Απόσπασμα από το βιβλίο των Εκδόσεων Χρυσοπηγή "Μουέλαμπά".Ενα ταξίδι ένα όνειρο στην Ουγκάντα.
Στο γυρισμό βλέπω κι άλλα πράγματα που δεν έβλεπα τις άλλες μέρες .Στο δρόμο σε πλησίαζαν άνθρωποι ,με φρούτα στο κεφάλι τους που δεν ήξερες όχι μόνο το όνομά τους αλλά και τι ακριβώς ήταν. Παιδιά πολλά κι εδώ ,ξυπόλυτα έπαιρναν κάτι κι έκαναν την μικρή υπόκλιση. Η Ουγκάντα πάντα σε πληγώνει .
Από το πρωί ο Μπάκαρι κουβαλά νερό για το σπίτι. Η Ουγκάντα έχει πολλούς Μπάκαρι.. Νέα παιδιά που κουβαλάνε νερό το κάθε μπετόνι κάπου 20 κιλά κι ζουν απ αυτό. Και το νερό χρειάζεται πολύ. Οι γειτονιές έχουν πάντα απλωμένα ρούχα. Οι γυναίκες πάντα πλένουν στα χέρια και συνεχώς απλώνουν. Η ζωή είναι πολύ σκληρή. Μπορεί να πατήσει ο Μουζούγκου ξυπόλυτος στο χώμα; ρώτησαν τον π.Γεώργιο.
Είναι Παρασκευή απόγευμα γυρίζουμε από το Ετέμπε.Ημέρα Παρασκευή και τα τζαμιά έχουν πολύ κίνηση.Κελεμπίες μεγάλες και κάλυμα στο καφάλι.Και κοντά σε αυτά πολλά μουσουλμανικά σχολεία.Εκατοντάδες παιδιά με μαντήλια σχολάνε από τα μαθήματα.Από την άλλη στα πιο όμορφα μέρη της Ουγκάντας χτισμένες προτεσταντικές και Ρωμαιοκαθολικές Ιεραποστολές. Με πήρε το παράπονο.
Οι πιστοί της Ουγκάντας έχουν πνεύμα μαθητείας ,θέλουν να μάθουν για την Ορθοδοξία και διψάνε .Σταματήσαμε για μάγκο και η γυναίκα που πουλούσε φρούτα ζήτησε βιβλία να διαβάσει για την Ορθοδοξία. Ιεραποστολή εδώ έκανε μόνο το ράσο που φορούσαμε.Δεν είναι μικρές οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η Εκκλησία εδώ , π.χ. τις κακές παραδόσεις που καμιά φορά αγγίζουν και κάποτε γίνονται οι ίδιες ειδωλολατρία. Όμως περισσότερο από όλους τους άλλους η Ορθόδοξη Εκκλησία ,τιμά τους προγόνους, την παράδοση, την οικογένεια ,την ηθική ,στοιχεία που θα μπορούσαν να πλησιάσουν την ψυχή του Ουγκαντέζου. Η φτώχεια τον έχει κάνει ταπεινό κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την Ιεραποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Είναι απόγευμα τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο πάλι και παίζουν με τα τελευταία παιχνίδια τη αυλής κάποιο ξύλο που περίσσεψε και γίνεται πλεούμενο που ταξιδεύει η κάποια αφρικανική ψάθα που γίνεται ιπτάμενο χαλί και πάει σε χώρες που δεν θα δει ποτέ ο Μουτουκάφου (ο μαύρος δηλαδή). Έχει δροσιά . Είναι η πιο ωραία ώρα στην Αφρική .Οι μανάδες ξεχνάνε λίγο τις δουλειές και γίνονται παιδιά . Και τα παιδιά που κλαίγανε γελάνε τώρα πολύ. Παντού μα νομίζω εδώ στην Ουγκάντα περισσότερο, οι μανάδες αγαπούν πολύ τα παιδιά τους .Εδώ άλλωστε έχουν ανακαλύψει άλλωστε όλους τους τρόπους να τα μεταφέρουν ,στην πλάτη ,δεμένα στους ώμους στην μέση, στα χέρια.
Αν με ρωτήσουν τι είδες στην Ουγκάντα θα πω :παιδιά ,πολλά παιδιά