Απευθυνόμενος στην πληθύ των Εκπαιδευτικών αλλά και στους άλλους πιστούς, που είχαν κατακλύσει τον Νέο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου, ο δυναμικός Ιεράρχης είπε μεταξύ των άλλων.
«Στα χέρια των Εκπαιδευτικών η κοινωνία, το Έθνος, όλοι μας, έχομε αποθέσει και εμπιστευθή την μεγάλη ευθύνη της αγωγής των παιδιών, οραματιζόμενοι ένα πολίτη της χώρας μας, ελεύθερο, δημιουργικό, υπεύθυνο και γιατί όχι, υπερήφανο. Οραματιζόμενοι ανθρώπους με υψηλό φρόνημα και ελπίδα για το μέλλον, με πίστη στο Θεό και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ανθρώπους που θα υπηρετούν την αλήθεια, αλλά και θα ξέρουν να θυσιάζονται γι αυτήν.
Θυμίζω αυτή την στιγμή τα λόγια του Μακρυγιάννη, ο οποίος έλεγε: «Ότι εις την αλήθειάν μου πεθαίνω... και δια να μιλώ την αλήθεια κατατρέχομαι και από βασιλέα και από προκομμένους. Θέλουν την αλήθεια, και όποιος την ειπή, κινδινεύεται. Αλήθεια, αλήθεια, πικριά όπου είσαι! Ούτε βασιλείς σε ζυγώνουν ούτε οι προκομμένοι μόνον ρωτούν δια σένα και ύστερα σε κατατρέχονται»
Όμως τούτο το έργο είναι δύσκολο. Κι αν αυτό συμβαίνει σε όλες τις εποχές, πόσο μάλλον στις ημέρες μας. Είναι τρομακτικό δυστυχώς, αυτό που βλέπομε στον καιρό μας. Καλούμεθα να μαζέψωμε τα κομμάτια μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, μιας ψυχής τεμαχισμένης και να δημιουργήσωμε με κόπο ένα οικοδόμημα, ποτισμένο με αίμα και ιδρώτα.
Και εξηγούμεθα: Καλούμεθα να κάνωμε κατάθεση ψυχής, (άραγε δυνάμεθα;), σε μια κοινωνία που μόνη της πριόνισε τον κορμό στον οποίο ήταν στηριγμένη. Έκανε την οικογένεια να πονέση και να κλάψη πάνω σε ερείπια˙ ξέφτισε και υποβάθμισε την ποιότητα της ζωής και απολαμβάνει πλέον τους πικρούς καρπούς αυτών των «κατορθωμάτων της».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κόψαμε και τον σύνδεσμο με τις ζείδωρες ρίζες μας, οἱ οποίες επί αιώνες τροφοδοτούσαν με πνευματικούς χυμούς το γένος μας και το κρατούσαν σε πνευματική ικμάδα.
Συνέβαλαν σε αυτό άνθρωποι της μετριότητος, χωρίς πνευματικές εφέσεις, υπηρέται ξένων ιδεολογιών και συμφερόντων, οι οποίοι άλλοτε κρυφά και άλλοτε φανερά επετέθησαν εναντίον των Ιερών και των Οσίων που κράτησαν ζωντανό αυτό τον τόπο και τα παιδιά του.
Με σύστημα και με μεθοδικότητα, κτύπησαν τη γλώσσα, την ιστορία, την Εκκλησία, την δικαιοσύνη, τον σεβασμό στους θεσμούς και τις αξίες. Προσέφεραν ψεύτικες χαρές, ηδονές και κοσμικές απολαύσεις.
Μιλάμε λοιπόν για προσπάθεια, που καταβάλλεται πλέον με κόπο μεγάλο λόγω της φοβερής καταστροφής.
Δεν μιλάμε, πλέον, για επερχόμενο λιμό, αλλά για λιμό που ήλθε.
Τώρα καλούνται οι Εκπαιδευτικοί, να δώσουν αίμα και πνεύμα, τώρα που τον άνθρωπο βασανίζει το αίσθημα της ναυτίας μπροστά στο μηδέν και ο τρόμος μπροστά σε ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον.
Μπορούμε άρα γε να κάνωμε κάτι; Θα ήταν μεγάλη αμαρτία, να πιστέψωμε το αντίθετο.
Είναι δύσκολος ο δρόμος και χρειάζεται ήρωες. Έχει ειπωθή εύστοχα, ότι το έναυσμα του ηρωισμού είναι η δυσχέρεια. Οι σκληρές εποχές είναι για τους αποφασισμένους, να θυσιαστούν για ο,τι υψηλό και ωραίο, παραμερίζοντας τους μετρίους και χαμερπείς, όσους συμβιβάζονται με την φθορά και την υποδούλωση στο χώμα και την φθαρτότητα.
