Ἐκοιμήθη τό πρωί τῆς πρωτοχρονιᾶς ἡ μοναχή Ἰουστίνα, διακεκριμένο μέλος τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου, πού τά δύο τελευταῖα χρόνια δοκιμάστηκε ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, χωρίς γογγυσμό, δοξάζοντας μέχρι καί τήν τελευταία στιγμή τόν Θεό, τόν ποθητό Νυμφίο τῆς ψυχῆς της, Τόν ὁποῖο συνάντησε.
Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τελέστηκε στίς 2 Ἰανουαρίου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Στεφάνου ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγῶν καί Μετεώρων κ.κ. Σεραφείμ καί τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης κ.κ. Ἰγνάτιο, μέ τήν συμμετοχή πλήθους ἱερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν.
Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τελέστηκε στίς 2 Ἰανουαρίου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Στεφάνου ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγῶν καί Μετεώρων κ.κ. Σεραφείμ καί τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης κ.κ. Ἰγνάτιο, μέ τήν συμμετοχή πλήθους ἱερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν.
Πηγή :Συνοδοιπορία
Τόν ἐπικήδειο ἐκφώνησε ὁ Πνευματικός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγίου Στεφάνου, Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου
"Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Συνηθίζεται σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, οἱ ἐπικήδειοι λόγοι νά πλέκουν τό ἐγκώμιο καί νά μιλοῦν γιά τήν ἀξία καί τίς ἀρετές τοῦ ἐκλιπόντος, ὡραιοποιώντας κάποιες φορές καταστάσεις καί γεγονότα.
Στήν περίπτωση, ὅμως, τῆς προσφιλέστατης ἀδελφῆς μας μοναχῆς Ἰουστίνας, δέν μπορεῖ κανείς παρά νά μιλήσει μέ τήν γλώσσα τῆς καθαρῆς ἀλήθειας, τήν γλώσσα τῆς ντομπροσύνης καί τῆς ἀνεπιτήδευτης πραγματικότητας. Θά πρέπει νά χρησιμοποιήσει μόνο σταράτα λόγια καί εὐθεῖες κουβέντες, ὅπως σταράτη, εὐθεία καί ἀληθινή ὑπῆρξε πάντοτε ἡ ζωή καί ἡ δραστηριότητά της.
Μιά ζωή, πού ἀπό τό ξεκίνημά της ἀκόμη, τῆς ἐπεφύλαξε πολλές δυσκολίες καί ἀντιξοότητες, οἱ ὁποῖες τήν ἔκαναν πάντοτε πιό γενναία καί πιό ἀποφασιστική.
Γεννημένη τό 1956 σέ ἕνα ἀπό τά πλέον δυσπρόσιτα καί ὀρεινά χωριά τῶν Ἀγράφων, τήν Στεφανιάδα Καρδίτσης, κοντά στήν Παναγία τήν Σπηλιώτισσα, στά ὅρια τῶν νομῶν Καρδίτσης, Αἰτωλοακαρνανίας καί Ἄρτης, στό σύνορο μεταξύ οὐρανοῦ καί δυσθεώρητων βουνοκορφῶν, ἔφερε ἔντονο τό ἀποτύπωμα τῆς ὀρεσίβιας καταγωγῆς της.
Γυναίκα λεβέντισσα, περήφανη, σκληροτράχηλη, ἀτρόμητη καί δυναμική, μέ κοφτερο μυαλό καί ἀετήσιο μάτι, πού ἀντιλαμβάνεται καί παρακολουθεῖ τά πάντα. Σκληραγωγημένη καί ἐργατική ἀπό τά παιδικά της ἀκόμη χρόνια, ὅταν δούλευε χειρωνακτικά στίς ἀγροτικές καί κτηνοτροφικές ἐργασίες τοῦ χωριοῦ της. Λάτρης τῆς ὑπαίθρου καί τῆς φύσεως δέν ἔπαυε νά τήν ἀνακαλύπτει, νά τήν ἀπολαμβάνει καί νά ταυτίζεται μαζί της.
Βγαλμένη θαρρεῖς ἀπό τό παρελθόν, παρότι σύγχρονη καί μέ ἀναζητήσεις, θύμιζε τίς ἄλλες γενναῖες, ἐπίσης, ὀρεσίβιες ἑλληνίδες γυναῖκες τοῦ 40, τίς ἠπειρώτισσες, ἔτσι ὅπως μᾶς τίς παρουσιάζει ἀπαράμιλλα ὁ Ἄγγελος Τερζάκης περιγράφοντας τήν ἡρωική ἠπειρώτισσα γυναίκα: «Τό ἀνθρώπινο αὐτό πλάσμα,γράφει, ἔχει πάρει ἀπάνω του κάτι ἀπό τήν στέγνα τοῦ τοπίου, τοῦ κατάγυμνου βράχου, πού τόν σκουντᾶς μέ τό πόδι σου καί τσακμακίζει. Σοῦ λέει καλημέρα ἡ Ἠπειρώτισσα [καί ἡ Ἀγραφιώτισσα προσθέτουμε ἐμεῖς] καί ἡ κουβέντα της εἶναι κοφτή, σάν πρόσταγμα. Ἔχει μιά παρθενιά ἀπροσπέλαστη, ὅπως ἡ ζωή της εἶναι σκληρή κι’ ἀμίλητη».
Σέ ἠλικία μόλις 12 ἐτῶν βιώνει τήν τραγική ἀπώλεια τοῦ πατέρα της. Στήν δύσκολη αὐτή φάση τῆς ζωῆς της τήν βοηθᾶ ἀποφασιστικά ὁ δάσκαλός της στό χωριό Ἀργύρης Παπαργύρης, ὁ μετέπειτα π. Μάρκελλος Καρακαλλινός, γνωστός καί ἐνάρετος μοναχός, ἐργάτης τῆς νοερᾶς εὐχῆς, πού ἐκοιμήθη πρό ἐτῶν, ἐπίσης, ἀπό καρκίνο.
