Πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια η εβδομάδα των Παθών
μαλακώνει το σκληρό περικάρδιο του εγωισμού...
κάποιο ελπιδοφόρο κεράκι ανάβει στο λυκόφως της ψυχής...
μια γλύκα στη καρδιά που υποψιάζεται φτερουγίσματα θείου έρωτα...
Ω, ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης...
Τελικά ποιός φιλοξένησε ποιόν...
Ποιός έστρωσε τραπέζι σε ποιόν...
Ήλθε ο υψηλός επισκέπτης στο έρημο σπιτικό μας και
ζώστηκε πετσέτα, μας έπλυνε τα πόδια...
μας έστρωσε τραπέζι να φάμε και να πιούμε αθανασία...
μας έδωσε το Σταυρό του μέτρο να μετράμε...
την ευτέλειά μας... την απουσία του...
και μας συγχώρεσε...
Ω, Αγάπη παμπόθητε, μακάριος ο σοι περιπλακείς εξ έρωτος θείου,
άπαντα γαρ τον κόσμον αρνήσεται...
Χριστός Ανέστη!
Πηγή:Ενοριακό συμπόσιο