Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐξιστορεῖ τήν κλήση τῶν πρώτων Μαθητῶν. Μᾶς μεταφέρει στή λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ὁ Κύριος συναντᾶ δύο ἀδέλφια, τό Σίμωνα Πέτρο καί τόν Ἀνδρέα. Ἦταν καί οἱ δύο ψαράδες. Τούς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουν καί νά γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Κι ἐκεῖνοι, χωρίς δισταγμό καί δεύτερη σκέψη, ἐγκατέλειψαν πίσω τους τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησαν. Στή συνέχεια συνάντησε ἄλλα δύο ἀδέλφια - ἁλιεῖς, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη μέσα στή βάρκα μαζί μέ τόν πατέρα τους Ζεβεδαῖο νά ἑτοιμάζουν κι ἐκεῖνοι τά δίχτυα. Στό κάλεσμά Του ἄφησαν ἀμέσως τήν ψαρόβαρκα καί τόν πατέρα τους καί ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ.
Οὔτε γονεῖς σκέφτηκαν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ οὔτε περιουσία οὔτε τήν ἴδια τους τήν ἐργασία οὔτε καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἐξασφάλιζαν τά πρός τό ζῆν. Ἀκολούθησαν ἕναν ἄγνωστο, ὁ ὁποῖος ἀκόμα δέν εἶχε ἀποκτήσει τή φήμη τοῦ Διδασκάλου κι ὅμως ὁ λόγος Του τούς σαγήνεψε καί τούς γέμισε μέ τέτοια σιγουριά, ὥστε νά τολμήσουν μέσα σέ μιά στιγμή νά ἀλλάξουν τή ζωή τους ὁλόκληρη. Μιά τέτοια ἀπόφαση δέν εἶναι καθόλου ἁπλή οὔτε εὔκολη. Ἀπαιτεῖ τόλμη, πίστη καί καθαρότητα καρδιᾶς, στοιχεῖα πού ὁ Ἰησοῦς ἀναγνωρίζει στούς ψαράδες τούς ὁποίους καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουν.
Οἱ ψαράδες τῆς Γενησαρέτ δέν γνωρίζουν πολλά γιά τίς Γραφές, δέν ἀσχολοῦνται σχολαστικά μέ τήν τήρηση τῶν κανόνων πού ἔχουν ἐπιβάλλει οἱ νομομαθεῖς. Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι γνώριζαν τό Νόμο, ὅμως ἡ ὑπερηφάνειά τους καί ἡ ἀσφάλεια πού ἔνιωθαν ἐξ αἰτίας τῶν γνώσεών τους καί τῆς διακεκριμένης θέσης τους στήν κοινωνία δέν τούς ἐπέτρεψε νά ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τό Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Διέθεταν γνώση, ἀλλά τούς ἔλλειπε ἡ ἀληθινή πίστη.
Ἔνιωθαν τέλειοι καί γι’ αὐτό δέν ἦταν διατεθειμένοι νά ἐγκαταλείψουν τήν ἀτομική τους ἀσφάλεια καί νά διακινδυνεύσουν νά γίνουν ὀπαδοί μιᾶς νέας διδασκαλίας.
Καί γιά τήν κατάστασή τους αὐτή δέν εὐθύνεται ἡ μελέτη καί ἡ γνώση τῶν Γραφῶν, ἀλλά ἡ αὐτοεκτίμηση καί ὁ ἐγωισμός τόν ὁποῖο εἶχαν καλλιεργήσει μέσα τους μέ ἀφορμή τήν ὑπεροχή τους ἔναντι τῶν ἄλλων, τῶν ταπεινῶν συνανθρώπων τους.
Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός καλεῖ τούς ταπεινούς ψαράδες, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν τήν ἁπλότητα, τήν καθαρότητα καί τήν ταπείνωση, στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιά νά δεχτοῦν τό μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου. Γι’ αὐτό καί ὀ Χριστός ἐπιλέγει τά κατάλληλα ὄργανα καί ἀρχίζει τό ἔργο Του, τήν κατάκτηση τοῦ κόσμου, ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, τότε καί πάντοτε, τήν κατάκτηση τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καί διάνοιας. Τό ἔργο εἶναι μεγάλο καί δύσκολο, ἄρα καί τά ὄργανα πρέπει νά εἶναι τά καλύτερα σέ γνώσεις, δύναμη καί σοφία. Μόνο πού ὁ Ἰησοῦς ἐπιλέγει κάποιους ψαράδες.