Αὐτός φροντίζει γιά τήν μετάβαση καί τήν παραμονή της, μαζί μέ τήν ἀδελφή της Θεοδοσία, στήν Θεσσαλονίκη καί στό σπίτι τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας τοῦ ἀείμνηστου πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ τῆς ἰατρικῆς Σπυρίδωνος Μακρῆ, ὁ ὁποῖος στάθηκε γι’ αὐτήν ἀληθινός πατέρας στήν θέση τοῦ τόσο πρόωρα ἐκλιπόντος. Ἐκεῖ ἔζησε καί ἐργάστηκε γιά δέκα καί πλέον ἔτη ἀσχολούμενη κυρίως μέ τήν ἀνατροφή τῶν ἕξι εὐλογημένων παιδιῶν τῆς οἰκογενείας τοῦ Σπυρίδωνος καί τῆς Ἐλευθερίας Μακρῆ, προσφέροντάς τους πηγαία καί ἀνεξάντλητη στοργή καί φροντίδα γιά τήν ὁποία τῆς ἐκδήλωναν τήν εὐγνωμοσύνη τους μέχρι καί τίς τελευταῖες ἡμέρες, πού τήν ἐπισκέπτονταν ἤ ἐπικοινωνοῦσαν μαζί της στό νοσοκομεῖο.
Ἕνα χρόνο πρίν τήν ἀναχώρησή της γιά τό μοναστήρι βίωσε γιά μία ἀκόμη φορά τήν τραγική ἀπώλεια καί τοῦ δεύτερου πατέρα της μέ τήν ἐκδημία τοῦ ἀείμνηστου Σπυρίδωνος Μακρῆ.
Στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Στεφάνου προσῆλθε ὡς δόκιμη μοναχή τό 1979, ἐπί μακαριστῆς Γεροντίσσης Ἀγαθοκλήτης, ἡ ὁποία καί τήν εἰσήγαγε στήν μαθητεία τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἦταν νεαρή δόκιμη ἀκόμη, ἡ Ἱερά Μονή, ἐκτιμώντας τά πλούσια καί πολυποίκιλα χαρίσματά της, τήν ἀγάπη της γιά τόν Θεό, τόν ἁγιασμένο μετεωρίτικο χῶρο καί τό μοναστήρι της, τήν ἰδιαίτερη εὐφυία της καί τήν ἀπαράμιλλη ἐργατικότητά της, τῆς ἀνέθεσε πολλά, δύσκολα καί σημαντικά διακονήματα, στά ὁποία πάντοτε ἀνταποκρινόταν μέ συνέπεια καί ἐπιτυχία.
Μετά τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγαθοκλήτης καί τήν ἐκλογή τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Χριστονύμφης ὡς ἡγουμένης, συνδέθηκε μαζί της μέ ἰδιαίτερα μεγάλη ἀγάπη καί προσήλωση καί τήν διεκόνησε μέ περισσή φροντίδα καί ἀφοσίωση στήν ἑξαετή ἐπώδυνη ἀσθένειά της μέχρι τήν ἐκδημία της.
Ἡ ἀνάδειξη τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης στήν ἡγουμενία τῆς Μονῆς βρῆκε τήν ἀδελφή Ἰουστίνα ὤριμη πνευματικά καί στεριωμένη πιά μέσα στό μοναστήρι, ἕτοιμη νά συνεχίσει ἀκόμη πιό ἐνεργητικά τόν ἀποφασιστικό καί ἐξέχοντα ρόλο της στήν πορεία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
Παρότι οὐδείς ἀναντικατάστατος, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, δέν παύουν κάποιοι ἄνθρωποι νά ξεχωρίζουν καί νά διακρίνονται στό βίο τους μέ τρόπο τέτοιο πού νά σημαδεύουν καί νά σφραγίζουν μοναδικά καί ἀνεξίτηλα τήν πορεία καί τό ἔργο τους. Εἶναι αὐτοί πού λέμε ὅτι χαράσσουν δρόμο, δίνουν βηματισμό, γράφουν ἱστορία, ἀνοίγουν δικό τους κεφάλαιο.
Ἕνα τέτοιο σπουδαῖο κεφάλαιο ἔκλεισε σήμερα. Ἕνας στύλος κατέρρευσε, μία δρῦς ἔπεσε, μιά ἱστορία λαμπρή συμπλήρωσε τόν κύκλο της. Καί εἶναι πραγματικά ἕνα σημεῖο τομῆς, γιά τήν σύγχρονη ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου, ἡ ἐκδημία τῆς ἀδελφῆς μας Ἰουστίνας, σέ συνέχεια καί μέ τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, πού προηγήθηκε.
Τέμνεται σήμερα ἐδῶ ἡ ἀναδημιουργική πορεία τριῶν καί πλέον δεκαετιῶν, πού χάρη στήν στενή καί ἀγαστή συνεργασία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, ὡς ἡγουμένης, καί τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, ὡς ἡγουμενοσυμβούλου, ἀπέφερε, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογημένη ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σέ ὅλους τούς τομεῖς, πνευματικό, λειτουργικό, διοικητικό, διαχειριστικό καί κτιριακό.
Στό ἐπίπεδο αὐτό ὑπῆρξε συνοδοιπόρος καί συμμέτοχος καί ἡ νέα Καθηγουμένη τῆς Μονῆς, Γερόντισσα Χριστονύμφη, πού τήν τελευταία ὁκταετία διακονοῦσε ὡς ἡγουμενοσύμβουλος στήν Μονή ἀπό κοινοῦ μέ τήν ἀδελφή Ἰουστίνα, τήν ὁποία ἀπό τά νεανικά της χρόνια εἶχε ὡς πρότυπο μοναχῆς καί τήν ἀκολουθοῦσε στήν αὐταπάρνηση καί τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στήν διακονία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τοῦ ἁγιομετεωρίτικου χώρου.
