Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh
„Όλα όσα έχω, δεν ανήκουν σε μένα. Όλα όσα χρησιμοποιώ πάνω από τις ανάγκες μου, τα αφαιρώ, τα κλέβω από κάποιον άλλο. Όλα όσα δεν δίνω από ελεύθερη βούληση και αγάπη, τα αφαιρώ, τα αποσπώ από το θαύμα της θεϊκής Βασιλείας της αγάπης.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για το Ευαγγέλιο Μφ. 6,25-34
Όταν διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού, ότι θα μπορούσε κανείς να ζει τόσο απλά, χωρίς να μεριμνά, χωρίς να σκέφτεται, τί να φάει, τί να πιεί, πώς να ντυθεί, μέσα μας παλεύουν μεταξύ τους δυο συναισθήματα.
Από τη μια σκεφτόμαστε, ναι, τί εύκολο θα ήτανε και γιατί να μη προσπαθούμε να ζούμε έτσι? Γιατί να μην ρίχνουμε τις ευθύνες, τις φροντίδες που μας βασανίζουν συνέχεια? Από την άλλη, όμως, ένα άλλο συναίσθημα. Μα όχι! Δεν είναι δυνατόν! Λοιπόν, μπροστά μας έχουμε ένα πρόβλημα. Μήπως είναι αδύνατα αυτά που λέει ο Χριστός? Μα, άραγε, αυτό που μας λέει δεν είναι ο δρόμος της ζωής?
Πώς μπορούμε να επιλύσουμε αυτό το δυϊσμό στη ψυχή μας? Μου φαίνεται, πρέπει να προσέξουμε τις αυστηρές προϋποθέσεις για μια τέτοια ελευθερία. Αν θέλουμε να ζούμε έτσι, όπως μας λέει ο Χριστός: Να φροντίζετε για τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη της, ελπίζοντας ότι όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν από μόνα τους, πρέπει να αλλάξουμε τελείως τον τρόπο της ζωής μας, και να μη ζούμε όπως τώρα.
Η δικαιοσύνη της Βασιλείας του Θεού συνίσταται στο να αγαπά κανείς το Θεό με όλη του την καρδιά, με όλες του τις σκέψεις, με όλες του τις δυνάμεις, και το πλησίον του όπως τον εαυτό του. Εκείνη η δικαιοσύνη απαιτεί από μας να μην απομένει στη ζωή μας τίποτα που δεν είναι από αγάπη στο Θεό και στον πλησίον. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι σκέψεις, όλες οι δυνάμεις, όλη η καρδιά δεν πρέπει να λειτουργούν για τον εαυτό μας, αλλά για κάποιον άλλο: το Θεό και τον πλησίον. Αυτό σημαίνει ότι όλα όσα έχω, για να χαρώ, για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, ανήκουν στο Θεό και στον πλησίον μου. Αυτό σημαίνει ότι όλα όσα χρησιμοποιώ πάνω από τις ανάγκες μου, το αφαιρώ από το Θεό και από τον πλησίον μου ...
Αν αντιλαμβανόμαστε έτσι τη ζωή μας, τότε ποιος μπορεί να αντέξει την Κρίση της Βασιλείας του Θεού, της Βασιλείας της αγάπης, της χαρούμενης, η οποία είναι πρόθυμη να θυσιαστεί, να σταυρωθεί, να σώσει? Όλα όσα έχω, δεν ανήκουν σε μένα. Όλα όσα χρησιμοποιώ πάνω από τις ανάγκες μου, τα αφαιρώ, τα κλέβω από κάποιον άλλο. Όλα όσα δεν δίνω από ελεύθερη βούληση και αγάπη, τα αφαιρώ, τα αποσπώ από το θαύμα της θεϊκής Βασιλείας της αγάπης. Αν προσπαθούσαμε να βλέπουμε τη ζωή μας με τέτοια μάτια, τότε θα ήτανε εύκολο να ζούμε με την εμπιστοσύνη στο Θεό και με ελεημοσύνη στον πλησίον μας, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα ζούσαμε με μια πνευματική απλότητα και σωματική ακτημοσύνη, τις οποίες δεν μπορούμε τώρα να φανταστούμε.
Αυτό σημαίνουν τα απλά λόγια του Χριστού: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, για σας φροντίζει ο Πατέρας. Με αυτό θέλει να μας πει το εξής: Να φροντίζετε μόνο γι΄ αυτό που για το οποίο φροντίζει και ο Θεός ο Ζων, με τη αγάπη Του, που δεν φοβήθηκε να σταυρωθεί για μας στο Γολγοθά. Τότε θα μπούμε μέσα στη Βασιλεία Του, όπου δεν υπάρχουν ανάγκες, όπου μας δίνει τα πάντα ο Θεός.
Αμήν