1956. Οι κρατούμενοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν κοιμούνται. Όλοι μένουν ξάγρυπνοι περιμένοντας κάτι σημαντικό. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα το μήνυμα διαδίδεται από θάλαμο σε θάλαμο. Οι Άγγλοι στρατιώτες άνοιξαν το κελλί του μελλοθανάτου και τον μεταφέρουν στην αγχόνη. Είναι ο Μιχαλάκης Καραολής, ο πρωτομάρτυρας του Κυπριακού Αγώνος. Αγέρωχος και ψύχραιμος οδηγείται προς το μαρτύριο. Λίγο πριν είχε εξομολογηθεί στον ιερέα των Φυλακών και είχε κοινωνήσει. Την ώρα που ο Τουρκοκύπριος δήμιος ανοίγει την μακάβρια καταπακτή οι Φυλακές σείονται από συνθήματα και από τον Εθνικό μας Ύμνο. Λίγο αργότερα η διαδικασία επαναλαμβάνεται. Νέα αγωνία, νέα συνθήματα, πάλι ο Εθνικός Ύμνος. Αυτή την φορά το παλληκάρι που οδηγείται στην αγχόνη λέγεται Ανδρέας Δημητρίου. Από τότε οι δυό τους αποτελούν αχώριστο δίδυμο στην ιστορική μνήμη και στην καρδιά των Νεοελλήνων.Η Ελλάδα και η Κύπρος γέμισαν δρόμους κι πλατείες με το όνομα Καραολή και Δημητρίου.
Κι ο Αγώνας φούντωσε. Το παράδειγμα των δύο νέων που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση-Ένωση χαλύβδωσε πολλούς άλλους. Ο Ελληνισμός ολόκληρος οφείλει ευγνωμοσύνη σ’ αυτά τα παιδιά και σε όλη την γενιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ του 1955-59. Μας χάρισαν την τελευταία ένδοξη σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας. Ανεδείχθησαν πρότυπα ηρώων για τις παρούσες και τις μέλλουσες γενεές.
Αξίζει να προβληματισθούμε. Ποια ήταν τα ιδανικά αυτών των παλληκαριών; Που οφείλεται η θαυμαστή αντοχή και ψυχραιμία τους μπροστά στα Δικαστήρια και στα βασανιστήρια της βρετανικής αποικιοκρατίας; Η απάντηση είναι απλή. Ήταν τα ίδια ιδανικά που ενέπνευσαν τους αγωνιστές επί Τουρκοκρατίας και επί Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι ίδιες αρχές και αξίες που συνιστούν την συνέχεια του Ελληνισμού. Δηλαδή η Ορθόδοξη Πίστη, ο αγνός πατριωτισμός, η συνείδηση του χρέους απέναντι στους προγόνους και στους επιγόνους, η αγάπη για την Ελευθερία και την Δημοκρατία, η συνείδηση ότι υπάρχουν κάποια διαχρονικά ιδανικά, τα οποία βοήθησαν αυτόν τον λαό να μην εξαφανισθεί κάτω από πολυποίκιλες εθνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές καταπιέσεις και υποδουλώσεις. Ο Μιχαλάκης Καραολής, άριστος μαθητής στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας αρνήθηκε μία υποτροφία που του προσέφεραν για να σπουδάσει Ιατρική , διότι είχε μόλις ενταχθεί στην ΕΟΚΑ και ήθελε να τα δώσει όλα για την Ελλάδα. Ήξερε απ’ έξω ολόκληρα χωρία από Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και από την Καινή Διαθήκη. Η Χριστιανική του πίστη ήταν βαθειά, όπως φαίνεται από τα τελευταία γράμματα που έστειλε στους συγγενείς του. Την ίδια ελληνοκεντρική παιδεία και χριστιανική υπομονή είχε και η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών, αγοριών και κοριτσιών, της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών. Όταν επισκεφθεί κάποιος το Μουσείο Αγώνος στην Λευκωσία βλέπει ιδίοις όμμασι τα βιβλία και τα πνευματικά εφόδια των νεαρών ηρώων. Ο Καραολής, ο Δημητρίου και οι συνεχιστές και συναγωνιστές τους εξέφρασαν με μαχητικό τρόπο την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, η οποία έχει την δύναμη να γεννά και να γαλουχεί παλληκάρια. Τότε ο διάσημος Αλμπέρ Καμύ αφιέρωσε στον Καραολή ειδικό άρθρο σε γαλλική εφημερίδα. Σήμερα, όμως, κάποιοι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι τον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας στην Κύπρο τον διεξήγαγαν παιδιά του Κατηχητικού και όχι εμβριθείς μελετητές του Μαρξ και του Λένιν. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η αλήθεια.
