Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh
„Πόσο συχνά θα θέλαμε να προσευχηθούμε, αλλά δεν υπάρχει προσευχή. Θα θέλαμε να αγαπήσουμε, μα η καρδιά μας είναι σαν πέτρα. Θα θέλαμε να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις μας, μα αυτές διασπείρονται και πλανώνται. Θα θέλαμε με όλη τη θέλησή μας να αρχίσουμε μια καινούργια ζωή, μα δεν το καταφέρνουμε, γιατί η θέλησή μας αποσυντέθηκε σε κάποιες ορισμένες επιθυμίες, σε όνειρα και λαχτάρες, και πια δεν έχει δύναμη. … Κάποιες φορές συγκρατούμαστε και συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Για λίγες στιγμές λυπόμαστε, πονάει η καρδιά μας και τότε σκεφτόμαστε: Μήπως είναι κλειστός ο δρόμος προς το Θεό για μένα? Αλλά κατόπιν ηρεμούμε, ξεχνάμε, μας βυθίζει στο βάλτο ... Πηγή :Απαντα Ορθοδοξίας
Αυτό δεν συνέβη με τη Μαρία της Αιγύπτου. Την έπιασε η φρίκη και έτρεξε για βοήθεια, για έλεος, για σωτηρία ...“ –από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή της Μαρίας της Αιγύπτου
Ανάμεσα στις ευλογημένες και γεμάτες με ελπίδα βδομάδες της Σαρακοστής, σήμερα θυμόμαστε την Αγία Μαρία της Αιγύπτου. Γιατί η Εκκλησία επέλεξε εκείνη για να την θυμηθούμε μέσα σε αυτές τις εβδομάδες? Μήπως επειδή βλέπουμε εκείνη τη νίκη της δύναμης του Θεού μαζί με τον θρίαμβο της ανθρώπινης αγάπης που πραγματικά μπορούσε να ανταποκριθεί στη πρόσκληση του Θεού? Ή μήπως βλέπουμε το θρίαμβο μιας κραυγής απελπισίας για βοήθεια, και την νίκη η οποία δίνεται από το Θεό, από την αγάπη Του, από τη δύναμή Του?
Για την Αγία Μαρία της Αιγύπτου μπορούμε να πούμε συνοπτικά τα εξής: Ζούσε στην Αλεξάνδρεια με άσχημο τρόπο. Ήταν μια ντροπή για τους συμπολίτες της, πειρασμός και καταστροφή. Μια μέρα ήθελε να προσκυνήσει το Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου, που ένα τμήμα του βρισκόταν σε μια εκκλησία της πόλης της. Χωρίς να σκεφτεί για τον αμαρτωλό εαυτό της, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ της ζωής της και του Θεού της καθαρότητας και της αγάπης, Τον οποίον ήθελε να προσκυνήσει, τόλμησε να μπει μέσα στο ναό. Αλλά κάποια δύναμη τη σταματούσε. Κάθε φορά, όταν πλησίαζε τις πόρτες αποκρουότανε. Φρίκιασε και στράφηκε προς την Θεοτόκο για βοήθεια και ευσπλαχνία κι Εκείνη την άφησε να μπει στο ναό.
Μα από το ναό δεν επέστρεψε πάλι στην προηγούμενη επαίσχυντη ζωή της. Πήγε στην έρημο και εκεί πέρασε, με απερίγραπτα κατορθώματα, σε απόλυτη απομόνωση, όλη τη υπόλοιπη ζωή της μέχρι το θάνατο. Δεν πέρασε ζωή ενός ασώματου όντος, μα τη ζωή του ενσαρκωμένου πνεύματος, αναζωογονημένη από μετάνοια και χάρη.
Τί μπορούμε να μάθουμε από μια τέτοια ζωή? Η Μαρία της Αιγύπτου ήταν πόρνη, μα η πορνεία δεν είναι μόνο μια σωματική αμαρτία, περιφρόνηση του σώματος ή της προσωπικότητας ενός άλλου ανθρώπου. Πορνεία σημαίνει ότι ένας άνθρωπος πλανιέται, ότι η ακεραιότητα της ανθρώπινης αγάπης κατακερματίζεται και διαρρηγνύεται και ο άνθρωπος δεν είναι ικανός πια να αγαπήσει με όλη την ψυχή, με όλη τη καρδιά, με όλες τις σκέψεις, με όλο το σώμα, με όλη τη ουσία του έναν άνθρωπο και Έναν Θεό. Η Αγία Γραφή θεωρεί την πορνεία ειδωλολατρική προσήλωση στον ορατό κόσμο. Είμαστε τυφλωμένοι από ότι βλέπουμε. Δεν βλέπουμε το αόρατο, επειδή η προσοχή μας και το βλέμμα μας στρέφονται μόνο σε ότι είναι ορατό και απτό.
Πορνεία είναι το να μην δώσει κανείς την καρδιά του σε κάτι που αξίζει την αγάπη, μα το να κατευθύνει τον πόθο του - αντί να τον στρέψει προς το μόνο απαραίτητο προς την αγνή και ιερή αγάπη σε έναν άνθρωπο, στους ανθρώπους και στον Θεό – αναρχικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε να υπηρετεί όλα τα είδωλα, όλες τις επιθυμίες και όλα τα ερεθίσματα.
Άραγε δεν είμαστε όλοι μολυσμένοι από αυτή τη ασθένεια της πορνείας? Άραγε έχουμε μια ακέραια καρδιά? Άραγε δεν είναι ο νους μας διχασμένος? Άραγε η θέλησή μας δεν αμφιταλαντεύεται?