Στό σημεῖο αὐτό ἀποτυπώνεται ἡ πνευματική ἐργασία πού ἐπί τόσα χρόνια ἐπιτελεῖτο στήν Ἱερά Μονή ἀπό τά ὡς ἄνω συγκεκριμένα πρόσωπα. Ὅτι δηλαδή ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς κατάφερε, ὄχι μόνο νά ἀντέξει, χωρίς κλυδωνισμούς, τό μεγάλο πλήγμα τῆς διπλῆς ἀπώλειας σέ πολύ μικρό χρονικό διάστημα, τόσο τῆς ἁγιασμένης μακαριστῆς γερόντισσας Ἀγάθης, ὅσο καί τῆς δυναμικῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, ἀλλά συνεχίζει μέ ἀκόμη μεγαλύτερη θέρμη τήν ἀναγεννητική πνευματική της πορεία, ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς νέας σεμνῆς καί διακριτικῆς ἡγουμένης Χριστονύμφης διατηρώντας στό ἀκέραιο τήν συνεκτικότητα καί τήν ἀδιατάρακτη ἑνότητά της.
Θά θέλαμε νά σταθοῦμε ἰδιαιτέρως στόν ρόλο καί τήν συμβολή τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, πού λόγῳ καί τῆς ἐπιβαρυμένης ὑγείας τῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, ἦταν αὐτή πού λειτουργοῦσε ὡς καταλύτης, πού συμπλήρωνε τό κάθε κενό, πού ἦταν καί ὑποτακτική καί σύμβουλος καί παραμάνα, ἦταν ὁ ἀτσαλένιος βράχος, ὁ ἀκοίμητος φρουρός, ὁ ἀνύστακτος φύλακας.
Ὑπῆρξε στήν κυριολεξία ὁ ἄνθρωπος γιά ὅλες τίς δουλειές. Τά ἐξαιρετικά προσόντα της, ὁ ζῆλος, ἡ ἀντοχή της, ἡ ἐκπληκτική ἐργατικότητά της καί ἡ συγκινητική αὐτοθυσία της τήν εἶχαν ἀναδείξει σέ ἕνα πολύτιμο πολυεργαλεῖο τῆς Μονῆς, καθώς ἀπό τά χέρια της περνοῦσαν τά πάντα.
Ἔβαζε πλάτη παντοῦ καί κυρίως στά δύσκολα. Δέν τήν φόβιζαν οἱ εὐθύνες καί δέν ἀρνιόταν ποτέ νά τίς ἐπωμισθεῖ καί νά τίς ἀναλάβει. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς ἀπόλυτης συνέπειας, τῆς πρωτοβουλίας καί τῆς πρωτοπορίας. Διέθετε ὀξυδέρκεια, εὐστροφία καί διορατικότητα. Ἔβλεπε μπροστά, ὀραματιζόταν καί σχεδίαζε. Συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀξιοποίηση τοῦ ἔμψυχου δυναμικοῦ τῆς Μονῆς, ἀναδεικνύοντας στό ἔπακρο τά χαρίσματα καί τίς δυνατότητες ὅλων τῶν ἀδελφῶν. Τήν συνεῖχε πραγματικά ἡ φροντίδα καί ἡ ἀγωνία της γιά τήν καλή λειτουργία τῆς Μονῆς καί γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀδελφῶν καί φρόντιζε νά προλάβει καί νά ἀντιμετωπίσει τόν κάθε κίνδυνο καί τήν κάθε δυσκολία.
Ἦταν ἰδιαίτερα σκληρή καί αὐστηρή μέ τόν ἑαυτό της, πολύ ἀνθεκτική στόν πόνο καί τόν σωματικό κόπο, μέ ἀνεξάντλητα ἀποθέματα ψυχικῆς καί σωματικῆς ἀντοχῆς, φτιαγμένη θά 'λεγε κανείς ἀπό σίδερο.
Παρά τήν πληθώρα τῶν εὐθυνῶν καί τῶν δραστηριοτήτων της, δέν ἔπαυε νά δίνει προτεραιότητα στήν προσευχή καί τήν μελέτη καί ἦταν ἄκρως φιλακόλουθη. Ἀκόμη καί μετά ἀπό ἐξαντλητικές ἤ καί ὁλονύκτιες ἐργασίες ἔδινε πάντοτε ἀπό τήν ἀρχή τό παρόν στήν πρωινή ἀκολουθία ὄντας ἰδιαίτερα αὐστηρή στό ζήτημα τῆς καθυστερήσεως στήν προσέλευση σ’ αὐτήν.
Ἐπεδείκνυε ἰδιαίτερο ζῆλο καί ἐνθουσιασμό στούς ἀγῶνες γιά τήν προάσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων καί συμμετεῖχε ἐνεργά καί μέ ὅλη της τήν καρδιά σέ κάθε ἀνάλογη πρωτοβουλία καί προσπάθεια. Ὑπῆρξε μιά αὐθεντική ἑλληνίδα ὀρθόδοξη μοναχή μέ ἀκμαῖο ὀρθόδοξο ὁμολογιακό καί ἐθνικό φρόνημα.
Ἡ πολυσχιδής καί πολυετής δραστηριότητά της, τήν ὁποία περιγράψαμε, ὁρμώμενη βεβαίως πάντοτε ἀπό τόν ζῆλο καί τήν ἀγάπη της γιά τήν Μονή τῆς μετανοίας της, δέν ἔπαυε νά τῆς στερεῖ τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο τῆς καρδιᾶς της καί ὅλου τοῦ ἑαυτοῦ της στόν πολυπόθητο Νυμφίο της.
