Μήπως αυτές οι προσευχές είναι μάταιες;Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. Γιατί; Διότι από μικροί δεν γαλουχήθηκαν με τα λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη. Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήρια αποστολή της Εκκλησίας του Χρίστου.
Αν, αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε, σιγά-σιγά, υστέρα από μια πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας από τον πόθο της προσευχής, από τη λαχτάρα της αδιάκοπης επικοινωνίας με τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική, φωτιά που θα λιώσει τον πάγο της ραθυμίας και της αδιαφορίας, με τις οποίες ο διάβολος σας κρατά μακριά από τους γλυκούς χυμούς της λατρείας μας. Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν οι λύσεις και οι απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου.
Με τί φόβο Θεού, με τί συντριβή, με τί πίστη συνέθεσαν οι άγιοι Πατέρες τους κανόνες, τα τροπάρια και τις ευχές της λατρείας μας! Εμείς όμως κάνουμε χρήση των πνευματικών αυτών θησαυρών χωρίς ανάλογα αισθήματα και βιώματα. Προσέξτε τα νοήματά τους. Αποκαλύπτουν όλη την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Ξεχειλίζουν από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της αδυναμίας, από το πένθος, από τη λαχτάρα του Θεού, από τον πόθο της σωτηρίας, από τη βαθιά μετάνοια, από την ικεσία για το έλεος του Κυρίου και τη βοήθεια των αγίων, από την ευγνωμοσύνη για τα αναρίθμητα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.
Διαρκώς η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι πρεσβεύουν αδιαλείπτως για μας στον ουρανό, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου, οι άγγελοι και οι άγιοι. Αλλά και πάνω στη γη η Εκκλησία νύκτα και ημέρα δέεται στο Θεό για μας, τα παιδιά της. Μήπως αυτές οι προσευχές είναι μάταιες; Όχι! Επιτελούν θαύματα, απομακρύνουν την οργή του Θεού για τις πολλές ανομίες μας και αποτρέπουν τις καταστροφές και τις αναρίθμητες συμφορές που θα μας έπλητταν. Όταν τελούνται οι ιερές Ακολουθίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, σε κάθε ευλαβή και προσεκτικό χριστιανό γεννιέται η ζωντανή αίσθηση ότι όλοι οι πιστοί της γης, ποιμένες και ποίμνιο, και στον ουρανό οι άγιοι και οι άγγελοι, αποτελούμε μία Εκκλησία, ένα σώμα με κεφαλή τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτή την αίσθηση, αυτή τη σκέψη, αυτή τη μεγάλη και παρηγορητική αλήθεια δεν πρέπει ποτέ να την απομακρύνει ο πιστός που προσεύχεται μέσα στο ναό. Διότι μπορεί και πρέπει να έχει ανακαινιστική και σωτηριώδη επίδραση στη ψυχή του και κατά την ώρα της λατρείας, αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής του. Είναι η πιο μεγάλη παρηγοριά και ενίσχυση στις δύσκολες ώρες της ζωής μας.
(«Ο κόσμος της Προσευχής»)