Πριν φύγω από την Ιερά Μονή σε μια συζήτηση βρήκα ευκαιρία να τον ρωτήσω για την θεία Λειτουργία και εκείνος μου παρουσίασε την βασική διδασκαλία του γι’ αυτήν.
«- Η Ιερωσύνη δεν δίνεται σε κάποιον άνθρωπο ως επιβράβευση των αρετών του, αλλά ως δώρο για την οικοδομή της Εκκλησίας. Γίνεται κάποιος Ιερεύς για να μπορή να τελή την θεία Λειτουργία και να αγιάζη τους ανθρώπους. Επίσης, η Ιερωσύνη έχει και μια κοινωνική σημασία, αφού ο Ιερεύς θα ασχοληθή με την ανοικοδόμηση του Ναού και με τους πάσχοντας Χριστιανούς. Γι’ αυτό και πρέπει να έχη και τέτοια προσόντα, εκτός από τα πνευματικά.
- Η θεία Λειτουργία έγινε μια φορά και για πάντα. Έχει αιωνιότητα. Κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, εμείς ανεβαίνουμε στο ύψος της. Αν βιώσουμε μερικές πτυχές της θείας Λειτουργίας, τότε καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της, όπως συνέβη με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που είδε αγγέλους να εισέρχωνται στον Ναό κατά την Μικρά Είσοδο. Παρακολουθούμε την θεία Λειτουργία, γιατί δεν την βιώνουμε, ή μέχρι να την βιώσουμε.Πηγή :Απαντα Ορθοδοξίας
[//363] - Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να ζούμε με την καρδιά. Τελώντας την θεία Λειτουργία τηρούμε την εντολή του Χριστού “τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν” (Λουκ. κβ’, 19 και Α’ Κορ. ια’, 24). Γι’ αυτό και εμείς λέμε: “Μεμνημένοι τοίνυν της σωτηρίου ταύτης εντολής …”. Αυτό δεν είναι ψυχολογικό γεγονός, αλλά πνευματικό. Έτσι, κάθε φορά που τελούμε την θεία Λειτουργία, κάνουμε υπακοή στον λόγο του Χριστού, εισδύουμε στην θεία Μυσταγωγία, στην Λειτουργία του Χριστού.
Ό,τι έκανε ο Θεός μια φορά, αυτό μένει στον αιώνα. Αυτό γίνεται με την θεία Λειτουργία. Μια φορά την τέλεσε ο Χριστός στο Υπερώο με τον Μυστικό Δείπνο και αυτή μένει στον αιώνα. Ο Χριστιανός, ανάλογα με την θυσία που κάνει και την εν Χάριτι είσδυση σε αυτό το “πνεύμα” της θείας Λειτουργίας, λαμβάνει Χάρη από τον Θεό, καθαρίζεται από τα πάθη. Η θεία Λειτουργία στην τελείωσή της είναι ικεσία και προσευχή για όλον τον κόσμο. Αυτή είναι η λεγομένη βασιλική ιερουργία-ιερωσύνη. Έτσι, ο άνθρωπος φθάνει στα τέλη των αιώνων. Δεν περιμένει την ημέρα του Κυρίου, αλλά αυτή η ημέρα του Κυρίου έρχεται προς αυτόν. Έτσι κατά Χάριν γίνεται άναρχος».
Μητροπολίτου
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου
Ιεροθέου
του Γέροντος Σωφρονίου
του ησυχαστού και θεολόγου
«- Η Ιερωσύνη δεν δίνεται σε κάποιον άνθρωπο ως επιβράβευση των αρετών του, αλλά ως δώρο για την οικοδομή της Εκκλησίας. Γίνεται κάποιος Ιερεύς για να μπορή να τελή την θεία Λειτουργία και να αγιάζη τους ανθρώπους. Επίσης, η Ιερωσύνη έχει και μια κοινωνική σημασία, αφού ο Ιερεύς θα ασχοληθή με την ανοικοδόμηση του Ναού και με τους πάσχοντας Χριστιανούς. Γι’ αυτό και πρέπει να έχη και τέτοια προσόντα, εκτός από τα πνευματικά.
- Η θεία Λειτουργία έγινε μια φορά και για πάντα. Έχει αιωνιότητα. Κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, εμείς ανεβαίνουμε στο ύψος της. Αν βιώσουμε μερικές πτυχές της θείας Λειτουργίας, τότε καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της, όπως συνέβη με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που είδε αγγέλους να εισέρχωνται στον Ναό κατά την Μικρά Είσοδο. Παρακολουθούμε την θεία Λειτουργία, γιατί δεν την βιώνουμε, ή μέχρι να την βιώσουμε.Πηγή :Απαντα Ορθοδοξίας
[//363] - Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να ζούμε με την καρδιά. Τελώντας την θεία Λειτουργία τηρούμε την εντολή του Χριστού “τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν” (Λουκ. κβ’, 19 και Α’ Κορ. ια’, 24). Γι’ αυτό και εμείς λέμε: “Μεμνημένοι τοίνυν της σωτηρίου ταύτης εντολής …”. Αυτό δεν είναι ψυχολογικό γεγονός, αλλά πνευματικό. Έτσι, κάθε φορά που τελούμε την θεία Λειτουργία, κάνουμε υπακοή στον λόγο του Χριστού, εισδύουμε στην θεία Μυσταγωγία, στην Λειτουργία του Χριστού.
Ό,τι έκανε ο Θεός μια φορά, αυτό μένει στον αιώνα. Αυτό γίνεται με την θεία Λειτουργία. Μια φορά την τέλεσε ο Χριστός στο Υπερώο με τον Μυστικό Δείπνο και αυτή μένει στον αιώνα. Ο Χριστιανός, ανάλογα με την θυσία που κάνει και την εν Χάριτι είσδυση σε αυτό το “πνεύμα” της θείας Λειτουργίας, λαμβάνει Χάρη από τον Θεό, καθαρίζεται από τα πάθη. Η θεία Λειτουργία στην τελείωσή της είναι ικεσία και προσευχή για όλον τον κόσμο. Αυτή είναι η λεγομένη βασιλική ιερουργία-ιερωσύνη. Έτσι, ο άνθρωπος φθάνει στα τέλη των αιώνων. Δεν περιμένει την ημέρα του Κυρίου, αλλά αυτή η ημέρα του Κυρίου έρχεται προς αυτόν. Έτσι κατά Χάριν γίνεται άναρχος».
Μητροπολίτου
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου
Ιεροθέου
«Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»
Βίος και πολιτεία
του Γέροντος Σωφρονίου
του ησυχαστού και θεολόγου