Την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012 εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών ο μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης. Η κηδεία του έγινε την επομένη ημέρα το πρωί στο Ιερό Ησυχαστήριο «Επτάριθμος Χάρις» δίπλα στην Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. ΙΩΗΛ.
Ο πατήρ Μελέτιος κατάγεται από τον μαρτυρικό Πόντο. Έμεινε τυφλός από την ηλικία των εννέα ετών. Παρά την αναπηρία του όμως αναδείχθηκε ιδιαίτερα ελεήμων και διηύθυνε με πολλή αυταπάρνηση για πολλά χρόνια ορφανοτροφεία στην Έδεσσα, στα Γιαννιτσά και στην Νάουσα. Τα τελευταία έτη της ζωής του αποσύρθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο «Επτάριθμος Χάρις», σε μικρή απόσταση από την κώμη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών, όπου και παρέδωσε την τελευταία του πνοή επί της γης.
Ο πατήρ Μελέτιος κατάγεται από τον μαρτυρικό Πόντο. Έμεινε τυφλός από την ηλικία των εννέα ετών. Παρά την αναπηρία του όμως αναδείχθηκε ιδιαίτερα ελεήμων και διηύθυνε με πολλή αυταπάρνηση για πολλά χρόνια ορφανοτροφεία στην Έδεσσα, στα Γιαννιτσά και στην Νάουσα. Τα τελευταία έτη της ζωής του αποσύρθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο «Επτάριθμος Χάρις», σε μικρή απόσταση από την κώμη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών, όπου και παρέδωσε την τελευταία του πνοή επί της γης.
Κατά την εξόδιο ακολουθία ο Πρωτοπρ. Αβραάμ Τουμπίδης, ο οποίος από την παιδική ηλικία δέχθηκε την προστασία και την φροντίδα του π. Μελετίου, εκφώνησε τον επικήδειο λόγο που παραθέτουμε στη συνέχεια (Aναδημοσίευση από την Συνοδοιπορία)
«Ο Θεός σώζει και προστατεύει τα ορφανά» είναι η επικεφαλίδα όλων των επιστολών και επισήμων εγγράφων σου, Πολυσέβαστε και φιλόστοργε πατέρα.
Σήμερα θρηνούν δύο χιλιάδες παιδιά σου που βρήκαν αγάπη και στοργή στην αγκαλιά σου, με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Σε μένα έλαχε ο κλήρος να πω σε περίληψη για την μακροχρόνια ζωή σου. Εκείνα τα πέτρινα χρόνια της κατοχής, εσύ μάζεψες κοντά σου ορφανά παιδιά, τα προστάτεψες και τα έσωσες από την πείνα και τον θάνατο. Ορφανοτρόφος έγινες συ ο τυφλός κατά σάρκα και φωτοδότης στο πνεύμα. Μήπως ξεχνά κάποιο από τα παιδιά σου τις τόσες ταλαιπωρίες σου; Γυρνούσες από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι, οδοιπόρος μέσα στο λιοπύρι το καλοκαίρι και μέσα στις βροχές το φθινόπωρο, για να μας φέρεις ψωμί κυρίως και άλλα αγαθά για να ζήσουμε.
Έτσι μας μεγάλωσες, έτσι σπουδάσανε πολλοί, ενώ άλλοι έγιναν τίμιοι επαγγελματίες. Αυτά τα δύσκολα χρόνια έκανες εσύ, τυφλός όντας, τόσο μεγάλο έργο, που άλλοι βλέποντες και με εξουσία, δεν έκαναν. Τουναντίον σας ταλαιπωρούσαν συχνά και έφευγες από πόλη σε πόλη, έχοντας υπό την σκέπην σου και την αγκαλιά σου εμάς.
Προσωπικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, διότι με προστάτεψες μέχρι σήμερα. Γι' αυτό από σήμερα νιώθουμε ορφανοί και η Ζηνοβία και τα παιδιά μου, η Ευδοκία, η Σοφούλα, ο Μελέτιος και τα εγγόνια μου, που σε θεωρούν παππού τους, και είσαι.
Εσύ μου έδωσες το ζην και το ευ ζην. Προστάτεψες την οικογένειά μου, όταν εγώ υπηρετούσα στρατιώτης, όταν σπούδαζα στην Εκκλησιαστική Ακαδημία να γίνω ιερέας και διδάσκαλος. Ο,τι είμαι σήμερα, όλα τα χρωστώ σε σένα πολυαγαπημένε σεβαστέ μου πατέρα.
«Κύριε ημών, ο πατήρ των ορφανών, το έλεός Σου, χάριζε τω πιστώ Σου δούλω Μελετίω, ότι αυτός εγένετο πατήρ ημών των ορφανών σου, εις δόξαν του αγίου Σου ονόματος του ευλογημένου εις τους αιώνας».