Λίγους μόλις μῆνες πρίν τήν διάγνωση τῆς σοβαρότατης ἀσθένειάς της αἰσθανόταν πολύ ἔντονα μέσα της τήν κόπωση καί τόν κορεσμό τῆς πολυετοῦς προσφορᾶς της. Ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νά ἀπεγκλωβισθεῖ ἀπό τίς διοικητικές μέριμνες καί τίς φροντίδες, ἀπό τίς ποικίλες πιέσεις καί τίς δοκιμασίες τίς ὁποῖες ὑφίστατο.
Καί ὁ καρδιογνώστης Κύριος τῆς χάρισε αὐτό πού τόσο ποθοῦσε προσφέροντάς της τό μεγάλο δῶρο τῆς ἀσθενείας της, τόν ἅγιο καρκίνο, ὅπως χαρακτηριστικά τόνιζε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας Παΐσιος.
Τήν εἴδηση τῆς ἀσθενείας της, παρά τήν δυσμενέστατη πρόγνωσή της, τήν ἀντιμετώπισε μέ ἀπαράμιλλη ψυχραιμία, θάρρος, καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Τήν θεωροῦσε δῶρο καί εὐέργετημα ἀπό τόν Θεό καί πραγματικά ἔτσι λειτούργησε γιά τήν πνευματική της πορεία.
Ἡ ἀσθένειά της στάθηκε ἡ ἀφορμή τῆς πλήρους καί ριζικῆς καί ἐνσυνείδητης μεταστροφῆς της. Θεωροῦμε ἰδιαίτερα εὐτυχή καί εὐεργετημένο τόν ἑαυτό μας, πού εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά ζήσουμε ἀπό πολύ κοντά ὅλη τήν διετή δοκιμασία τῆς ἀσθενείας της. Γίναμε ἔτσι μάρτυρες τῆς γνήσιας καί συντριπτικῆς μετάνοιάς της, πού συνοδεύτηκε μέ γενική καί συνεχή ἐξομολόγηση, ἀλλά καί συνειδητή ἀποκοπή ἀπό κάθε τί πού τήν ἀποσποῦσε ἀπό τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσή της στόν Νυμφίο της Χριστό.
Σέ μιά σειρά πνευματικῶν συζητήσεων μαζί της, καθώς καί λατρευτικῶν εὐκαιριῶν, Θεῖες Λειτουργίες, εὐχέλαια, ἁγιασμούς, παρακλήσεις, διαπιστώναμε συνεχῶς τήν ἀνοδική της πορεία, τήν διαρκή ἐπαφή της μέ τόν οὐρανό, μέ τούς Ἁγίους. Ἡ ζωή της ἔγινε μιά συνεχής προσευχή, μία ἀτέλειωτη πύρινη δοξολογία στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Εἶχε συνεχῶς στό στόμα της καί στήν καρδιά της τό «δόξα Σοι ὁ Θεός», τό «δόξα τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι». Ἀκόμη καί τήν παραμονή τῆς ἐκδημίας της, τήν Δευτέρα τό πρωί, πού τήν ἐπισκεφθήκαμε στό νοσοκομεῖο καί μετέλαβε γιά τελευταία φορά τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, καθώς τῆς λέγαμε «δόξα τῶ Θεῶ» ἀνταπαντοῦσε, μέ τήν ἐλάχιστη φυσική δύναμη πού τῆς ἀπέμενε, «δόξα τῶ Θεῶ», χίλιες δόξες τῆς λέγαμε, χίλιες δόξες ἀνταπαντοῦσε!
Σέ ὅλα τά νοσοκομεῖα πού νοσηλεύτηκε ἄφησε μέ τήν εὐγένεια καί τήν καρτερικότητά της, ἄριστες ἐντυπώσεις στούς γιατρούς, στίς νοσηλεύτριες καί τούς συνασθενεῖς της. Θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά εὐχαριστήσουμε ἐκ καρδίας τούς Διευθυντές τῆς Χειρουργικῆς καί τῆς Ὀγκολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Νοσοκομείου Metropolitan Πειραιῶς, τούς κυρίους Γρηγόριο Τσιῶτο καί Χρίστο Χριστοδούλου, πού ἀφιλοκερδῶς, μέ ἄριστη ἐπιστημονική φροντίδα, ἀλλά καί μέ πλούσια καί πηγαία ἀγάπη καί στοργή, στάθηκαν δίπλα της καί τῆς προσέφεραν, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, μία διετή παράταση μέ ποιότητα ζωῆς καί τήν δυνατότητα συμμετοχῆς στό πρόγραμμα τῆς Μονῆς, ὥστε νά δοξάζει τόν Θεό, νά προσφέρει καί νά δέχεται τήν ἀγάπη τῆς Γερόντισσας καί τῶν ἀδελφῶν.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, πού γνωρίζει καί μετέρχεται ἀπείρους καί θαυμαστούς τρόπους γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Λυπούμαστε μέν γιά τόν ἀποχωρισμό μας, ἀλλά ταυτόχρονα χαιρόμαστε ἰδιαίτερα καί δοξάζουμε τόν Θεό, πού ἔφυγε τόσο καλά προετοιμασμένη γιά τήν οὐράνια πατρίδα μας. Δόξα τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι!
Εὐχόμαστε τήν παρά Κυρίου παρηγορία, στήν Γερόντισσα καί τίς ἀδελφές τῆς Μονῆς, καθώς καί στούς κατά σάρκα συγγενεῖς τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, τήν καλή της μητέρα, τήν κυρά Μαρία, τήν σεμνή καί πιστή ἀδελφή της Θεοδοσία καί τά ἀγαπημένα της ἀνήψια.
