Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Ζοῦμε στήν ἐπίγεια κοσμική κοινωνία τοῦ Μαμωνᾶ. Ὁ ἄρχοντας αὐτῆς, ὁ διάβολος, προσπαθεῖ ν’ ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τά Ἐπουράνια ἀγαθά μέ πολλούς τρόπους. Τόν παρασύρει μέ πρόσκαιρα, φθαρτά καί ὑλικά ἀγαθά ἀπό τά ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀντλεῖ δόξα καί ἡδονή, ὅμως παράλληλα δεσμεύεται ἀπό ἐπιθυμίες, ἀνάγκες, πάθη, φοβίες, ἄγχος καί ἀποδεσμεύεται ἀπό ὁτιδήποτε πνευματικό καί σωτήριο. Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στήν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μέ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρές καί ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικά καί δέν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τό τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τήν καθημερινότητά του. Ἔτσι, αντικρίζει παντοῦ ἀναποδιές καί μαυρίλα, ἡ πίστη του εξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικός ἐγωισμός του πληγώνεται, μέ ἀποτέλεσμα τήν αὐτοκτονία.Πηγή: Συνοδοιπορία
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων πού αὐτοκτονοῦν: α) οἱ ἄθεοι, β) οἱ ὀλιγόπιστοι καί γ) οἱ συναισθηματικά ἀσταθεῖς καί ἀδύναμοι. Αὐτούς κατεξοχήν τούς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μέ τό ἰσχυρότερο ὅπλο του, τήν ἀπελπισία. Τούς ψιθυρίζει στό αὐτί σέ καιρό θλίψεως, ὅπως στίς μέρες μας, ὅτι ὅλα τελείωσαν καί δέν ὑπάρχει λύση γιά τό πρόβλημά τους. Ἔτσι, τούς ὁδηγεῖ στήν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς.
Μέ τόν τρόπο αὐτόν, ὅμως, ὁ αὐτόχειρας θέτει τόν ἑαυτό του ἐκτός ζωῆς ὄχι μόνο τῆς παρούσης ἀλλά καί τῆς αἰωνίου. Οἱ ἱεροί κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρίς δυνατότητα μετάνοιας καί σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. Ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέ συγχωρεῖται, χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί τόν κολάζει αἰώνια. Μάλιστα, ἡ Ἐκκλησία μας ὡς ἔσχατο μέσο ἐξευμενίσεως τοῦ Θεοῦ καί προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν της ὁρίζει ὅτι ὅποιος αὐτοκτονεῖ δέν πρέπει νά κηδεύεται, παρά μόνο μετά ἀπό ἰατρική ἐπιβεβαίωση ὅτι δέν εἶχε τά λογικά του.
Ἄς μή λησμονοῦμε, ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλά καί δῶρο θεόσδοτο καί πολύτιμο. Ὁ Κύριος λέγει «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν» (Μτθ.7,14), ὄχι γιατί εἶναι τιμωρός, ἀλλά διότι ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι καί ἁμαρτωλοί. Γι’ αὐτό μᾶς παρηγορεῖ, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε»(Λουκ. 6,21). Οἱ προσωρινές δυσκολίες, μ’ ἄλλα λόγια, πού θ’ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στή ζωή του συμβαίνουν μέ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιά νά καθαρισθεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τίς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσός καίγεται σέ πύρινο καμίνι γιά νά ἀποδείξει τή γνησιότητα καί τήν ἀξία του. Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τή γνησιότητα τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό, θά λάβει τήν αἰώνια ζωή.
Καί ἄν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἄς μή δειλιάζουμε, γιατί ἔχουμε ψυχή ἀθάνατη. Καί ἄν ὅλα χαθοῦν, κάτι πού εἶναι βέβαιο, διότι τά πάντα, εὐχάριστα καί δυσάρεστα ἔχουν ἡμερομηνία λήξης, ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε καί ἄς φυλάξουμε τήν ψυχή μας σάν κόρη ὀφθαλμοῦ. Ἡ τωρινή δυσκολία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία ἀμελητέα σταγόνα σ’ ἕναν ἀπέραντο ὠκεανό μακαριότητας πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Πανάγαθος Θεός γιά μία αἰωνιότητα, ἀφοῦ ὅλα μαζί, τά δίκαια καί τά ἄδικα, τά εὔκολα καί τά δύσκολα, τά εὐχάριστα καί τά δυσάρεστα πού συναντᾶμε σέ κάθε βῆμα μας ἐνεργοῦν μυστικά μέσα στό σωτήριο σχέδιό Του γιά τόν καθένα μας.
Οἱ Πατέρες, ἐξάλλου, διδάσκουν, ὅτι τόν καλό καπετάνιο τόν κάνει ἡ φουρτούνα, τόν γενναῖο στρατηγό ὁ πόλεμος καί τόν καλό χριστιανό καί τόν ἅγιο τόν κάνει ἡ δοκιμασία.
Μόνο μέ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καί τακτικό ἐκκλησιασμό καί πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, «εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», αὐτό πού βλέπει κανείς στό παρόν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο μπορεῖ νά γίνει τό εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στό μέλλον.
