Σήμερα, όσοι ακόμα κρατάνε άσβεστη τη φλόγα του αγώνα και της αντίστασης σε κάθε είδους τυραννία, θυμούνται τρεις νιους, τρεις λεβέντες της ΕΟΚΑ: Στέλιος Μαυρομμάτης, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης. Ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου 1956 απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους δυνάστες. Κι έγινε ο θάνατός τους φωτιά νέων αγώνων για την ελευθερία της Κύπρου. Να υποθέσουμε ότι σήμερα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα μιλήσουν στα παιδιά μας για τους τρεις λεβεντονιούς της κυπριακής ελευθερίας και θα τους εξηγήσουν γιατί πρέπει να είναι υπερήφανα;
Αμφιβάλλουμε! Σήμερα, στα παιδιά μας καλλιεργείται η κουλτούρα της ειρηνικής συμβίωσης με τους κλέφτες και τους σφετεριστές, και της επανένωσης μιας γης, που έπρεπε να είχε ενωθεί με την Ελλάδα. Έπρεπε… Σήμερα, στα παιδιά καλλιεργείται η φυγοστρατία και η απέκδυση ευθύνης έναντι της δούλης πατρίδας.
Σήμερα καλλιεργείται ο ωχαδερφισμός, ο υπονομευτικός κυπριωτισμός, «οι Τούρκοι είναι… αδελφοί» τους!
Και τους υποβάλλουν ποιο κομμάτι από τα δυο της κατεχόμενης πατρίδας τους, πρέπει να αγαπούν. Ως εάν οι αγωνιστές και οι ήρωες της ΕΟΚΑ αγωνίζονταν για… δυο κομμάτια πατρίδας. Σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εκπαιδευτικών, που θα διακινδυνεύουν τη δουλειά τους ενάντια στην πολιτική του Υπουργείου Παιδιάς, κανείς δεν θα μιλήσει για τους τρεις απαγχονισθέντες. Τι τραγική ειρωνεία… Σήμερα που πρέπει να τιμάται η μνήμη τους, παζαρεύεται η γη μας για να εκποιηθεί στο «πάρε-δώσε» μιας ρατσιστικής διζωνικής. Τι κατάντημα… Ευτυχώς εκείνοι βρίσκονται αμόλυντοι στο πάνθεο των αθανάτων.