Τέλος στήν προσφιλέστατη μακαριστή ἀδελφή μας Ἱουστίνα εὐχόμαστε ὁλόψυχα ὁ Θεός νά ἀναπαύσει, διά πρεσβειῶν τῶν προστατῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου καί τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ, καθώς καί τῶν κτιτόρων, ὁσίων Ἀντωνίου καί Φιλοθέου τῶν Μετεωριτῶν, τήν εὐλογημένη ψυχή της «ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων».
Αἰωνία της ἡ μνήμη".
"Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Συνηθίζεται σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, οἱ ἐπικήδειοι λόγοι νά πλέκουν τό ἐγκώμιο καί νά μιλοῦν γιά τήν ἀξία καί τίς ἀρετές τοῦ ἐκλιπόντος, ὡραιοποιώντας κάποιες φορές καταστάσεις καί γεγονότα.
Στήν περίπτωση, ὅμως, τῆς προσφιλέστατης ἀδελφῆς μας μοναχῆς Ἰουστίνας, δέν μπορεῖ κανείς παρά νά μιλήσει μέ τήν γλώσσα τῆς καθαρῆς ἀλήθειας, τήν γλώσσα τῆς ντομπροσύνης καί τῆς ἀνεπιτήδευτης πραγματικότητας. Θά πρέπει νά χρησιμοποιήσει μόνο σταράτα λόγια καί εὐθεῖες κουβέντες, ὅπως σταράτη, εὐθεία καί ἀληθινή ὑπῆρξε πάντοτε ἡ ζωή καί ἡ δραστηριότητά της.
Μιά ζωή, πού ἀπό τό ξεκίνημά της ἀκόμη, τῆς ἐπεφύλαξε πολλές δυσκολίες καί ἀντιξοότητες, οἱ ὁποῖες τήν ἔκαναν πάντοτε πιό γενναία καί πιό ἀποφασιστική.
Γεννημένη τό 1956 σέ ἕνα ἀπό τά πλέον δυσπρόσιτα καί ὀρεινά χωριά τῶν Ἀγράφων, τήν Στεφανιάδα Καρδίτσης, κοντά στήν Παναγία τήν Σπηλιώτισσα, στά ὅρια τῶν νομῶν Καρδίτσης, Αἰτωλοακαρνανίας καί Ἄρτης, στό σύνορο μεταξύ οὐρανοῦ καί δυσθεώρητων βουνοκορφῶν, ἔφερε ἔντονο τό ἀποτύπωμα τῆς ὀρεσίβιας καταγωγῆς της.
Γυναίκα λεβέντισσα, περήφανη, σκληροτράχηλη, ἀτρόμητη καί δυναμική, μέ κοφτερο μυαλό καί ἀετήσιο μάτι, πού ἀντιλαμβάνεται καί παρακολουθεῖ τά πάντα. Σκληραγωγημένη καί ἐργατική ἀπό τά παιδικά της ἀκόμη χρόνια, ὅταν δούλευε χειρωνακτικά στίς ἀγροτικές καί κτηνοτροφικές ἐργασίες τοῦ χωριοῦ της. Λάτρης τῆς ὑπαίθρου καί τῆς φύσεως δέν ἔπαυε νά τήν ἀνακαλύπτει, νά τήν ἀπολαμβάνει καί νά ταυτίζεται μαζί της.
Βγαλμένη θαρρεῖς ἀπό τό παρελθόν, παρότι σύγχρονη καί μέ ἀναζητήσεις, θύμιζε τίς ἄλλες γενναῖες, ἐπίσης, ὀρεσίβιες ἑλληνίδες γυναῖκες τοῦ 40, τίς ἠπειρώτισσες, ἔτσι ὅπως μᾶς τίς παρουσιάζει ἀπαράμιλλα ὁ Ἄγγελος Τερζάκης περιγράφοντας τήν ἡρωική ἠπειρώτισσα γυναίκα: «Τό ἀνθρώπινο αὐτό πλάσμα,γράφει, ἔχει πάρει ἀπάνω του κάτι ἀπό τήν στέγνα τοῦ τοπίου, τοῦ κατάγυμνου βράχου, πού τόν σκουντᾶς μέ τό πόδι σου καί τσακμακίζει. Σοῦ λέει καλημέρα ἡ Ἠπειρώτισσα [καί ἡ Ἀγραφιώτισσα προσθέτουμε ἐμεῖς] καί ἡ κουβέντα της εἶναι κοφτή, σάν πρόσταγμα. Ἔχει μιά παρθενιά ἀπροσπέλαστη, ὅπως ἡ ζωή της εἶναι σκληρή κι’ ἀμίλητη».
Σέ ἠλικία μόλις 12 ἐτῶν βιώνει τήν τραγική ἀπώλεια τοῦ πατέρα της. Στήν δύσκολη αὐτή φάση τῆς ζωῆς της τήν βοηθᾶ ἀποφασιστικά ὁ δάσκαλός της στό χωριό Ἀργύρης Παπαργύρης, ὁ μετέπειτα π. Μάρκελλος Καρακαλλινός, γνωστός καί ἐνάρετος μοναχός, ἐργάτης τῆς νοερᾶς εὐχῆς, πού ἐκοιμήθη πρό ἐτῶν, ἐπίσης, ἀπό καρκίνο.
