Η Εκκλησία μας χριστιανοί μου, γιόρταζει τη μνήμη της οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας. Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα όπως και το Ευαγγελικό, στα 23-24 χρόνια που πέρασαν από τότε που είμαστε εδώ συνεχώς, έχουμε μιλήσει επανειλημμένες φορές ……. …. …. …. μέσα στην πορεία της χριστιανικής μας ζωής.Η Αναστασία γεννήθηκε στην πόλη των εκατομμυρίων μαρτύρων, δηλαδή τη Ρώμη, περίπου το 250 μ.Χ. Κατήγετο από ευσεβείς γονείς και μάλιστα πλουσίους, και έτσι μεγάλωσε σε χριστιανικό περιβάλλον. Και οι γονείς έδωσαν άριστη χριστιανική ανατροφή στο παιδί τους. -Εμείς δώσαμε; Δίδουμε;- Με συμμετοχή στα μυστήρια, με αξιόλογη μόρφωση, με αγάπη, και αφοσίωση στη λατρεία του ενός αληθινού Θεού. Έτσι πολύ γρήγορα, χάθηκε για την νεαρά Αναστασία η γοητεία των υλικών απολάυσεων γι’ αυτό πλέον και δεν της έκαναν εντύπωση ούτε η ομορφιά και το κάλλος του σώματός της, ούτε και τα πλούτη.
Έτσι όταν πέθαναν οι γονείς και ήταν μόλις 18 χρονών, μοίρασε την τεράστια περιουσία της στους φτωχούς …. τότε χριστιανούς, και αποσύρθηκε σε έναν κρυφό υποτυπώδες παρθενώνα, ένα είδος θα λέγαμε μοναστηριού, αλλά στα πρώτα του έτσι στάδια, και κει άρχισε ταπεινά και με ακρίβεια να ασκείται στη ζωή της αγγελικής πολιτείας κάτω από την συνεχή καθοδήγηση μιας άλλης πεπειραμένης χριστιανής αδελφής με το όνομα Σοφία.
Η πνευματική αυτή μοναχική κατοικία μαθήτευσε στους πνευματικούς αγώνες, της προσευχής, της υπακοής, της εγκράτειας, της αγρυπνίας, της υπομονής, αλλά και στην έμπρακτη κοινωνική προσφορά, προστατεύοντας τους πάσης φύσεως φτωχούς, αναπήρους και ορφανά παιδιά που έχασαν τους γονείς τους στα μαρτύρια και στους διωγμούς των χριστιανών. Ήταν δηλαδή ορφανά γονέων μαρτύρων, που τα έδωσαν όλα, ακόμα και τη ζωή τους για την αγάπη του ενός αληθινού Θεού.
Έτσι πέρασαν δυό – τρία χρόνια, μέσα στο ήρεμο κλίμα της ασκητικής προσευχής και της προσφοράς της προς τον πλησίον. Αλλά ήρθε και η ώρα της δοκιμασίας. Άλλωστε όλες οι εκλεκτές ψυχές κατ’ εξοχήν, δοκιμάζονται από το Θεό ως χρυσός εν χωνευτηρίω, διότι την πίστη μας, θάρθει κάποτε κάποιος καιρός που θα πρέπει να την αποδείξουμε στην πράξη με θυσία που μπορεί να φθάσει μέχρι ακόμα και το θάνατό μας.
Αυτήν λοιπόν την σεμνή, την άκακη, την αγνή αυτή κοπέλα, την νεαρά αυτή κόρη, την καταγγέλουν οι ειδωλολάτρες για ασέβεια. Ότι καταφρονεί την θρησκεία των δώδεκα θεών και ότι δημόσια καταγγέλλει και προλέγει την πτώση των ειδώλων. Γι’ αυτό το πράγμα λοιπόν συλλαμβάνεται και οδηγείται στον τότε τοπικόν άρχοντα Πρόβο, διότι οι άλλοι συγκλητικοί και τα λοιπά μαζί με τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό έλειπαν. Ο Πρόβος δια να την δελεάσει, της υπενθύμισε βέβαια κατά πρώτον λόγον την ομορφιά και τα νιάτα της, τα πλούτη της τα οποία θα επενέδιδε, και τους τίτλους ευγενείας αν έκαμνε μία δήλωση αρνήσεως της νέας πίστεως, «το απαιτώ». Η Αναστασία τον αποστομώνει βέβαια όπως ήταν φυσικό, και του δίδει την εξής απάντηση, όπως μας την έδωσαν οι παρόντες τότε χριστιανοί, και διατηρήθη μέχρι των ημερών μας.
«Πλούτη δόξα τω Θεώ είχα πολλά αλλά όλα τα σκόρπισα στους φτωχούς.» Σ’ εκείνους τα μοίρασε. Σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. «Τίτλους τιμής και ευγενείας είχα πολλούς αλλά όλους τους αρνήθηκα. Όσο για τα κάλλη του σώματος, για την ομορφιά του προσώπου, για την νεότητά μου, όλα τα χαρίζω στο Χριστό που είναι ο αληθινός Θεός και είμαι έτοιμη να πεθάνω γι’ Αυτόν».
Τις ημάς χωρίσει της αγάπης του Χριστού; Ερωτάει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολήν, και εκείνη είναι σαν να επαναλαμβάνει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου λέγοντας «Ποιος θα με χωρίσει από την αγάπη μου για τον Χριστό άρχοντα Πρόβε; Οι διαλυτικές σου προτάσεις και προσφορές; Οι απειλές σου, η εξορία, ο διωγμός, η διδαχή, τα βασανιστήρια, τα άγρια θηρία, ο θάνατος; Αν τολμάς δοκίμασε. » Αυτή ήταν η απάντησις. «Αν τολμάς δοκίμασε».
Φρίαξε ο Πρόβος, όπως ήταν επόμενο, και αμέσως διατάζει να την μαστιγώσουν και να της ξεσκίσουν στο πρόσωπο, να το κάνουν κομμάτια, όπως και έγινε. Ευθύς αμέσως οι δήμιοι την αρπάζουν και την ξαπλώνουν με την πλάτη πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. -Εμείς ούτε το δαχτυλάκι μας με λίγο κερί δεν μπορούμε να αντέξουμε.- Τρυπάνε το παρθενικό της σώμα με σιδερένιες αγκινέλες, κάτι φοβερά μεγάλα τεράστια καρφιά. Της ξεριζώνουν τα δόντια ένα ένα μ’ εκείνες τις τότε τανάλιες. Για να μας βγάλουν και μας κανένα δόντι…Της ξεριζώνουν τα νύχια. Ένα ένα και αυτά, πρώτα των χεριών, και ύστερα των ποδιών. Κατόπιν της ακρωτηριάζουν τα χέρια, της τα κόβουν, το δεξί και το αριστερό, τεμαχίζουν τους αγνούς μαστούς της, και επειδή συνεχώς εκείνη καθ’ όλην την διάρκειαν, που εγένοντο αυτά τα φρικτά βασανιστήρια, εκείνη υμνούσε και δοξολογουσε τον Θεόν… Από μανία λοιπόν, της αρπάζουν, της ανοίγουν το στόμα, και της ξεριζώνουν και τη γλώσσα. Και επειδή ακόμα εκείνη με όσα απέμειναν, πάνω στο σώμα της εξακολουθούσε να δοξάζει όπως θέλετε τον Θεόν, τελικά της κόπτουν την κεφαλή. Ήταν εικοσιεννιά Οκτωβρίου το 270 μ.Χ.
Αυτή την ημέρα την γιορτάζει, και την τιμά η Εκκλησία μας ως Οσιοπαρθενομάρτυρα. Ήταν οσία γιατί έζησε οσιακή ζωή. Υπήρξε όμως και παρθένος κόρη. Και τέλος κατέστη και μάρτυς γιατί υπέστη μαρτυρικό θάνατο και ύστερα από αυτά τα φρικτά βασανιστήρια που ακούσατε.
Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, τιμάται ιδιαιτέρως στη σεβασμία μονή του Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους. Διότι σ’ αυτήν φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός το δεξί άγιο χέρι της μαζί με το δέρμα, ακέραιο, όπως επίσης η δεξιά και η αριστερά κνήμη. Τα άγια αυτά λείψανα τα οποία συνεχώς ευωδιάζουν και άλλοτε είναι ζεστά, πάντοτε θαυματουργούν σ’ αυτούς εκ των χριστιανών που την επικαλούνται με πίστη.
Εκείνη η Αγία Αναστασία, για την αγάπη του Χριστού τα έδωσε όλα. Και τα νιάτα της, και την ομορφιά της, και τα πλούτη της και τη ζωή της. Εμείς τι δίδουμε; Εσείς και γω τι δίδουμε; Δεν ξέρω απ’ τον εαυτό μου … Κάτι λίγα ψίχουλα και κάτι τόπια. Είμεθα χλιαροί και νερόβραστοι χριστιανοί έως και αδιάφοροι. Γι’ αυτό πολύ λίγα προσφέρουμε στο Χριστό. Γι’ αυτό και δεν ομολογούμε το όνομά Του και το κοσμοσωτήριο έργον Του, ούτε με τα λόγια μας, ούτε με τα έργα μας, με τις πράξεις μας.
Εκείνη ήταν άνθρωπος της προσευχής, της εγκρατείας στη γλώσσα, της ψυχοσωματικής αγνότητος, της πολλαπλής φιλανθρωπίας, ελεημοσύνης, και συμπαραστάσεως προς τους πάσχοντας και ιδίως στα ορφανά. Εμείς απέναντί της πώς στεκόμεθα; Πώς είμεθα; Εγώ προσωπικά ένα τίποτα. Ο τρόπος της παρρησίας της, το θάρρος της, και η καταπληκτική ομολογία της, και τέλος η αξιοθαύμαστη αντοχή της στα τόσα φρικτά βασανιστήρια, μέχρι τον μαρτυρικό αποκεφαλισμό της, καταμαρτυρούν ότι είχε μαζί της την παντοδύναμο Θεία Χάρη. Αλλά η πίστις της προς τον Χριστόν, ήταν μεγάλη, ζωντανή και τελεία. Όπως και η αγάπη της προς Αυτόν ήταν αληθινή, φλογερή και ενεργουμένη.
Το παράδειγμα της ζωής της ασφαλώς πρέπει να μας γίνει δείκτης και οδηγός στη δική μας καθημερινή πορεία, καλλιεργώντας και αυξάνοντας και μεις την πίστη μας προς τον Χριστό. Χωρίς αυτήν την αληθινή πίστη, δεν θα μπορέσουμε να ομολογήσουμε τον Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα του κόσμου, και τούτον Εσταυρωμένον. Και χωρίς έργα πίστεως, υπακοής στο θέλημα του Αγίου Θεού, πώς εμείς θα διδάξουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας; Πώς θα φυτέψουμε στην καρδιά τους το καλό μας παράδειγμα, το συνετό μας παράδειγμα, το παράδειγμα της προσευχής, της υπομονής, της αγιασμένης ζωής, όταν αυτό το παράδειγμα δεν το έχουμε; Η ζωντανή πίστις γίνεται φως αληθινό και οδηγεί πάντας ημάς εις πάσαν την αλήθειαν. Άρα πίστις και αλήθεια είναι ο Χριστός, όπως μας αποκαλύπτεται μέσα Του απ’ το θείο λόγο, όπως μας αποκαλύπτεται στο Τετραυάγγελο, -τα τέσσερα Ευαγγέλια-, μέσα στην Καινή Διαθήκη, μέσα στην Αγία Γραφή, στα συναξάρια και στους βίους των Αγίων. Στα σκηνώματα των Αγίων, και στην παρουσία των αφθάρτων τους λειψάνων. Μας αποκαλύπτεται ο Θεός και η αλήθεια του Θεού, και η πίστις του Θεού μέσα στα Άγια Μυστήρια. Σήμερα μας αποκαλύφθηκε και πάλι στη Θεία Λειτουργία, πάνω δω στην Αγία Τράπεζα, και στο Άγιον Ποτήριο. Όπως μας αποκαλύπτεται, και σε ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας.
Αλλά όπου η πίστις, εκεί και το θαύμα. Όπου η πίστις, εκεί και η ομολογία και το μαρτύριο και ο καρπός της σωτηρίας. Εσείς; Μπορεί να την έχετε αυτήν την πίστη, και το εύχομαι να την έχετε, ζωντανή και δυνατή, πίστη με έργα πίστεως. Πίστη με έργα μετανοίας. Πίστη με ζωντανό παράδειγμα. Πίστη που σώζει και θαυματουργεί. Η πίστις… αλλά όπου η πίστις εκεί και το θαύμα, όπου η πίστις εκεί και η ομολογία και το μαρτύριον, και ο καρπός της σωτηρίας.
Εσείς μπορεί να την έχετε αυτήν την πίστη και το εύχομαι να την έχετε, ζωντανή και δυνατή, πίστη με έργα πίστεως. Πίστη με έργα μετανοίας. Πίστη με ζωντανό παράδειγμα. Πίστη που σώζει και θαυματουργεί.
«Η πίστις σέσωκέ σε», απαντά ο Κύριος σε κάθε θεραπεία, που καθημερινά πραγματοποιούσε στις περιοδείες που έκαμε σε πόλεις και χωριά. «Ειδών την πίστιν αυτών», είπε στον παραλυτικόν, άρα δε μετρά μόνον η πίστις των ασθενούντων, αλλά και η πίστις των οικείων, των γονέων, των αδελφών, των συγγενών, των φίλων, μιας ομάδας προσευχομένων, ενός καλού ιερέως σε μια ενορία, ενός μοναχού, ενός ασκητού και τόσων άλλων, γι’ αυτό και αλλού ο ίδιος ο Χριστός βεβαιώνει «κατά την πίστη σου γεννηθήτω».
Εάν έχεις χριστιανέ μου, λέγει πάλι ο Χριστός, πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θα κάμεις τα πιο μεγάλα θαύματα. Θα πατείς επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού. Δηλαδή θα εξευτελίζεις τα δαιμόνια, θα ξεριζώνεις τα πάθη, θα ανασταίνεις πεθαμένες από την αμαρτία ψυχές. Θα κατεβάζεις αγγέλους και αγίους, για να κάνουν τέρατα και σημεία, θα σώζεις το παιδί σου, αλλά και το παιδί του πλησίον σου από την καταστροφή, θα δέχεσαι θείον φωτισμόν, και τέλος θα προοδεύεις σε όλη την κλίμακα των αρετών.
Ιδού τα θαύματα της πίστεως.
Όσοι πιστοί χριστιανοί μετά πίστεως προσέλθετε στο μυστήριον της Εκκλησίας και της σωτηρίας,
Αμήν
http://agia-varvara.blogspot.com