Πολλές φορές μας ζητάνε να περιγράψουμε ένα συναίσθημα, μια εμπειρία, ένα ταξίδι… και πραγματικά δεν μπορούμε με τα λόγια να εκφράσουμε πάντα αυτό που νιώθουμε.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την Κατασκήνωση.
Είναι δύσκολο – πραγματικά δύσκολο - να περιγράψει κανείς το τι νιώθει πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από μία κατασκηνωτική περίοδο.
Η Χριστιανούπολη φέτος συμπλήρωσε 30 χρόνια λειτουργίας και η Α΄ κατασκηνωτική περίοδος 10 χρόνια ζωής.
Όσες φορές κι αν έχω προσπαθήσει να περιγράψω κλίμα, εμπειρίες και εικόνες από την κατασκήνωση, ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της περιγραφής μου. Έχω την αίσθηση ότι πάντα κάτι ξεχνάω.. κάτι δεν λέω… ότι θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τα συμβαίνοντα.
Έτσι είναι. Όταν τα συναισθήματα και τα βιώματα που έχεις είναι τόσο δυνατά, δεν μπορείς να τα περιγράψεις… απλά τα θυμάσαι… τα θυμάσαι και αναπολείς… συγκινείσαι… χαίρεσαι που απλά τα έζησες.
Βέβαια είναι και το άλλο. Πολλές φορές ο συνομιλητής σου δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτά που του λες. Όχι γιατί είναι αρνητικός. Πολύ απλά γιατί δεν έχει τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια βιώματα. Είναι σαν να προσπαθήσω εγώ να καταλάβω από οικονομικά (δεν υπάρχει περίπτωση).
Όπως και να έχει, η ζωή στην κατασκήνωση περικλείει τα πάντα. Όπως ακριβώς και οι απλές καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις. Έντονα συναισθήματα… θετικά και αρνητικά… χαρά, λύπη, κέφι, λάθη, παραλείψεις, ζωντάνια, θυμό, παρεξηγήσεις, διαφωνίες, συνεργασίες, υποχωρήσεις, χαμόγελο, απογοήτευση, ενθουσιασμό…. και πολλά άλλα.
Έχει όμως και κάτι που ισοπεδώνει όλα τα αρνητικά. ΑΓΑΠΗ... Μια αγάπη που μας κάνει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας… μια αγάπη που ξέρει να συγχωρεί τα λάθη των άλλων.
Είμαστε πραγματικά τυχεροί που βρισκόμαστε στην Κατασκήνωση και πολύ περισσότερο στην συγκεκριμένη κατασκήνωση. Εγώ γι’ αυτή μόνο μπορώ να μιλήσω. Πιστέψτε με ότι αυτές τις ημέρες, δεν διδάσκουμε στα παιδιά. Μαθαίνουμε από αυτά. Μαθαίνουμε και θυμόμαστε επί της ουσίας και στην πράξη, τι σημαίνει να είσαι παιδί. Πως αντιδρά ένα παιδί, πως σκέφτεται, πως θυμώνει και πως συγχωρεί.
Σας ευχαριστούμε που για αυτές τις 9 ημέρες μας εμπιστεύεστε ότι πολυτιμότερο έχετε… τα παιδιά σας. Βέβαια να ξέρετε ότι δεν τα εμπιστεύεστε σε εμάς, αλλά στην Εκκλησία.
Εμείς, σας ευχαριστούμε που μας δίνετε την δυνατότητα να γίνουμε και πάλι – έστω και για λίγο – παιδιά. Να «χαμηλώσουμε» και να δούμε τον κόσμο από κάτω προς τα πάνω… με πιο αθώα, πιο άδολη ματιά. Χωρίς μίσος, κακία και πονηριά. Αλλά με ζωντανή, αυθόρμητη, καθαρή και ειλικρινή ματιά. Έτσι ακριβώς όπως τον βλέπουν τα παιδιά… αυθόρμητα και ειλικρινά…
Ειλικρινά σας ευχαριστούμε που αυτές τις 9 ημέρες μας το επιτρέπετε.
Ο Αρχηγός