Aπό μικρός βλέποντας εκείνους τους σελιδοδείκτες της Αποστολικής Διακονίας για την εξωτερική ιεραποστολή , σταματούσα σε κείνα τα μεγάλα αφρικανικά παιδικά μάτια που περίμεναν από την Ελλάδα κάποιο φως .Όταν μεγάλωσα και όταν έγινα κληρικός κατάλαβα ποιο φως καρτερούσαν. Πολλά χρόνια μετά πραγματοποίησα το παιδικό όνειρο κάνοντας ένα ταξίδι στην Ουγκάντα ,στις αρχές Ιουλίου του 2012.Η Ευρώπη τούτον τον καιρό λέει δεν θα γίνουμε Ουγκάντα. Πήγαμε λοιπόν να δούμε τι δεν θέλει η Ευρώπη να γίνουμε μα κυρίως να επισκεφθούμε την Ορθόδοξη εκκλησία της Ουγκάντας και να χαρούμε από κοντά την ευλογημένη συναναστροφή με Ορθοδόξους αυτής της Αφρικανικής χώρας. Φύγαμε από την Αθήνα για το Κάιρο και από κει τέσσερις ώρες για την Ουγκάντα. .Aγωνία και προσμονή όλα μαζί. Στην Αθήνα μας χαιρετούσαν με τη φράση «να προσέχεις ».Ακριβώς δεν ξέρεις τι πρέπει και τι δεν πρέπει να προσέχεις. Στην πτήση έχεις ώρες πολλές να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου. Άφιξη στο Ετέμπε που θα πει στα Ουγκαντέζικα θρόνος ή καθέδρα όνομα φερμένπ από τους Άγγλους που είχαν στην κατοχή τους τη χώρα για πολλά χρόνια .Εδώ δεν είχε λεωφορείο που θα σε μεταφέρει στο κτίριο για τον έλεγχο και τις αποσκευές.
Φτάσαμε γύρω στις 3.00π.μ. στο Αεροδρόμιο. Συντροφιά από την Ελλάδα είχαμε τον π.Γεώργιο Νυόμπι που σπουδάζει Θεολογία στην Ελλάδα και η οικογένειά του είναι στην Αφρική. Πολλοί συγγενείς στο αεροδρόμιο μας περίμεναν που θύμιζε μία εικόνα από την δεκαετία του 50 και του 60 στην Ελλάδα. Πήραμε το δρόμο για την Ναμουγκόνα ,μία πόλη 5 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα την Καμπάλλα. Και κάπου 35 χιλιόμετρα από το Ετέμπε,
Το σκοτάδι μπορεί να σε κάνει να μην βλέπεις το καλό μα σε κάνει να μην βλέπεις και το κακό. Το μεγάλο Αφρικανικό φεγγάρι «το φανάρι του φτωχού» το λένε στην Ουγκάντα και τα ελάχιστα φώτα, έκρυβαν την θλίψη του τόπου. Νωρίς στην πόλη ξεκινούσε το εμπόριο της μπανάνας και οι άνθρωποι μαζεύονταν σε ομάδες μικρές . Κάποιο φώς στο πουθενά ζωγράφιζε τιε φιγούρες από τις παράγκες που ο π.Γεώργιος είπε πως ήταν τα καταστήματα. Φτάσαμε στο σπίτι και τακτοποιηθήκαμε με την πολλή αγάπη των ανθρώπων από την οικογένεια του . Στο δωμάτιο μας περίμενε η περίφημη κουνουπιέρα απαραίτητη για κάθε σπίτι αφού η μαλάρια θερίζει από το τσίμπημα των κουνουπιών. Και κοντά σε αυτές πολλές μολυσματικές αρρώστιες που η φτώχεια και η άγνοια των ανθρώπων δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.
.................
Στην Ουγκάντα δε μπορείς εύκολα να θυμάσαι τις πόλεις παντού . Είναι όλες σχεδόν ίδιες Νομίζεις ότι έχεις ξαναπεράσει. Δρόμοι μικροί, λάσπη παντού όταν βρέχει και όταν δεν βρέχει, μεγάλα παζάρια και πολλά μηχανάκια που είναι τα πιο γρήγορα ταξί. Συνηθισμένο φαινόμενο να είναι τρείς πάνω στο μηχανάκι, τέσσερις καμμιά φορά δεμένο και ένα καρότσι στο τέλος. Στους δρόμους τα πιο ασυνήθιστα σκηνικά .Παιδιά που παρ ολίγο να τα χτυπήσει το αυτοκίνητο,τα ποδήλατα κουβαλούν τεράστιες σανίδες και φρούτα, γυναίκες με τεράστια βάρη στο κεφάλι τους και πρωτόγνωρη για μας ισοροπία. Φορτηγά φορτωμένα μπανάνες και στο πάνω τους μέρος μερικοί ιθαγενείς που κρέμονταν σε μία ισορροπία που σε πανικόβαλε. Βλέμματα πολλά .Πολλά παιδικά βλέματα που κρυφοκοίταζαν στις πόρτες να δούνε το αυτοκίνητο με τον μουζούγκου που βρέθηκε στα μέρη τους.
...................................
Μερικές σελίδες από ένα βιβλίο που ετοιμάσαμε για την Ουγκάντα
π.Εφραίμ Παναούσης