vatopaidifriend3
Είναι από τις ελάχιστες φορές πού ο Χριστός ζητεί από τον άνθρωπο κάποιο υλικό αγαθό. Όπως σ αυτή την συνάντησή Του με την Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ, κατά το σημερινό Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Ιωάννη. Της ζητεί να του προσφέρει το νερό· «δός μου να πιώ». Ζητεί τη βοήθειά της με την προσφορά του νερού για να ξεδιψάσει.
Είναι από τις ελάχιστες φορές πού ο Χριστός ζητεί από τον άνθρωπο κάποιο υλικό αγαθό. Όπως σ αυτή την συνάντησή Του με την Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ, κατά το σημερινό Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Ιωάννη. Της ζητεί να του προσφέρει το νερό· «δός μου να πιώ». Ζητεί τη βοήθειά της με την προσφορά του νερού για να ξεδιψάσει.
Ετούτη η συμπεριφορά του Χριστού έχει μιάν ιδιαίτερη σημασία και εκφράζει ένα σοβαρότατο λόγο. Η ζήτηση του νερού από τον Χριστό, δεν σημαίνει πώς έχει ανάγκη αυτού του υλικού αγαθού, αλλά γίνεται για να δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους να Του προσφέρουν απ αυτά τα υλικά αγαθά πού έχουν ανάγκη στην καθημερινότητά τους.
Ο Χριστός με την ενέργειά Του αυτή ζητεί «τό έλασσον» το λιγότερο, για να προσφέρει το «μείζον», το μεγαλύτερο, δηλαδή τα δώρα Του, τα οποία συγκροτούν την ζωή και την διατηρούν. Γιατί Αυτός μονάχα μπορεί να δώσει, να προσφέρει αυτά τα ουράνια δώρα. Ζητεί το γήϊνο νερό για να ξεδιψάσει την ανθρώπινη δίψα και προσφέρει «τό ζωντανό νερό, πού είναι ικανό να κατασιγάση για πάντα τη δίψα των ανθρώπων». Έτσι στην προσφορά του νερού από τον άνθρωπο, ο Χριστός αντιπροσφέρει «τό μέγιστο, το αιώνιο νερό, πού δεν στερεύει ποτέ». Τα ουράνια δώρα Του, «πού έχουν τις διαστάσεις στις ασύλληπτες κι απίθανες, πού μονάχα ο Θεός μπορεί να συλλάβη…».
Η πράξη αυτή του Χριστού έχει ακόμη χαρακτήρα αντιεγωϊστικό. Ο Χριστός δεν εμφορείται από εγωϊσμό ότι δηλαδή μόνον Αυτός μπορεί να δίδει. Δεν επιθυμεί να φαίνεται πώς Αυτός μόνο είναι ικανός. Γιατί τότε ταπεινώνει τους ανθρώπους, επειδή αυτοί δεν μπορούν να δώσουν, να προσφέρουν. Και δεν μπορούν να δώσουν, αφού δεν έχουν κάτι δικό τους. Τα πάντα ανήκουν στο Θεό.
Μα και σ αυτή την περίπτωση οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να δώσουν στο Χριστό κάτι από τα υλικά αγαθά. Κι αυτό τους δίδει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, ότι κι αυτοί μπορούν να δίδουν στον Χριστό έστω και αν αυτά είναι από τα δικά Του.
Αλλωστε στη θεία Ευχαριστία το λεμε ξεκάθαρα. Λέμε λοιπόν πώς προσφέρουμε τα δικά Του από τα δικά Του. «Τα σά εκ των σών Σύ προσφέρομεν…» Κι αυτό ευχαριστεί τον Χριστό γιατί δίδει την ευκαιρία στους άνθρώπους να Του προσφέρουν ως αδελφοί Του, πλασμένοι κατ εικόνα και καθ ομοίωση δική Του.
Ο Χριστός λοιπόν δέχεται τ ανθρώπινα δώρα, πού προσφέρονται με αγάπη. Έστω αυτά τα μικρά και ασήμαντα. Έτσι δεν νοιώθουν ταπεινωμένοι, αντίθετα είναι ευτυχείς γιατί μπορούν να προσφέρουν αυτό το λίγο και το μικρό. Κι αυτό το λίγο και το μικρό, πού προσφέρεται με αγάπη, ο Χριστός το κάνει μεγάλο και πολύ.
«Μονάχα ο άκρατος εγωϊσμός έχει την αποκρουστική απαίτηση νάναι μονάχα δότης». Ο Χριστός όμως, πού λειτουργεί ολωσδιόλου αντίθετα, όχι «μονάχα δέχεται τ ασήμαντα δώρα του ανθρώπου, αλλά και ζητεί το εφήμερο, για να αντιδωρίση το αιώνιο». Όπως έκανε με την Σαμαρείτιδα· ζητεί νερό και προσφέρει το νερό το αιώνιο.
Αυτό είναι το μεγαλείο του Χριστού! Αυτή είναι η αγάπη και ο σεβασμός Του προς τους ανθρώπους. Γιατί ο Χριστός δεν μονολογεί στην αγάπη, μα διαλέγεται με τους αδελφούς Του, σ ένα διάλογο «υψηλού τόνου και υψηλής πνοής». Δηλαδή δίδει την αγάπη Του και παρέχει την ευκαιρία στους ανθρώπους ν απαντήσουν με την δική τους αγάπη.
Αγαπητοί αδελφοί, βλέπουμε σήμερα στο ευαγγέλιο ο Χριστός στο πηγάδι του Ιακώβ να ζητεί νερό από την Σαμαρείτιδα. Να «ζητιανεύει» τη βοήθειά της και να ζητεί την παροχή ενός υλικού αγαθού. Ενώ Αυτός ως Θεός, τα έχει όλα και τα ορίζει όλα. Αν κινήσει το χέρι Του τα πάντα υπακούουν. Ο ιερός ψαλμωδός Δαυΐδ θα αναφέρει σχετικά: «Όταν Εσύ ανοίξης την χείρα σου, θα σκορπίσης τόσα αγαθά, ώστε τα σύμπαντα θα γεμίσουν από το πλήθος των ευεργεσιών και δωρεών σου». Ενώ ο ευαγγελιστής Μάρκος θα περιγράφει το γεγονός της επιπλήξεως της θαλάσσης: «Σώπα, βουβάθητι! Και κατέπεσεν ο άνεμος και έγινε μεγάλη γαλήνη στην θάλασσαν».
Αυτός λοιπόν πού ορίζει τα πάντα και τα κατευθύνει, καταδέχεται να ζητεί νερό από τον άνθρωπο και του παρέχει την ευκαιρία να Του το προσφέρει. Έτσι, αισθάνεται τιμημένος και ευλογημένος. Ότι μπορεί κι αυτός να ζεί τη χαρά να προσφέρει το πιο μικρό και ασήμαντο.
Ο Χριστός μάς αγαπά και μάς τιμά. Και μάς δίδει όλα τ αγαθά Του πλουσιοπάροχα. Όλα τα δώρα Του για όλους τους ανθρώπους. Και ταυτόχρονα δίδει ευκαιρίες σε εμάς να Του αντιπροσφέρουμε τα δικά Του πάλι με αγάπη, τιμή και σεβασμό. Και είναι ό,τι καλύτερο και ωραιότερο, να μάθουμε όχι μόνο να ζητούμε από τον Χριστό, μα και να Του προσφέρουμε το καλύτερο, την καρδιά μας.
Αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Πασσάς (Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής)