επέστρεψε νικητής από το Λονδίνο. Ο Χρήστος Ταµπαξής κράτησε για µια ακόµη φορά ψηλά την ελληνική σηµαία, κρεµώντας ασήµι στο στήθος του.
Τα συναισθήµατα αυτών των στιγµών, της συµµετοχής, της νίκης, οµολογεί πως δύσκολα χωρούν σε λέξεις. Με το βλέµµα στραµµένο στις δυσκολίες της Ελλάδας, ο Χρήστος Ταµπαξής αφιέρωσε το φετινό του µετάλλιο στην ελληνική νεολαία. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, απευθύνει ένα συγκλονιστικό µήνυµα αισιοδοξίας σε όλους τους Έλληνες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «Ολυµπιονίκες και αγώνες δεν έχει µόνο ο αθλητισµός, αλλά και η ίδια η ζωή».Πηγή :Τρομακτικό
Αυτή ήταν η 5η συµµετοχή του Χρήστου Ταµπαξή σε Παραολυµπιακούς Αγώνες, µετά τη συµµετοχή του στους Παραολυµπιακούς της Ατλάντα το 1996, του Σίδνεϊ το 2000, της Αθήνας το 2004 και του Πεκίνου το 2008. Ο 35χρονος παραολυµπιονίκης κατέκτησε στο Λονδίνο το 5ο του ολυµπιακό µετάλλιο, τερµατίζοντας δεύτερος στα 50µ. ύπτιο (κατηγορία S1).
Πριν και πέρα από όλα αυτά όµως, µε το ήθος και την αξιοπρέπειά του, έχει καταφέρει να έρχεται πάντα πρώτος στην καρδιά όλων των Ελλήνων.
Πώς ξεκινήσατε να κολυµπάτε; Τι σας έκανε να αγαπήσετε την κολύµβηση;
Οι γιατροί πάντα µου έλεγαν πως το κολύµπι, µαζί µε τις φυσιοθεραπείες, ήταν η σηµαντικότερη αγωγή για την αποκατάστασή µου.
Από ατύχηµα την ώρα της γέννησής µου (έµεινα χωρίς οξυγόνο) έχω σπαστική τετραπληγία µε αθέτωση. Όλα στο σώµα µου ήταν µπλοκαρισµένα και το να µάθω να κολυµπάω ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
Ο πατέρας µου όµως δεν απογοητεύθηκε, προσπάθησε για χρόνια και κατάφερε να µε µάθει να επιπλέω χωρίς βοήθεια. Το να µε βάζουν στο νερό και να κινούµαι χωρίς βοήθεια ήταν το πρώτο θαύµα της ζωής µου: το θαύµα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ήταν ένα πραγµατικά απίστευτο συναίσθηµα, που οι γονείς µου κατάφεραν να κάνουν πιο συστηµατικό, µε τις συµβουλές της Ντίνας Σωτηριάδου που διηύθυνε ένα πρόγραµµα για ΑΜΕΑ στο Ιλίσσιο Κολυµβητήριο. Το 1991, γράφτηκα στον σύλλογο ΑΕΤΟΙ, όπου ο Κυριάκος Γριβέας, κολυµβητής µε µετάλλια, υπήρξε ο µέντοράς µου.
Το δεύτερο θαύµα της ζωής µου έγινε το 1994, όταν για πρώτη φορά µε την Εθνική Οµάδα πήγα στη Μάλτα, στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα Κολύµβησης.
Την ώρα του αγώνα, άκουγα µια δυνατή φωνή να λέει «Χρήστο οπ, οπ, οπ». Να µου δίνει ρυθµό. Ήταν η Ντία Καζάκη, προπονήτρια άλλου συλλόγου τότε. Εκείνη τη στιγµή είπα από µέσα µου «βρήκα προπονήτρια». Πρωταθλήτρια κολύµβησης και προπονήτριά µου από το 1994, µου µετέδωσε όλη την αγάπη και το πάθος για το άθληµα.
Ποια θεωρείτε µέχρι σήµερα κορυφαία στιγµή στην αθλητική σας καριέρα;
Tους Παραολυµπιακούς της Αθήνας, όπου πήρα το χρυσό µετάλλιο, µε τις κερκίδες γεµάτες κόσµο. Ήταν συγκλονιστική η στιγµή που υψώθηκε η σηµαία και ακούστηκε ο εθνικός ύµνος.
Τι σκέφτεστε πριν από κάθε αγώνα;
Έχω µεγάλο άγχος και αγωνία ώσπου να µπω στην πισίνα, όµως µετά είµαι ΟΚ. Προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά…
Τι γεύση σας αφήνει η φετινή διοργάνωση;
Ήταν από τις καλύτερες διοργανώσεις. Οι Άγγλοι έδωσαν µεγάλη προβολή στους Παραολυµπιακούς και η συµµετοχή του κόσµου ήταν απίστευτη σε όλα τα αθλήµατα. Η τελετή έναρξης και λήξης µε θέµα τη διαφώτιση έδωσε επίσης ένα αισιόδοξο µήνυµα.
Πώς αισθάνεστε που κρεµάσατε στο στήθος ένα ακόµη µετάλλιο;
Είναι το όνειρο κάθε αθλητή να είναι στο βάθρο. Ανταµείβονται οι κόποι του, η προσπάθεια, οι θυσίες χρόνων. Είναι τόσα πολλά και δυνατά τα συναισθήµατα εκείνες τις στιγµές, που δεν µετριούνται και δεν περιγράφονται.
Γιατί επιλέξατε να αφιερώσετε το φετινό µετάλλιο στην ελληνική νεολαία; Τι µήνυµα θα στέλνατε στους Έλληνες σήµερα;
Το αφιέρωσα στην ελληνική νεολαία, γιατί βλέπω πόσο πολύ προβληµατίζεται, απογοητεύεται, πιέζεται, ταπεινώνεται, αγανακτεί. Η νεολαία µας είναι το µέλλον του τόπου µας.
Εύχοµαι από αυτούς τους Παραολυµπιακούς να κρατήσουν ένα µικρό µήνυµα αισιοδοξίας, πως η ζωή είναι ωραία παρά τις δυσκολίες, τα προβλήµατα και τη µαυρίλα της. Πάντα υπάρχει µια σπίθα που θέλει πείσµα, δύναµη, επιµονή και στόχο να ανάψει.
Ολυµπιονίκες και αγώνες δεν έχει µόνο ο αθλητισµός. Όλοι κάθε µέρα έναν αγώνα κάνουµε. Aν ενωθούµε όλοι µαζί θα τα καταφέρουµε! Είµαστε περήφανος λαός για να σκύψουµε το κεφάλι και να παραιτηθούµε.
Η νεολαία µας θέλει διεξόδους και ο αθλητισµός είναι µία από αυτές. Ο αθλητισµός είναι τρόπος ζωής (Νους υγιής εν σώµατι υγιεί) και ο πρωταθλητισµός προβολή, πολιτισµός και αξιοπρέπεια της κάθε χώρας στον κόσµο.
Ο πρωταθλητισµός τι «ατυχίες» επιφυλάσσει;
Παλεύεις χρόνια για τη στιγµή του αγώνα σου, όµως πολλές ατυχίες µπορεί να συµβούν στο πάρα-πέντε: ένας τραυµατισµός, µια άκυρη προσπάθεια ή εκκίνηση, µια αδιαθεσία -π.χ. εγώ στο Λονδίνο είχα γαστρεντερίτιδα και δεν έλαβα µέρος στο δεύτερο αγώνισµά µου.
Πιστεύετε ότι ο αθλητισµός περνά κρίση στη χώρα µας;
Οι περισσότεροι αθλητές της ελληνικής αποστολής εξέφρασαν παράπονα ότι η πολιτεία τους άφησε χωρίς την απαιτούµενη στήριξη, λόγω της οικονοµικής κρίσης. Μίλησαν επίσης για ελλείψεις στις υποδοµές.
Αυτή η καταιγίδα που σαρώνει τα πάντα παρέσυρε και τον αθλητισµό. Κλείνουν αθλητικοί χώροι, διαλύονται σύλλογοι. Προπονητές που καταθέτουν ώρες και ψυχή, για να βγάλουµε το πρόγραµµα προπόνησης, παραµένουν απλήρωτοι.