Θερμός Εὐχέτης πρός τόν Κύριο
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ζοῦμε στήν ἐπίγεια κοσμική κοινωνία τοῦ Μαμωνᾶ. Ὁ ἄρχοντας αὐτῆς, ὁ διάβολος, προσπαθεῖ ν’ ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τά Ἐπουράνια ἀγαθά μέ πολλούς τρόπους. Τόν παρασύρει μέ πρόσκαιρα, φθαρτά καί ὑλικά ἀγαθά ἀπό τά ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀντλεῖ δόξα καί ἡδονή, ὅμως παράλληλα δεσμεύεται ἀπό ἐπιθυμίες, ἀνάγκες, πάθη, φοβίες, ἄγχος καί ἀποδεσμεύεται ἀπό ὁτιδήποτε πνευματικό καί σωτήριο. Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στήν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μέ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρές καί ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικά καί δέν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τό τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τήν καθημερινότητά του. Ἔτσι, αντικρίζει παντοῦ ἀναποδιές καί μαυρίλα, ἡ πίστη του εξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικός ἐγωισμός του πληγώνεται, μέ ἀποτέλεσμα τήν αὐτοκτονία.Πηγή: Συνοδοιπορία
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων πού αὐτοκτονοῦν: α) οἱ ἄθεοι, β) οἱ ὀλιγόπιστοι καί γ) οἱ συναισθηματικά ἀσταθεῖς καί ἀδύναμοι. Αὐτούς κατεξοχήν τούς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μέ τό ἰσχυρότερο ὅπλο του, τήν ἀπελπισία. Τούς ψιθυρίζει στό αὐτί σέ καιρό θλίψεως, ὅπως στίς μέρες μας, ὅτι ὅλα τελείωσαν καί δέν ὑπάρχει λύση γιά τό πρόβλημά τους. Ἔτσι, τούς ὁδηγεῖ στήν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς.
Μέ τόν τρόπο αὐτόν, ὅμως, ὁ αὐτόχειρας θέτει τόν ἑαυτό του ἐκτός ζωῆς ὄχι μόνο τῆς παρούσης ἀλλά καί τῆς αἰωνίου. Οἱ ἱεροί κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρίς δυνατότητα μετάνοιας καί σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. Ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέ συγχωρεῖται, χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί τόν κολάζει αἰώνια. Μάλιστα, ἡ Ἐκκλησία μας ὡς ἔσχατο μέσο ἐξευμενίσεως τοῦ Θεοῦ καί προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν της ὁρίζει ὅτι ὅποιος αὐτοκτονεῖ δέν πρέπει νά κηδεύεται, παρά μόνο μετά ἀπό ἰατρική ἐπιβεβαίωση ὅτι δέν εἶχε τά λογικά του.
Ἄς μή λησμονοῦμε, ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλά καί δῶρο θεόσδοτο καί πολύτιμο. Ὁ Κύριος λέγει «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν» (Μτθ.7,14), ὄχι γιατί εἶναι τιμωρός, ἀλλά διότι ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι καί ἁμαρτωλοί. Γι’ αὐτό μᾶς παρηγορεῖ, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε»(Λουκ. 6,21). Οἱ προσωρινές δυσκολίες, μ’ ἄλλα λόγια, πού θ’ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στή ζωή του συμβαίνουν μέ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιά νά καθαρισθεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τίς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσός καίγεται σέ πύρινο καμίνι γιά νά ἀποδείξει τή γνησιότητα καί τήν ἀξία του. Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τή γνησιότητα τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό, θά λάβει τήν αἰώνια ζωή.
Καί ἄν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἄς μή δειλιάζουμε, γιατί ἔχουμε ψυχή ἀθάνατη. Καί ἄν ὅλα χαθοῦν, κάτι πού εἶναι βέβαιο, διότι τά πάντα, εὐχάριστα καί δυσάρεστα ἔχουν ἡμερομηνία λήξης, ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε καί ἄς φυλάξουμε τήν ψυχή μας σάν κόρη ὀφθαλμοῦ. Ἡ τωρινή δυσκολία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία ἀμελητέα σταγόνα σ’ ἕναν ἀπέραντο ὠκεανό μακαριότητας πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Πανάγαθος Θεός γιά μία αἰωνιότητα, ἀφοῦ ὅλα μαζί, τά δίκαια καί τά ἄδικα, τά εὔκολα καί τά δύσκολα, τά εὐχάριστα καί τά δυσάρεστα πού συναντᾶμε σέ κάθε βῆμα μας ἐνεργοῦν μυστικά μέσα στό σωτήριο σχέδιό Του γιά τόν καθένα μας.
Οἱ Πατέρες, ἐξάλλου, διδάσκουν, ὅτι τόν καλό καπετάνιο τόν κάνει ἡ φουρτούνα, τόν γενναῖο στρατηγό ὁ πόλεμος καί τόν καλό χριστιανό καί τόν ἅγιο τόν κάνει ἡ δοκιμασία.
Μόνο μέ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καί τακτικό ἐκκλησιασμό καί πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, «εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», αὐτό πού βλέπει κανείς στό παρόν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο μπορεῖ νά γίνει τό εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στό μέλλον.
Θερμός Εὐχέτης πρός τόν Κύριο
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