Μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου
Ας συμπληρώσουμε, όμως, το θέμα μας αναφερόμενοι σε δύο ακόμη τρόπους θανάτων προκειμένου να ολοκληρώσουμε το κεφάλαιο. Πρόκειται για τον θάνατο εξ αυτοκτονίας. Το να φονεύει, δηλαδή, ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, να αφαιρει την ζωή του. Είναι ένα πρόβλημα το όποιο γεννά πολλές δυσκολίες και μεγάλο προβληματισμό Ιδίως σε εκείνους που βλέπουν τα πράγματα κάτω από το πρίσμα της Χριστιανικής ηθικής. Κανένας δεν έχει, λέγει η Χριστιανική πίστη, το δικαίωμα ν' αφαιρέσει τη ζωή του, διότι δεν του ανήκει αφού η ζωή είναι δώρο του Θεού, όπως κατ' επανάληψη έχουμε τονίσει. Απέναντι δε και στην υγεία και στην ζωή μας οφείλουμε σεβασμό και πρόνοια προκειμένου να διασωθούν. Επομένως, είναι μέγα αμάρτημα το ν' αφαιρέσει κανείς τη ζωή του. Ο αυτοχειριασμός, όπως λέγεται, θεωρείται και είναι ύβρις εναντίον του Θεού και ασέβεια ενώπιον του Δημιουργού. Είναι σφετερισμός από μέρους του ανθρώπου ενός δικαιώματος που δεν του ανήκει και είναι απόδειξη όχι ολιγοπιστίας αλλά απιστίας ενώπιον του Θεού.
Ας συμπληρώσουμε, όμως, το θέμα μας αναφερόμενοι σε δύο ακόμη τρόπους θανάτων προκειμένου να ολοκληρώσουμε το κεφάλαιο. Πρόκειται για τον θάνατο εξ αυτοκτονίας. Το να φονεύει, δηλαδή, ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, να αφαιρει την ζωή του. Είναι ένα πρόβλημα το όποιο γεννά πολλές δυσκολίες και μεγάλο προβληματισμό Ιδίως σε εκείνους που βλέπουν τα πράγματα κάτω από το πρίσμα της Χριστιανικής ηθικής. Κανένας δεν έχει, λέγει η Χριστιανική πίστη, το δικαίωμα ν' αφαιρέσει τη ζωή του, διότι δεν του ανήκει αφού η ζωή είναι δώρο του Θεού, όπως κατ' επανάληψη έχουμε τονίσει. Απέναντι δε και στην υγεία και στην ζωή μας οφείλουμε σεβασμό και πρόνοια προκειμένου να διασωθούν. Επομένως, είναι μέγα αμάρτημα το ν' αφαιρέσει κανείς τη ζωή του. Ο αυτοχειριασμός, όπως λέγεται, θεωρείται και είναι ύβρις εναντίον του Θεού και ασέβεια ενώπιον του Δημιουργού. Είναι σφετερισμός από μέρους του ανθρώπου ενός δικαιώματος που δεν του ανήκει και είναι απόδειξη όχι ολιγοπιστίας αλλά απιστίας ενώπιον του Θεού.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακαριστιστού Αρχιεπισκόπου :Η μετά θάνατον ζωή -Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος έφυγε απ' αυτή την ζωή, αμετανόητος και ευρισκόμενος στην απιστία Βέβαια, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου από τη στιγμή που πήρε την απόφαση ν' αυτοκτονήσει, μέχρι τη στιγμή που έκανε την μοιραία κίνηση, έως τελικά την στιγμή που παρέδωσε την ψυχή του. η εκκλησία μας, βέβαια, στερεί τους ανθρώπους που αυτοκτονούν από τις εξόδιες τιμές και ιερές ακολουθίες. Δεν επιτρέπει, δηλαδή, σ' αυτούς τους ανθρώπους να γίνει κήδευση με Εκκλησιαστική τελετή. Πρωτίστως το κάνει η εκκλησία μας για να παιδαγωγήσει τους άλλους ανθρώπους, οι όποιοι ζουν και δια του τρόπου αυτού πρέπει να παραδειγματιστούν, ώστε να μην υπάρξουν κι Άλλοι μιμητές αυτού του ανθρώπου που έφυγε μ' αυτόν τον τρόπο. Επίσης η εκκλησία μας θέλει κατ' αρχήν να δείξει ότι είναι περιττό να γίνει Εκκλησιαστική κήδευση κάποιου ανθρώπου που απέδειξε με την τελευταία πράξη της ζωής του ότι δεν σέβεται τον Θεό και δημιουργό του. Βέβαια, είναι πιθανό, ο άνθρωπος που προβαίνει στην αυτοκτονία να μην έχει σώας τας φρένας και επομένως, είναι ανεύθυνος για την πράξη του. Γι' αυτό η εκκλησία μας εξετάζει τις περιπτώσεις της αυτοχειρίας κατά περίπτωση, και προσπαθεί να εξακριβώσει πως ο άνθρωπος έφθασε σ' αυτή την πράξη.
Ή ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ
Ας έρθουμε σ' ένα ακόμη είδος θανάτου, ο όποιος επιβάλλεται από την πολιτεία, δηλαδή τη θανατική ποινή. η άποψη της Εκκλησίας μας είναι, ότι ούτε το κράτος έχει το δικαίωμα ν' αφαιρέσει τη ζωή και του ειδεχθέστερου ακόμη εγκληματία. Ο Θεός μόνο δίδει την ζωή και μόνον Εκείνος έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Κι εμείς ως Χριστιανοί, πρέπει να είμαστε τοποθετημένοι εναντίον της θανατικής ποινής. Άλλωστε η θανατική ποινή δεν έχει καν την έννοια της τιμωρίας, αφού το ποινικό δίκαιο μαρτυρεί ότι η ποινή επιβαλλομένη σε κάποιον εγκληματία, εξυπηρετεί δύο βασικούς στόχους, ο πρώτος η λεγομένη ειδική πρόληψη και ο δεύτερος η γενική πρόληψη. Κάθε φορά που επιβάλλεται μία ποινή γίνεται αυτό για την ειδική πρόληψη, δηλαδή, για να διαπαιδαγωγηθεί ο εγκληματίας, ώστε, όταν θα βγει από την φυλακή, να μην ξανακάνει το έγκλημα Ενώ, δια της γενικής πρόληψης, προσπαθεί να διαπαιδαγωγηθούν οι πολίτες ώστε να μην εγκληματίσουν. Με την επιβολή, όμως, της θανατικής ποινής ούτε το ένα επιτυγχάνεται, ούτε το άλλο. στον άνθρωπο αυτόν δεν αφήνουμε καν ένα περιθώριο να διορθωθεί.
Στατιστικές δε, μαρτυρούν ότι ούτε και γενική πρόληψη επιτυγχάνεται, αφού δεν έχουν μειωθεί τα εγκλήματα εκεί που εφαρμόζεται η θανατική ποινή. Το κράτος δεν πρέπει να εμφανίζεται εκδικητικό αλλά πρέπει να βελτιώσει τον άνθρωπο που εγκλημάτισε, όπως ακριβώς κάνει η Εκκλησία. η εκκλησία δεν παίρνει κανενός την ζωή, αντιθέτως, προσπαθεί να διορθώσει τον άνθρωπο, να του εμπνεύσει εμπιστοσύνη προς τον Θεό, ώστε να φωτισθεί η ψυχή του και να διορθωθεί.