Οι χώροι άθλησης µε υποδοµές είναι ελάχιστοι και µετά τις 15:00 µ.µ. που ξεκινούν Σωµατεία και Σύλλογοι τις προπονήσεις, ανύπαρκτοι. Όλοι ξεπεράσαµε τους εαυτούς µας και πήγαµε σ’ αυτούς τους αγώνες.
Την ίδια ώρα, το νέο νοµοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, έκλεισε το δρόµο σε πολλά νέα παιδιά που έπρεπε να επιλέξουν ανάµεσα σε δουλειά ή αθλητισµό –ειδικά για έναν αθλητή µε αναπηρία το καθηµερινό κόστος είναι δυσβάστακτο. Θέλει βοήθεια, πολλές φορές ένα δεύτερο άτοµο, όπως χρειάζοµαι π.χ. εγώ να βγω από την πισίνα.
Από την άλλη πλευρά, νιώθω άβολα να µιλώ για τον αθλητισµό, τη στιγµή που βλέπουµε την εξαθλίωση που βιώνουν καθηµερινά οι συνάνθρωποί µας.
Πόσο σηµαντική ήταν η στήριξη της elpen στην προσπάθειά σας;
Με τιµά που επέλεξε να είναι χορηγός η ELPEN, γιατί ένιωσα σηµαντικός σαν άνθρωπος και σαν αθλητής, έκανα σπουδαίους φίλους, που ήταν πάντα στις κερκίδες σε όλους τους αγώνες µου στα Πανελλήνια Πρωταθλήµατα, δίνοντάς µου δύναµη και αυτοπεποίθηση να πετύχω τους στόχους µου. Η συγκινητικότερη στιγµή ήταν όταν ο κ. Ιωαννίδης µε τη γυναίκα του ήρθαν στο Λονδίνο στο Ολυµπιακό Χωριό την ηµέρα του αγώνα µου να µου ευχηθούν καλή επιτυχία. Νιώθω µέλος της οικογένειας της ELPEN.
Εύχοµαι να είναι πάντα πρώτη στους στόχους της σαν εταιρεία, γιατί δίνουν δουλειά και ελπίδα σε εκατοντάδες οικογένειες που εργάζονται εκεί, και ποιότητα ζωής σε εκατοµµύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσµο στον ευαίσθητο χώρο της υγείας. Τους ευχαριστώ που στάθηκαν δίπλα µου µε σεβασµό και αξιοπρέπεια στο πρόβληµά µου και στον αγώνα µου, και στήριξαν οικονοµικά, τα 3 τελευταία χρόνια, τη συµµετοχή µου σε διεθνή meeting και την προετοιµασία µου για τους Παραολυµπιακούς του Λονδίνου.
Ποιοι είναι οι επόµενοι στόχοι σας;
Ο αθλητισµός για εµένα είναι τρόπος ζωής. Ακόµη νιώθω καλά µε τις δυνάµεις µου. Επίσης, οι χρόνοι µου (1.20.76 στο Λονδίνο), µου δίνουν το δικαίωµα να συνεχίσω.
Σειρά έχει ένα µετάλλιο στο Ρίο;
Δεν ξέρω, ποτέ δεν βάζω τόσο µακρινούς στόχους, το εισιτήριο το παίρνω πάντα µετά από κάθε Πανελλήνιο Πρωτάθληµα και κρίνεται από τους χρόνους των αγωνισµάτων µου.
Κλείνοντας, τι µήνυµα θα θέλατε να στείλετε στα άτοµα µε αναπηρίες;
Λίγο ακόµα, µπορείτε. Βγείτε από τα σπίτια σας, διεκδικήστε ισοτιµία, ενωθείτε σε κάθε δήµο, απαιτήστε ράµπες, ελεύθερη πρόσβαση, απαιτήστε παρεµβάσεις από τους δήµους. Υπάρχει νόµος, ας τους κάνουµε να τον σεβαστούν. Δεν πρέπει να επιτρέψουµε πια σε κανέναν να θεωρεί τα άτοµα µε αναπηρία, πολίτες Β κατηγορίας. Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΑΣ!