Αὐτός φροντίζει γιά τήν μετάβαση καί τήν παραμονή της, μαζί μέ τήν ἀδελφή της Θεοδοσία, στήν Θεσσαλονίκη καί στό σπίτι τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας τοῦ ἀείμνηστου πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ τῆς ἰατρικῆς Σπυρίδωνος Μακρῆ, ὁ ὁποῖος στάθηκε γι’ αὐτήν ἀληθινός πατέρας στήν θέση τοῦ τόσο πρόωρα ἐκλιπόντος. Ἐκεῖ ἔζησε καί ἐργάστηκε γιά δέκα καί πλέον ἔτη ἀσχολούμενη κυρίως μέ τήν ἀνατροφή τῶν ἕξι εὐλογημένων παιδιῶν τῆς οἰκογενείας τοῦ Σπυρίδωνος καί τῆς Ἐλευθερίας Μακρῆ, προσφέροντάς τους πηγαία καί ἀνεξάντλητη στοργή καί φροντίδα γιά τήν ὁποία τῆς ἐκδήλωναν τήν εὐγνωμοσύνη τους μέχρι καί τίς τελευταῖες ἡμέρες, πού τήν ἐπισκέπτονταν ἤ ἐπικοινωνοῦσαν μαζί της στό νοσοκομεῖο.
Ἕνα χρόνο πρίν τήν ἀναχώρησή της γιά τό μοναστήρι βίωσε γιά μία ἀκόμη φορά τήν τραγική ἀπώλεια καί τοῦ δεύτερου πατέρα της μέ τήν ἐκδημία τοῦ ἀείμνηστου Σπυρίδωνος Μακρῆ.
Στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Στεφάνου προσῆλθε ὡς δόκιμη μοναχή τό 1979, ἐπί μακαριστῆς Γεροντίσσης Ἀγαθοκλήτης, ἡ ὁποία καί τήν εἰσήγαγε στήν μαθητεία τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἦταν νεαρή δόκιμη ἀκόμη, ἡ Ἱερά Μονή, ἐκτιμώντας τά πλούσια καί πολυποίκιλα χαρίσματά της, τήν ἀγάπη της γιά τόν Θεό, τόν ἁγιασμένο μετεωρίτικο χῶρο καί τό μοναστήρι της, τήν ἰδιαίτερη εὐφυία της καί τήν ἀπαράμιλλη ἐργατικότητά της, τῆς ἀνέθεσε πολλά, δύσκολα καί σημαντικά διακονήματα, στά ὁποία πάντοτε ἀνταποκρινόταν μέ συνέπεια καί ἐπιτυχία.
Μετά τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγαθοκλήτης καί τήν ἐκλογή τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Χριστονύμφης ὡς ἡγουμένης, συνδέθηκε μαζί της μέ ἰδιαίτερα μεγάλη ἀγάπη καί προσήλωση καί τήν διεκόνησε μέ περισσή φροντίδα καί ἀφοσίωση στήν ἑξαετή ἐπώδυνη ἀσθένειά της μέχρι τήν ἐκδημία της.
Ἡ ἀνάδειξη τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης στήν ἡγουμενία τῆς Μονῆς βρῆκε τήν ἀδελφή Ἰουστίνα ὤριμη πνευματικά καί στεριωμένη πιά μέσα στό μοναστήρι, ἕτοιμη νά συνεχίσει ἀκόμη πιό ἐνεργητικά τόν ἀποφασιστικό καί ἐξέχοντα ρόλο της στήν πορεία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
Παρότι οὐδείς ἀναντικατάστατος, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, δέν παύουν κάποιοι ἄνθρωποι νά ξεχωρίζουν καί νά διακρίνονται στό βίο τους μέ τρόπο τέτοιο πού νά σημαδεύουν καί νά σφραγίζουν μοναδικά καί ἀνεξίτηλα τήν πορεία καί τό ἔργο τους. Εἶναι αὐτοί πού λέμε ὅτι χαράσσουν δρόμο, δίνουν βηματισμό, γράφουν ἱστορία, ἀνοίγουν δικό τους κεφάλαιο.
Ἕνα τέτοιο σπουδαῖο κεφάλαιο ἔκλεισε σήμερα. Ἕνας στύλος κατέρρευσε, μία δρῦς ἔπεσε, μιά ἱστορία λαμπρή συμπλήρωσε τόν κύκλο της. Καί εἶναι πραγματικά ἕνα σημεῖο τομῆς, γιά τήν σύγχρονη ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου, ἡ ἐκδημία τῆς ἀδελφῆς μας Ἰουστίνας, σέ συνέχεια καί μέ τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, πού προηγήθηκε.
Τέμνεται σήμερα ἐδῶ ἡ ἀναδημιουργική πορεία τριῶν καί πλέον δεκαετιῶν, πού χάρη στήν στενή καί ἀγαστή συνεργασία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, ὡς ἡγουμένης, καί τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, ὡς ἡγουμενοσυμβούλου, ἀπέφερε, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογημένη ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σέ ὅλους τούς τομεῖς, πνευματικό, λειτουργικό, διοικητικό, διαχειριστικό καί κτιριακό.
Στό ἐπίπεδο αὐτό ὑπῆρξε συνοδοιπόρος καί συμμέτοχος καί ἡ νέα Καθηγουμένη τῆς Μονῆς, Γερόντισσα Χριστονύμφη, πού τήν τελευταία ὁκταετία διακονοῦσε ὡς ἡγουμενοσύμβουλος στήν Μονή ἀπό κοινοῦ μέ τήν ἀδελφή Ἰουστίνα, τήν ὁποία ἀπό τά νεανικά της χρόνια εἶχε ὡς πρότυπο μοναχῆς καί τήν ἀκολουθοῦσε στήν αὐταπάρνηση καί τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στήν διακονία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τοῦ ἁγιομετεωρίτικου χώρου.
