„Ο Θωμάς είχε δει τον Χριστό ενσαρκωμένο πολλές φορές, αλλά αυτή τη φορά Τον βλέπει ενσαρκωμένο, αφού είχε περάσει από το θάνατο και την ανάσταση. Καταλαβαίνει, ότι Αυτός που στέκεται μπροστά του είναι ζωντανός, παρόλο που έχει περάσει τη φρίκη του θανάτου. Και δεν μπορεί αλλιώς παρά να Τον ονομάσει Χριστό. Εδώ η σάρκα του Χριστού, η μυστηριωδώς ζωντανή σάρκα, μολονότι βρισκόταν στον τάφο, η άφθαρτη σάρκα, διυφασμένη από τη θεότητα, μαρτυρεί τη θεότητα του Ιησού Χριστού, τη δύναμη του Θεού, ότι είναι όντως το Ζωοποιό Πνεύμα, το οποίο έγινε άνθρωπος, νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε από τον τάφο, το οποίο θα αναστήσει τους πάντες.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή του Θωμά
Ο πρώτος που ομολόγησε τον Χριστό σαν Κύριο, όπως το ακούμε στο Ευαγγέλιο, ήταν ο Ναθαναήλ, ο οποίος έγινε κατόπιν απόστολος του Χριστού. Τον είχε φέρει στον Σωτήρα ένας φίλος του και ο Χριστός δηλώνει μπροστά σε όλους: Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης, χωρίς δόλο μέσα του. Σε αυτά τα λόγια ο Ναθαναήλ αντιδρά με έκπληξη: Από πού με ξέρεις? Και ακολουθεί μια απάντηση του Χριστού, πολύ μυστηριώδης, όπως ήταν και η αντίδραση του Ναθαναήλ εκείνη: Σε είδα που ήσουν κάτω από τη συκιά.
Τί μυστικό υπάρχει μέσα σ΄ αυτή την απάντηση? Ο Χριστός θα μπορούσε να βλέπει έναν άνθρωπο, που κάθεται στη σκιά ενός δέντρου. Μα στο συναξάρι του αποστόλου Ναθαναήλ διαβάζουμε, ότι εκείνη τη στιγμή,, όταν τον κάλεσε ο Φίλιππος, εκείνος – όπως το λέει εκεί ο ίδιος - συλλογίστηκε για τον ερχόμενο Σωτήρα, τον Μεσσία, και προσευχήθηκε γι αυτό. Και όταν άκουσε τα λόγια του Σωτήρα, ότι ο Κύριος τον είδε, δεν σκέφτηκε, ότι ο Σωτήρ τον παρατήρησε με τα ανθρώπινά Του μάτια κάτω από τη συκιά, αλλά με όλη του την εσωτερική ύπαρξη ένιωσε και κατάλαβε, ότι Αυτός είναι Εκείνος, στον Οποίον είχε κάνει προσευχές και υποκλίθηκε μπροστά στο Χριστό και μαρτύρησε ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού. Αυτή η πρώτη ομολογία μας λέει ότι ο Ναθαναήλ αναγνώρισε στο Χριστό τον Θεό και Κύριό του γιατί διείδε μέσα από τη σάρκα τον Θεό, το Ζωοποιό Πνεύμα, όπως τον λέει ο απόστολος Παύλος.
Και μια δεύτερη φορά ακούμε όμοια λόγια: „Είσαι ο Κύριος και Θεός μου!“ Τα προφέρει ο απόστολος Θωμάς. Είχε δει τον Χριστό ενσαρκωμένο πολλές φορές, αλλά αυτή τη φορά Τον βλέπει ενσαρκωμένο, αφού είχε περάσει από το θάνατο και την ανάσταση. Δεν Τον αντιλαμβάνεται σαν Ζωοποιό Πνεύμα, όπως ο Ναθαναήλ, άλλα καταλαβαίνει, ότι Αυτός που στέκεται μπροστά του είναι ζωντανός, παρόλο που έχει περάσει τη φρίκη του θανάτου. Και δεν μπορεί αλλιώς παρά να Τον ονομάσει Χριστό. Εδώ η σάρκα του Χριστού, η μυστηριωδώς ζωντανή σάρκα, μολονότι βρισκόταν στον τάφο, η άφθαρτη σάρκα, διυφασμένη από τη θεότητα, μαρτυρεί τη θεότητα του Ιησού Χριστού, τη δύναμη του Θεού, ότι είναι όντως το Ζωοποιό Πνεύμα, το οποίο έγινε άνθρωπος, νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε από τον τάφο,το οποίο θα αναστήσει τους πάντες. Είναι εκείνος που θα έρθει στο τέλος του χρόνου και θα δώσει σε όλο τον κόσμο την αιώνια ζωή ....
Ας δεχτούμε τις δυο μαρτυρίες! Και του Ναθαναήλ και του Θωμά! Ο ένας αναγνώρισε το Ζωοποιό Πνεύμα, ο άλλος είδε την αναστημένη και άφθαρτη σάρκα του Υιού του Θεού που έγινε Υιός του Ανθρώπου. Άραγε δεν σημαίνουν για μας τίποτα οι μαρτυρίες εκείνων που μπορούσαν να μαρτυρήσουν ότι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, άκουσαν με τα ίδια τους τα αυτιά, άγγιξαν με τα ίδια τους τα χέρια, που, από τις εμπειρίες τους ως άνθρωποι και με το Πνεύμα μέσα τους, ομολόγησαν τον Χριστό ως Θεό και Κύριό Τους? Τί θαυμάσιες μαρτυρίες, τί χαρά που έχουμε μια τέτοια βάση στην πίστη μας, που έτσι μπορούμε κι εμείς να πιστεύουμε και να αγαλλόμαστε που ο Χριστός αναστήθηκε, που δεν υπάρχουν πια νεκροί στους τάφους, που η ζωή έχει νικήσει, που μας δόθηκε μια ειρήνη, την οποία δεν μπορεί να μας δώσει τούτος ο κόσμος, ούτε να μας την αφαιρέσει, που μαζί μας είναι η χάρη του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού, που μαζί μας είναι η αγάπη του Θεού και Πατέρα, που ανάμεσά μας και μέσα μας ζει το Άγιο Πνεύμα! Δόξα στο Θεό για όλα αυτά!