Και λοιπόν, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας στη θέση αυτής της γυναίκας. Όλη η ζωή μας μοιάζει με τη δική της ζωή και όπως κι εκείνη πηγαίνουμε κι εμείς καμιά φορά να προσκυνήσουμε τον Θεό το Ζώντα, θέλουμε να νιώθουμε τη ζωοποιό παρουσία Του, μα πόσο συχνά δεν το καταφέρνουμε! Πόσο συχνά θα θέλαμε να προσευχηθούμε, αλλά δεν υπάρχει προσευχή. Θα θέλαμε να αγαπήσουμε, μα η καρδιά μας είναι σαν πέτρα. Θα θέλαμε να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις μας, μα αυτές διασπείρονται και πλανώνται. Θα θέλαμε με όλη τη θέλησή μας να αρχίσουμε μια καινούργια ζωή, μα δεν το καταφέρνουμε, γιατί η θέλησή μας αποσυντέθηκε σε κάποιες ορισμένες επιθυμίες, σε όνειρα και λαχτάρες, και πια δεν έχει δύναμη. Πόσο συχνά είμαστε σαν τα κύματα της θάλασσας που τρέχουν στην παραλία, πετούν και πέφτουν πάλι πίσω στη θάλασσα χωρίς να επιτυγχάνουν τίποτα. Κάποιες φορές συγκρατούμαστε και συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Για λίγες στιγμές λυπόμαστε, πονάει η καρδιά μας και τότε σκεφτόμαστε: Μήπως είναι κλειστός ο δρόμος προς το Θεό για μένα? Αλλά κατόπιν ηρεμούμε, ξεχνάμε, μας βυθίζει στο βάλτο ...
Αυτό δεν συνέβη με τη Μαρία της Αιγύπτου. Την έπιασε η φρίκη και έτρεξε για βοήθεια, για έλεος, για σωτηρία ...
Πρέπει να μάθουμε αυτό: Να μην παρηγορηθούμε ποτέ από το γεγονός, ότι δεν έχουμε περάσει προς το Θεό, ότι δεν καταφέραμε να τον πλησιάσουμε. Πρέπει να μάθουμε να θλιβόμαστε με τέτοια λαχτάρα γι΄ Αυτόν, να προσπαθήσουμε να Τον πλησιάσουμε τόσο επίμονα, ώστε να ανταποκριθεί επιτέλους η δύναμη και η χάρη του Θεού στην κραυγή και την απελπισία μας, γεμάτη, όμως, με ελπίδα.. ..
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, χαιρόμαστε μόνο, περνάμε μπροστά παρηγορημένοι και δεν σκεφτόμαστε ότι μας δόθηκε κάτι που δεν μπορούμε να βρούμε ποτέ με τις δικές μας δυνάμεις. Η Μαρία της Αιγύπτου το είχε καταλάβει και μετέτρεψε όλη τη ζωή της σε ευχαριστία προς τον Θεό. Είχε καταλάβει ότι αφού είχε δεχτεί ότι της δόθηκε, δεν μπορούσε πια να ζει, όπως ζούσε πριν. Να ζει μπορούσε μόνο με χαρούμενη και ταυτόχρονα θλιβερή ευγνωμοσύνη στο Θεό. Τα είχε αφήσει όλα όσα ήταν για αυτήν πειρασμός, όσα την είχαν κρατήσει στην αιχμαλωσία και έζησε πια μια τέτοια θαυμάσια ζωή ...
Δεν έχουμε την δύναμη για να πάρουμε στους ώμους μας ένα τέτοιο κατόρθωμα, αλλά ο καθένας από μας μπορεί να κάνει κάτι ανάλογο με τις δυνάμεις του. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου που μας λέει, ότι όλα τα μπορούμε χάρη στο Χριστό που μας δυναμώνει, ότι η δύναμη του Θεού φανερώνεται, στην πληρότητά της, μέσα στην αδυναμία μας. Δεν μιλάει, όμως, για εκείνη την οκνηρή και άκαρπη αδυναμία, από την οποία υποφέρουμε, που μας βασανίζει και μας καταστρέφει, αλλά για μια άλλη αδυναμία, μια ευελιξία, που καλεί το Θεό, που προέρχεται από την συνειδητοποίηση του ανθρώπου, ότι δεν μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να πετύχει το μόνο που ονειρεύεται πραγματικά, το μόνο όπου όντως σκοπεύει, αλλά με τη δύναμη του Θεού μπορεί να το επιτύχει. Και τότε ο Κύριος γεμίζει την αδυναμία μας με τη δική Του δύναμη, όπως ο αέρας γεμίζει ένα μικρό και χαλαρό πανί, πού μπορεί, όμως, να οδηγήσει το σκάφος στο λιμάνι. Αυτή η αδυναμία δεν στηρίζεται πια στον εαυτό της, αλλά δίνει υπάκουα και ταπεινά τον εαυτό της στα χέρια του Θεού και εκτελεί το θέλημα Του μόνο με τη δύναμή Του και τότε τα πάντα είναι δυνατά, γιατί η δύναμη του Θεού φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα στην αδυναμία μας. ...
Μαζί με τα άλλα αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, τις βδομάδες που είναι γεμάτες από ελπίδα και μας οδηγούν τώρα στις τρομερές μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, οπότε δεν θα είναι ο χρόνος της πίστης και της ελπίδας, αλλά της άμεσης διαπίστωσης της αγάπης του Θεού, η Αγία Μαρία της Αιγύπτου θέλει να μας δυναμώσει με το παράδειγμά της.