Στό σημεῖο αὐτό ἀποτυπώνεται ἡ πνευματική ἐργασία πού ἐπί τόσα χρόνια ἐπιτελεῖτο στήν Ἱερά Μονή ἀπό τά ὡς ἄνω συγκεκριμένα πρόσωπα. Ὅτι δηλαδή ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς κατάφερε, ὄχι μόνο νά ἀντέξει, χωρίς κλυδωνισμούς, τό μεγάλο πλήγμα τῆς διπλῆς ἀπώλειας σέ πολύ μικρό χρονικό διάστημα, τόσο τῆς ἁγιασμένης μακαριστῆς γερόντισσας Ἀγάθης, ὅσο καί τῆς δυναμικῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, ἀλλά συνεχίζει μέ ἀκόμη μεγαλύτερη θέρμη τήν ἀναγεννητική πνευματική της πορεία, ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς νέας σεμνῆς καί διακριτικῆς ἡγουμένης Χριστονύμφης διατηρώντας στό ἀκέραιο τήν συνεκτικότητα καί τήν ἀδιατάρακτη ἑνότητά της.
Θά θέλαμε νά σταθοῦμε ἰδιαιτέρως στόν ρόλο καί τήν συμβολή τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, πού λόγῳ καί τῆς ἐπιβαρυμένης ὑγείας τῆς Γερόντισσας Ἀγάθης, ἦταν αὐτή πού λειτουργοῦσε ὡς καταλύτης, πού συμπλήρωνε τό κάθε κενό, πού ἦταν καί ὑποτακτική καί σύμβουλος καί παραμάνα, ἦταν ὁ ἀτσαλένιος βράχος, ὁ ἀκοίμητος φρουρός, ὁ ἀνύστακτος φύλακας.
Ὑπῆρξε στήν κυριολεξία ὁ ἄνθρωπος γιά ὅλες τίς δουλειές. Τά ἐξαιρετικά προσόντα της, ὁ ζῆλος, ἡ ἀντοχή της, ἡ ἐκπληκτική ἐργατικότητά της καί ἡ συγκινητική αὐτοθυσία της τήν εἶχαν ἀναδείξει σέ ἕνα πολύτιμο πολυεργαλεῖο τῆς Μονῆς, καθώς ἀπό τά χέρια της περνοῦσαν τά πάντα.
Ἔβαζε πλάτη παντοῦ καί κυρίως στά δύσκολα. Δέν τήν φόβιζαν οἱ εὐθύνες καί δέν ἀρνιόταν ποτέ νά τίς ἐπωμισθεῖ καί νά τίς ἀναλάβει. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς ἀπόλυτης συνέπειας, τῆς πρωτοβουλίας καί τῆς πρωτοπορίας. Διέθετε ὀξυδέρκεια, εὐστροφία καί διορατικότητα. Ἔβλεπε μπροστά, ὀραματιζόταν καί σχεδίαζε. Συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀξιοποίηση τοῦ ἔμψυχου δυναμικοῦ τῆς Μονῆς, ἀναδεικνύοντας στό ἔπακρο τά χαρίσματα καί τίς δυνατότητες ὅλων τῶν ἀδελφῶν. Τήν συνεῖχε πραγματικά ἡ φροντίδα καί ἡ ἀγωνία της γιά τήν καλή λειτουργία τῆς Μονῆς καί γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀδελφῶν καί φρόντιζε νά προλάβει καί νά ἀντιμετωπίσει τόν κάθε κίνδυνο καί τήν κάθε δυσκολία.
Ἦταν ἰδιαίτερα σκληρή καί αὐστηρή μέ τόν ἑαυτό της, πολύ ἀνθεκτική στόν πόνο καί τόν σωματικό κόπο, μέ ἀνεξάντλητα ἀποθέματα ψυχικῆς καί σωματικῆς ἀντοχῆς, φτιαγμένη θά 'λεγε κανείς ἀπό σίδερο.
Παρά τήν πληθώρα τῶν εὐθυνῶν καί τῶν δραστηριοτήτων της, δέν ἔπαυε νά δίνει προτεραιότητα στήν προσευχή καί τήν μελέτη καί ἦταν ἄκρως φιλακόλουθη. Ἀκόμη καί μετά ἀπό ἐξαντλητικές ἤ καί ὁλονύκτιες ἐργασίες ἔδινε πάντοτε ἀπό τήν ἀρχή τό παρόν στήν πρωινή ἀκολουθία ὄντας ἰδιαίτερα αὐστηρή στό ζήτημα τῆς καθυστερήσεως στήν προσέλευση σ’ αὐτήν.
Ἐπεδείκνυε ἰδιαίτερο ζῆλο καί ἐνθουσιασμό στούς ἀγῶνες γιά τήν προάσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων καί συμμετεῖχε ἐνεργά καί μέ ὅλη της τήν καρδιά σέ κάθε ἀνάλογη πρωτοβουλία καί προσπάθεια. Ὑπῆρξε μιά αὐθεντική ἑλληνίδα ὀρθόδοξη μοναχή μέ ἀκμαῖο ὀρθόδοξο ὁμολογιακό καί ἐθνικό φρόνημα.
Ἡ πολυσχιδής καί πολυετής δραστηριότητά της, τήν ὁποία περιγράψαμε, ὁρμώμενη βεβαίως πάντοτε ἀπό τόν ζῆλο καί τήν ἀγάπη της γιά τήν Μονή τῆς μετανοίας της, δέν ἔπαυε νά τῆς στερεῖ τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο τῆς καρδιᾶς της καί ὅλου τοῦ ἑαυτοῦ της στόν πολυπόθητο Νυμφίο της.
Λίγους μόλις μῆνες πρίν τήν διάγνωση τῆς σοβαρότατης ἀσθένειάς της αἰσθανόταν πολύ ἔντονα μέσα της τήν κόπωση καί τόν κορεσμό τῆς πολυετοῦς προσφορᾶς της. Ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νά ἀπεγκλωβισθεῖ ἀπό τίς διοικητικές μέριμνες καί τίς φροντίδες, ἀπό τίς ποικίλες πιέσεις καί τίς δοκιμασίες τίς ὁποῖες ὑφίστατο.