«Είµαι υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι µέλος της οικογένειας της ELPEN»
Θα µπορούσα να σας µιλάω ώρες ατελείωτες για τον Χρήστο Ταµπαξή: ασφαλώς είναι ένας σπουδαίος αθλητής (όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις επιδόσεις και τις επιτυχίες του στον παγκόσµιο αθλητικό κόσµο), αλλά πάνω από όλα είναι ένας άνθρωπος-διαµάντι.
Αβίαστα και ανύποπτα, ο Χρήστος απέκτησε µια οµάδα φίλων από την εταιρεία µας που πηγαίνουν και τον παρακολουθούν στις προπονήσεις και τους αγώνες του. Και ασφαλώς χειροκροτούν όχι µόνο τον Χρήστο, αλλά και όλους τους αθλητές που τον συναγωνίζονται. Ορισµένοι µάλιστα συνάδελφοι παίρνουν µαζί τα παιδιά τους. Πρόκειται για συναισθηµατική ανάταση…. ίσως γι’ αυτό η οµάδα έχει την ονοµασία ELPEN funs και όχι fans!
Βρέθηκα πρόσφατα στους Παραολυµπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και παρακολούθησα τη µεγάλη µάχη του Χρήστου να κατακτήσει το τρίτο του χρυσό µετάλλιο στους πέµπτους αυτούς Παραολυµπιακούς που συµµετείχε. Ασφαλώς θύµωσα µε τη συµµετοχή στην κατηγορία του Χρήστου ενός Ουκρανού αθλητή που -πιθανότατα- θα έπρεπε να είχε αγωνιστεί σε άλλη κατηγορία (classification S2 και όχι S1), όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα πριν από τους Παραολυµπιακούς του Λονδίνου. Κι ενώ ήµουν εκνευρισµένος, διάβασα τη -γεµάτη αξιοπρέπεια και αθλητικό ήθος- δήλωση του Χρήστου ότι είναι ικανοποιηµένος από την κούρσα, την επίδοσή του και πάνω απ’ όλα από το µετάλλιο, το οποίο αφιερώνει σε όλη τη νεολαία της Ελλάδας που περνάει δύσκολες στιγµές τα τελευταία χρόνια. Και τότε εξαφανίστηκε αµέσως ο εκνευρισµός και ένιωσα υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι µέλος της οικογένειας της ELPEN…
Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν είναι µια πολυτέλεια που την υλοποιούµε µόνο όταν τα οικονοµικά στοιχεία βρίσκονται σε άνθηση (αν ήταν έτσι ίσως δε θα συνεχίζαµε επί τρία χρόνια τη συνεργασία µας µε τον Χρήστο). Ούτε µπορώ να σας πω αν αποτελεί συγκριτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα στην αναπτυξιακή πορεία της εταιρείας. Θα έλεγα απλώς ότι η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη είναι ένας υγιής, ανθρώπινος τρόπος να αντικρίζουν οι άνθρωποι µιας εταιρείας/κοινωνίας τον κόσµο ευρύτερα µε καθαρό βλέµµα. Γιατί σε αυτόν τον κόσµο θα µεγαλώσουν τα παιδιά µας και σε αυτόν τον κόσµο θέλουµε να έχουµε τον Χρήστο και ανθρώπους σαν αυτόν.
Το µόνο µαύρο (για την ακρίβεια κιτρινόµαυρο!) σηµείο είναι ότι, παρά τις συνεχείς µου προσπάθειες δεν κατάφερα ακόµη να πείσω τον Χρήστο να αλλάξει οµάδα και να γίνει ΑΕΚτζής! Δεν πειράζει, τον αγαπώ τόσο ώστε να συνεχίσω ακούραστος τις προσπάθειές µου…
Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης, Διευθυντής Ανθρωπίνων Πόρων και Εταιρικής Επικοινωνίας, ΕΛΠΕΝ A.E. Φαρµακευτική Βιοµηχανία