Φαίνεται ότι ορισμένοι εντός και εκτός Ελληνισμού θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη μας τον Καραολή. Βλέπουμε ελληνικό σχολικό βιβλίο-το οποίο ευτυχώς απεσύρθη- να κατηγορεί ως «υπερσυντηρητικούς εθνικιστές» τους αγωνιστές της Κυπριακής Ελευθερίας. Διαβάζουμε στο πανηγυρικώς απορριφθέν Σχέδιο Ανάν παραγράφους που αποσκοπούσαν να καταργήσουν την ελληνική σημαία από την Κύπρο και να αφαιρέσουν από την σχολική ύλη κάθε αναφορά στον Καραολή, στον Αυξεντίου κ.α. Παρατηρούμε την πρόσφατη πρόταση των αμερικανών και ευρωπαίων «σοφών» της Διεθνούς Ομάδος Κρίσεων να προσπαθεί να μας πείσει ότι το Κυπριακό θα λυθεί αρκεί να ξεχασθεί το αίμα που χύθηκε υπέρ της ελληνικότητος της Κύπρου. Είμαι βέβαιος ότι κάθε τέτοια προσπάθεια θα αποτύχει. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα η μεγάλη πλειοψηφία δεν λησμονεί τους ήρωες. Ένα κομμάτι της ψυχής μας έχει δηλώσει ως τόπο μόνιμης διαμονής την διασταύρωση των οδών Καραολή-Δημητρίου και Ελευθερίας.
Αξίζει να προβληματισθούμε. Ποια ήταν τα ιδανικά αυτών των παλληκαριών; Που οφείλεται η θαυμαστή αντοχή και ψυχραιμία τους μπροστά στα Δικαστήρια και στα βασανιστήρια της βρετανικής αποικιοκρατίας; Η απάντηση είναι απλή. Ήταν τα ίδια ιδανικά που ενέπνευσαν τους αγωνιστές επί Τουρκοκρατίας και επί Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι ίδιες αρχές και αξίες που συνιστούν την συνέχεια του Ελληνισμού. Δηλαδή η Ορθόδοξη Πίστη, ο αγνός πατριωτισμός, η συνείδηση του χρέους απέναντι στους προγόνους και στους επιγόνους, η αγάπη για την Ελευθερία και την Δημοκρατία, η συνείδηση ότι υπάρχουν κάποια διαχρονικά ιδανικά, τα οποία βοήθησαν αυτόν τον λαό να μην εξαφανισθεί κάτω από πολυποίκιλες εθνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές καταπιέσεις και υποδουλώσεις. Ο Μιχαλάκης Καραολής, άριστος μαθητής στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας αρνήθηκε μία υποτροφία που του προσέφεραν για να σπουδάσει Ιατρική , διότι είχε μόλις ενταχθεί στην ΕΟΚΑ και ήθελε να τα δώσει όλα για την Ελλάδα. Ήξερε απ’ έξω ολόκληρα χωρία από Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και από την Καινή Διαθήκη. Η Χριστιανική του πίστη ήταν βαθειά, όπως φαίνεται από τα τελευταία γράμματα που έστειλε στους συγγενείς του. Την ίδια ελληνοκεντρική παιδεία και χριστιανική υπομονή είχε και η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών, αγοριών και κοριτσιών, της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών. Όταν επισκεφθεί κάποιος το Μουσείο Αγώνος στην Λευκωσία βλέπει ιδίοις όμμασι τα βιβλία και τα πνευματικά εφόδια των νεαρών ηρώων. Ο Καραολής, ο Δημητρίου και οι συνεχιστές και συναγωνιστές τους εξέφρασαν με μαχητικό τρόπο την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, η οποία έχει την δύναμη να γεννά και να γαλουχεί παλληκάρια. Τότε ο διάσημος Αλμπέρ Καμύ αφιέρωσε στον Καραολή ειδικό άρθρο σε γαλλική εφημερίδα. Σήμερα, όμως, κάποιοι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι τον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας στην Κύπρο τον διεξήγαγαν παιδιά του Κατηχητικού και όχι εμβριθείς μελετητές του Μαρξ και του Λένιν. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η αλήθεια.
Φαίνεται ότι ορισμένοι εντός και εκτός Ελληνισμού θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη μας τον Καραολή. Βλέπουμε ελληνικό σχολικό βιβλίο-το οποίο ευτυχώς απεσύρθη- να κατηγορεί ως «υπερσυντηρητικούς εθνικιστές» τους αγωνιστές της Κυπριακής Ελευθερίας. Διαβάζουμε στο πανηγυρικώς απορριφθέν Σχέδιο Ανάν παραγράφους που αποσκοπούσαν να καταργήσουν την ελληνική σημαία από την Κύπρο και να αφαιρέσουν από την σχολική ύλη κάθε αναφορά στον Καραολή, στον Αυξεντίου κ.α. Παρατηρούμε την πρόσφατη πρόταση των αμερικανών και ευρωπαίων «σοφών» της Διεθνούς Ομάδος Κρίσεων να προσπαθεί να μας πείσει ότι το Κυπριακό θα λυθεί αρκεί να ξεχασθεί το αίμα που χύθηκε υπέρ της ελληνικότητος της Κύπρου. Είμαι βέβαιος ότι κάθε τέτοια προσπάθεια θα αποτύχει. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα η μεγάλη πλειοψηφία δεν λησμονεί τους ήρωες. Ένα κομμάτι της ψυχής μας έχει δηλώσει ως τόπο μόνιμης διαμονής την διασταύρωση των οδών Καραολή-Δημητρίου και Ελευθερίας.