Είναι για όσους είναι αποφασισμένοι, να κάνουν την υπέρβαση, να ανοίξουν δρόμους, προκειμένου να φτερώσουν ψυχές.
Ποιά τα εφόδια και τα στηρίγματα;
1. Ας τα ονοματίσωμε εις πείσμα όλων εκείνων, οι οποίοι αγωνίστηκαν, να μας πείσουν τόσα χρόνια, ότι χωρίς αυτά μπορούμε, να προχωρήσωμε:
2. Η πίστη στον Θεό. Όχι σε ένα Θεό ιδελόγημα, αλλά στον προσωπικό Θεό, που κατήλθε και εταπεινώθη «ίνα τον άνθρωπον Θεόν απεργάσηται». Στον Θεό που είπε: «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ,6) και επίσης ότι «Εγώ ειμι το φως του κόσμου. ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία...» (Ιω. η,12).
3. Η αγάπη στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως, φυλής, χρώματος, γλώσσης, ηλικίας η μορφώσεως, αφού ο κάθε άνθρωπος είναι δημιουργημένος κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
4. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, που έχει από τον Θεό δοσμένη την χάρη και την ελευθερία.
5. Ο ενθουσιασμός που πηγάζει από το παράδειγμα, που προσφέρουν οι μάρτυρες, οι αγωνιστές, όσοι ξεπέρασαν μέσα στο διάβα του χρόνου τα εμπόδια και τις συμπληγάδες, όσοι θυσιάστηκαν για την αλήθεια.
Εμείς ως Εκκλησιαστικοί ταγοί και σεις οι δάσκαλοι, ως καταξιωμένοι φορείς της παιδείας του Έθνους μας, έχουμε μεγάλη ευθύνη για το αύριο του τόπου μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Ο Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν, έλεγε χαρακτηριστικά:
« Οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι μιά κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθή μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις.
Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη της ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήση και διατηρήση τις παραδόσεις του Ελληνισμού.
Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της, υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει δήθεν μεταξύ του αρχαίου κόσμου και του χριστιανικού κόσμου. Αλλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο.
Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία Ελληνική σκέψη και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτή την ημέρα»
(« Η Δράσις μας» τ.107, 1983, σελ.9).
Αγαπητοί μου, το Εκπαιδευτικό μας σύστημα περνάει την μεγαλύτερη κρίση, που γνώρισε ποτέ. Νομίζω ότι είναι ιδιαιτέρως επίκαιρα τα λόγια του φλογερού Μωραΐτη, του Παπουλάκου, που αντιστάθηκε με ελληνοπρέπεια και με αφοσίωση στην Ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπεία του Γένους μας, ενάντια στον οδοστρωτήρα της αλλοτρίωσης, που από τότε ζητούσε απεγνωσμένα να καταπιή την ικμάδα της φυλής μας.
Έλεγε, λοιπόν, ο Παπουλάκος «Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Εθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε την ζωή μας, τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του Έθνους και το μποδάνε να χαρή τη λευτεριά του.... Τα άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουν τα παιδιά μας; Κι’ αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στιφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν, να γράψουν μιαν αράδα, που να αξίζη μια γραμμή από τα Βαγγέλια....».
Αγαπητοί μου Εκπαιδευτικοί, αυτή την ποιότητα ζωής καλούμεθα όλοι μας να υπηρετήσουμε και να προσφέρουμε στα παιδιά μας. Θα το επιτύχουμε, μόνο, αν σταθούμε πιστοί και όρθιοι στις επάλξεις μας, αν διδάξουμε την αλήθεια και σταματήσουμε το ξέφρενο πανηγύρι της αλλοτρίωσης.
Πρέπει να το τολμήσουμε, με οποιοδήποτε κόστος, γιατί:
«Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν
θαρθούν και θα περάσουν
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»
Θέλω να εκφράσω τον έπαινό μου για τον αγώνα σας, τις ευχαριστίες μου για ο,τι προσφέρετε στον τόπο μας, στην πατρίδα μας, στα παιδιά μας και να σας διαβεβαιώσω, ότι σας συνοδεύει η προσευχή μου και η αγάπη μου για την προσωπική και οικογενειακή σας χαρά και κατά Θεόν ευτυχία, για την επιτυχία σας στο δύσκολο, αλλά τόσο ωραίο και χαριτωμένο έργο που κάνετε.
Ο Θεός μαζί σας»
Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος βράβευσε τα παιδιά από τα Λύκεια των Πατρών που πέρασαν πρώτοι στις Εξετάσεις στα Α.Τ.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι. της χώρας.
Μετά τον Εσπερινό παρετέθη δεξίωσις προς τιμήν των Εκπαιδευτικών.