Καί ὁ καρδιογνώστης Κύριος τῆς χάρισε αὐτό πού τόσο ποθοῦσε προσφέροντάς της τό μεγάλο δῶρο τῆς ἀσθενείας της, τόν ἅγιο καρκίνο, ὅπως χαρακτηριστικά τόνιζε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας Παΐσιος.
Τήν εἴδηση τῆς ἀσθενείας της, παρά τήν δυσμενέστατη πρόγνωσή της, τήν ἀντιμετώπισε μέ ἀπαράμιλλη ψυχραιμία, θάρρος, καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Τήν θεωροῦσε δῶρο καί εὐέργετημα ἀπό τόν Θεό καί πραγματικά ἔτσι λειτούργησε γιά τήν πνευματική της πορεία.
Ἡ ἀσθένειά της στάθηκε ἡ ἀφορμή τῆς πλήρους καί ριζικῆς καί ἐνσυνείδητης μεταστροφῆς της. Θεωροῦμε ἰδιαίτερα εὐτυχή καί εὐεργετημένο τόν ἑαυτό μας, πού εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά ζήσουμε ἀπό πολύ κοντά ὅλη τήν διετή δοκιμασία τῆς ἀσθενείας της. Γίναμε ἔτσι μάρτυρες τῆς γνήσιας καί συντριπτικῆς μετάνοιάς της, πού συνοδεύτηκε μέ γενική καί συνεχή ἐξομολόγηση, ἀλλά καί συνειδητή ἀποκοπή ἀπό κάθε τί πού τήν ἀποσποῦσε ἀπό τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσή της στόν Νυμφίο της Χριστό.
Σέ μιά σειρά πνευματικῶν συζητήσεων μαζί της, καθώς καί λατρευτικῶν εὐκαιριῶν, Θεῖες Λειτουργίες, εὐχέλαια, ἁγιασμούς, παρακλήσεις, διαπιστώναμε συνεχῶς τήν ἀνοδική της πορεία, τήν διαρκή ἐπαφή της μέ τόν οὐρανό, μέ τούς Ἁγίους. Ἡ ζωή της ἔγινε μιά συνεχής προσευχή, μία ἀτέλειωτη πύρινη δοξολογία στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Εἶχε συνεχῶς στό στόμα της καί στήν καρδιά της τό «δόξα Σοι ὁ Θεός», τό «δόξα τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι». Ἀκόμη καί τήν παραμονή τῆς ἐκδημίας της, τήν Δευτέρα τό πρωί, πού τήν ἐπισκεφθήκαμε στό νοσοκομεῖο καί μετέλαβε γιά τελευταία φορά τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, καθώς τῆς λέγαμε «δόξα τῶ Θεῶ» ἀνταπαντοῦσε, μέ τήν ἐλάχιστη φυσική δύναμη πού τῆς ἀπέμενε, «δόξα τῶ Θεῶ», χίλιες δόξες τῆς λέγαμε, χίλιες δόξες ἀνταπαντοῦσε!
Σέ ὅλα τά νοσοκομεῖα πού νοσηλεύτηκε ἄφησε μέ τήν εὐγένεια καί τήν καρτερικότητά της, ἄριστες ἐντυπώσεις στούς γιατρούς, στίς νοσηλεύτριες καί τούς συνασθενεῖς της. Θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά εὐχαριστήσουμε ἐκ καρδίας τούς Διευθυντές τῆς Χειρουργικῆς καί τῆς Ὀγκολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Νοσοκομείου Metropolitan Πειραιῶς, τούς κυρίους Γρηγόριο Τσιῶτο καί Χρίστο Χριστοδούλου, πού ἀφιλοκερδῶς, μέ ἄριστη ἐπιστημονική φροντίδα, ἀλλά καί μέ πλούσια καί πηγαία ἀγάπη καί στοργή, στάθηκαν δίπλα της καί τῆς προσέφεραν, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, μία διετή παράταση μέ ποιότητα ζωῆς καί τήν δυνατότητα συμμετοχῆς στό πρόγραμμα τῆς Μονῆς, ὥστε νά δοξάζει τόν Θεό, νά προσφέρει καί νά δέχεται τήν ἀγάπη τῆς Γερόντισσας καί τῶν ἀδελφῶν.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, πού γνωρίζει καί μετέρχεται ἀπείρους καί θαυμαστούς τρόπους γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Λυπούμαστε μέν γιά τόν ἀποχωρισμό μας, ἀλλά ταυτόχρονα χαιρόμαστε ἰδιαίτερα καί δοξάζουμε τόν Θεό, πού ἔφυγε τόσο καλά προετοιμασμένη γιά τήν οὐράνια πατρίδα μας. Δόξα τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι!
Εὐχόμαστε τήν παρά Κυρίου παρηγορία, στήν Γερόντισσα καί τίς ἀδελφές τῆς Μονῆς, καθώς καί στούς κατά σάρκα συγγενεῖς τῆς μακαριστῆς ἀδελφῆς Ἰουστίνας, τήν καλή της μητέρα, τήν κυρά Μαρία, τήν σεμνή καί πιστή ἀδελφή της Θεοδοσία καί τά ἀγαπημένα της ἀνήψια.
Τέλος στήν προσφιλέστατη μακαριστή ἀδελφή μας Ἱουστίνα εὐχόμαστε ὁλόψυχα ὁ Θεός νά ἀναπαύσει, διά πρεσβειῶν τῶν προστατῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου καί τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ, καθώς καί τῶν κτιτόρων, ὁσίων Ἀντωνίου καί Φιλοθέου τῶν Μετεωριτῶν, τήν εὐλογημένη ψυχή της «ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων».
Αἰωνία της ἡ μνήμη".