Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΗ είναι ή εικόνα, πού παρουσιάζουν τα ακριτικά χωριά της Πατρίδας μας κατά τούς χειμερινούς μήνες. Δεν υπάρχουν κάτοικοι! Τα σπίτια είναι κλειδωμένα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να συναντήσεις πέντε δέκα ανήμπορους γέροντες, πού παραμένουν εγκαταλειμμένοι στα σπίτια τους, χωρίς χαμόγελο και ελπίδα.
Ζούμε το τέλος των χωριών. Ελάχιστοι είναι εκείνοι, πού ελπίζουν ότι αύριο τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα —αφού προηγουμένως ό κόσμος θα έχει επιστρέψει λόγω των δυσκολιών, πού αντιμετωπίζει στις πόλεις. Αυτή είναι μια θεωρία πού δεν έχει πολλή σχέση με την πραγματικότητα. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν εύκολα στα χωρία. Έχουν συνηθίσει διαφορετικά στις πόλεις και δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής του χωριού ή να γίνουν κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Αρνούνται τη μερική απομόνωση του χωριού και δεν θέλουν να στερηθούν τις κοσμικές διασκεδάσεις της πόλης
Πηγή :'Απαντα ορθοδοξίας
Ή ερήμωση των χωριών δημιουργεί πολλά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ή προστασία των ναών και ή διαφύλαξη των εκκλησιαστικών κειμηλίων. Σε κάθε χωριό υπάρχει ιό κεντρικός Ί. Ναός και τα εξωκκλήσια. Πρέπει κάποιος να ενδιαφερθεί γι' αυτό. Ποιος όμως; Ιερείς δεν υπάρχουν, τα εκκλησιαστικά συμβούλια υπολειτουργούν και οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν καταργηθεί προ πολλών ετών. Το θέμα είναι σοβαρότατο. Υπάρχουν σπουδαίοι Ί. Ναοί, συνήθως του 19ου αιώνα, οι οποίοι κινδυνεύουν από τους αρχαιοκάπηλους ή τούς κοινούς κλέφτες, άλλα και από την πολυετή εγκατάλειψη. Εκείνοι πού παλιότερα είχαν ενδιαφερθεί για τους ναούς αυτούς ανησυχούν ιδιαίτερα και πονούν. Θυμούνται τον κόπο τους, τα χρήματα που είχαν προσφέρεσαι τώρα νιώθουν ότι όλα θα πάνε χαμένα.
Τα συναισθήματα τους είναι δυσπερίγραπτα. Όμως ή πραγματικότητα είναι σκληρή και δεν μπορούν να βρουν κάποια λύση στο πρόβλημα. Γι' αυτό και στρέφουν το νου τους στο Θεό και ζητούν με την προσευχή τους αυτό, πού οι ίδιοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Σε Εκείνον αναθέτουν την προστασία των Ιερών Ναών και κάπως ανακουφίζονται.
Είναι μάταιο να ψάξεις να βρεις τούς υπευθύνους αυτής της κατάστασης, την ώρα μάλιστα, που έχουν λιγοστέψει ανησυχητικά και οι ιερείς στα χωριά. Αλλά και οι ελάχιστοι πού υπάρχουν, δεν έχουν τον ανάλογο ζήλο ούτε και συγκινούνται εύκολα. Δεν τούς ενδιαφέρει το θέμα. Δεν βιώνουν το πρόβλημα ως δικό τους.
Επιπλέον, είναι αποσυνδεδεμένοι από το παρελθόν και βλέπουν μόνο το σήμερα, πώς θα βολευτούν. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αναφέρομαι ατούς αποφασιστικούς και ζηλωτές ιερείς, οι όποιοι δεν ανέχονται να καταρρεύσει ένας Ί. Ναός ή να χαθούν διάφορα εκκλησιαστικά κειμήλια και προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να κάνουν κάτι. Και είναι αλήθεια ότι πετυχαίνουν αρκετά. Οι απλοί άνθρωποι, πού τούς παρακολουθούν ή πληροφορούνται σχετικά τούς συμπαρίστανται και τους ενθαρρύνουν.
Μακάρι, να αυξηθούν οι ζηλωτές κληρικοί, για να μη περάσουμε στην πλήρη εγκατάλειψη και τον αφανισμό των εκκλησιαστικών μνημείων της εγκαταλειμμένης επαρχίας.