Ἄν ἡ ἀνθρωπότητα γνώριζε ὅτι τό σχέδιο τοῦ Χριστοῦ ἦταν νά κατακτήσει τόν κόσμο ὄχι μέ πολλούς σοφούς καί ἰσχυρούς, ἀλλά μέ λίγους καί πτωχούς ἁλιεῖς, σίγουρα θά καταδίκαζε τήν ἐκλογή σέ βέβαιη ἀποτυχία. Κι ὅμως τά πράγματα δικαίωσαν τήν ἁγία ἐκλογή Του.
Τό ἔργο τοῦ Σωτήρα στέφθηκε ἀπό πλήρη ἐπιτυχία. Οἱ ὀλιγάριθμοι ἁλιεῖς γυρίζουν τόν κόσμο καί πείθουν τούς σοφούς. Νικοῦν τούς ἰσχυρούς. Καταβάλλουν τούς κοσμοκράτορες καί, ἐνῶ τά ἔργα τῶν ἰσχυρῶν διαλύονται καί ἐξαφανίζονται, τό ἔργο τῶν Μαθητῶν μένει εἰς τόν αἰώνα.
Στήν κλήση τῶν Μαθητῶν καταφαίνεται ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ· δικό της ἔργο καί τό ἀποτέλεσμα τῆς κλήσης, ὁ ἐμπλουτισμός τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματος.
Οἱ μαθητές ὑπάκουσαν στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ καί τά ἔθνη ὁδηγήθηκαν ἀπ’ αὐτούς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Θεία Πρόνοια εἶναι διαρκῶς παροῦσα στό ἔργο πού άνέλαβαν, μέσα στό χρόνο οἱ διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας κλήθηκαν ν’ ἀντιμετωπίσουν ποικίλες δυσκολίες, προερχόμενες ἀπό ἐξωτερικές δυνάμεις πού ἐπιβουλεύονται διαχρονικά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάχονται γιά τήν κατάλυσή της. Στάθηκαν ἀπέναντι σέ ὕπουλους ἐσωτερικούς κραδασμούς πού μέ ποικίλα προσωπεῖα θέλησαν νά διαβρώσουν τό δόγμα, τή Θεολογία, τήν ἑνότητα καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελώντας ἔργο σατανικό. Ἀπέναντι σ’ ὅλους αὐτούς τούς κινδύνους τά ὄργανα τοῦ Θεοῦ στάθηκαν μέ σθένος καί πνευματική ἰσχύ, πού προέρχονταν ὄχι τόσο ἀπό τίς δικές τους μικρές δυνάμεις, ὅσο ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ἡ ἴδια αὐτή Πρόνοια τοῦ Θεοῦ θά συνοδεύσει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί θά σκεπάσει τήν Ἐκκλησία καί στήν ἐποχή μας, στόν καιρό τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῶν μεγάλων ἀνατροπῶν, ὅπου καλεῖται ν’ ἀντιμετωπίσει νέους πειρασμούς, νεοφανεῖς προκλήσεις, ὀξεῖες ἀμφισβητήσεις, ὅσο καί ἐσωτερικές ἀγκυλώσεις. Καί ἀπό αὐτή τή διαδικασία θά προέλθει ἀνανεωμένη καί ἐνδυναμωμένη, ἀρκεῖ νά ἔχει πάντα πρό ὀφθαλμῶν, ὄχι τό τί θέλει τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἀπ’ Αὐτήν, ἀλλά τό τί ἐπιθυμεῖ τό Πνεῦμα καί ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν μετασχηματισμό καί τήν ἐν Χριστῶ ἀναγέννηση τοῦ κόσμου.