Συγκινητικό περιστατικό στο χώρο της Ιεραποστολής
Ορθόδοξη Ιεραποστολική Αδελφότητα «Φως Χριστού»
Ξυπόλυτος, πεινασμένος, και με κουρελιασμένα ρούχα, έφθασε έξω από το ορφανοτροφείο μας στο Μόντε της Ουγκάντας εκείνο το βροχερό απόγευμα ένα μικρό και φοβισμένο δωδεκάχρονο αγόρι, ο Χρήστος.
Ατελείωτες μέρες και νύχτες περπατούσε φοβισμένο το μικρό αυτό αγοράκι από τη Βόρεια Ουγκάντα, όπου ο εμφύλιος σπαραγμός ανάμεσα στις φυλές της χώρας του τον έκανε ορφανό και από μάνα και από πατέρα.
Από τα αδελφάκια του, μόνο αυτός έζησε για να πάρει το δρόμο της ξενητιάς και να γλυτώσει τον θάνατο.
Πεινασμένο, ρακένδυτο και φοβισμένο, από την ανασφάλεια που φέρνει η ορφάνια, έφθασε μέχρι την ενδοχώρα της Ουγκάντας. Εκεί, τυχαία άκουσε από άλλα παιδιά για ένα χωριό της αγάπης, με το όνομα «Φως Χριστού», που είχαν χτίσει κάποιοι λευκοί για ορφανά παιδιά σαν κι αυτόν.
Έτσι, μετά από πολλές περιπλανήσεις, έφθασε έξω από το ορφανοτροφείο μας στο Μόντε, το οποίο είχε κτιστεί στη μνήμη ενός παλικαριού από την Ελλάδα, του Νίκου, που πέθανε μόλις 26 χρονών, πάνω στο άνθος της ηλικίας του.
Εκεί, αφού έφαγε καλά το ορφανό, για πρώτη φορά κοιμήθηκε το Βράδυ τόσο γλυκά... Ξάπλωσε αγκαλιά με ένα άλλο ορφανό παιδί, που θέλησε να μοιραστεί μαζί με το μικρό Χρήστο μας το κρεβατάκι του και τη ζεστή κουβερτούλα του, μιας και δεν υπήρχε άλλο κρεβάτι διαθέσιμο, από το πλήθος των ορφανών.
Το άλλο πρωί δεν χόρταινες να το Βλέπεις... Χαιρόσουν κι εσύ με την χαρά αυτού του αγοριού, που δεν σταματούσε να γελά και να φωνάζει:
«Είμαι στον Παράδεισο, είμαι στον Παράδεισο!!!»
* * *
Ο Νίκος, ένα παιδί από τον Παράδεισο, έχει φέρει πολλά τέτοια ορφανά παιδιά στον «μικρό επίγειο Παράδεισο» του Ορφανοτροφείου «Φως Χριστού», στην περιοχή Μόντε της Ουγκάντας, που στη μνήμη του έκτισαν οι ευσεβείς γονείς του, Γιώργος και Δέσποινα από την Θεσσαλονίκη!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.