Από το βιβλίο των εκδόσεων Χρυσοπηγή "Μουέλαμπά"
Το χωριό λέγεται Ναμιούμπα Λουγκουζί (τα ονόματα είναι άλλο μεγάλο πρόβλημα-οι Ουγκαντέζοι πάντα γελάνε όταν προσπαθούμε να μάθουμε λέξεις ,μα χαίρονται άμα μάθουμε κάποια δική τους .Την φωνάζουμε δυνατά σαν παιδιά και σαν να έχουμε μάθει όλη τη γλώσσα.)
Τοπίο άλλο το χωριό το γνήσιο Αφρικανικό .Μπανάνες ,δένδρα ψηλά, καλαμπόκι και ανάμεσα σπίτια καμωμένα από λάσπη και τούβλα.Μόνο πίθηκοι έρχονται ευτυχώς και όχι άγρια ζώα μας είπαν. Φτάσαμε στο χωριό. Η τζάτζαμουτσάρα με το σύζυγό της ένα πρόσωπο αρχηγικό είχε μαζέψει όλο το χωριό.Ντυμένοι με τις καλές στολές τους επίσημες για τη γιορτή μας χειροκρότησαν με την είσοδό μας. Οι επίσημες στολές των γυναικών της Ουγκάντας είναι φορέματα μακριά μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών ,στους ώμους μεγάλες βάτες και στη μέση ζώνη από ύφασμα καλό δεμένο σε όμορφο κόμπο που έφτανε στα πόδια.
Ενδυμασία σεμνή ,σημάδι των ηθών που κρατάνε δόξα τω Θεώ ακόμα στην Ουγκάντα Μας έβαλαν να καθήσουμε σε θέση επίσημη και όλες οι γυναίκες με τα παιδιά κάθησαν κάτω.Οι άνδρες και οι γέροντες κάθησαν σε κάθισμα.Μας καλωσόρισαν με αγάπη πολύ, ανυπόκριτη. Μας τραγούδησαν και μας μίλησαν για τον αγώνα που κάνουν .Οι γυναίκες έχουν οργανώσει ομάδες που καλλιεργούν τη γη τρέφουν ,μεγαλώνουν ζώα και με τα εισοδήματά τους ζουν την κοινότητα .Δραστηριοποιούνται εναντίον της παιδικής εκμετάλευσης και παιδικής εργασίας καθώς και σε ασθενείς με
Ο π. Γεώργιος έκανε τη συνέχεια μία σύντομη κατήχηση .Μίλησε για την Ελλάδα που γνώριζαν από την Βίβλο. Πόσοι Έλληνες αλήθεια γνωρίζουν την Αθήνα ,την Κόρινθο και την Κρήτη από τη Βίβλο;.Και οι άνθρωποι τον άκουγαν και δέχονταν το λόγο σαν ήσυχη ποτιστική βροχή. Η μητέρα του π.Γεωργίου μας ευχαρίστησε για την πολλή χαρά και τιμή που δώσαμε στην κοινότητα . Οι άνθρωποι χάρηκαν γιατί πίστευαν πως οι ιερείς του Χριστού είναι πάντα λευκοί. Χαίρονται τώρα πολύ που έχουν δικό τους μαύρο ιερέα.
Ένιωθα σαν τα πρώτα Αποστολικά χρόνια. Απλότητα και καθαρή καρδιά. Η μικρή καραμέλα ευχάριστο δώρο για τα παιδιά μα περισσότερο για τους μεγάλους. Να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους να ζητάνε καραμμέλα..Μετά τη χαρά φαγητό για όλους Ματόκε τυλιγμένο σε φύλλα Μπανάνας ,κοτόπουλο, ρύζι αρκετό για όλους. Οι γυναίκες είχαν αναλάβει τα πάντα. Και εδώ οι γυναίκες κρατούν τον κόσμο στα χέρια τους. Ζήτησαν Εκκλησία και σχολείο και νοσοκομείο. Τόσο απλά πράγματα. Με τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του χωριού φάγαμε μέσα στο σπίτι της Τζάτζα Μουτσάρα. Επίσημα!!Και οι άνθρωποι κάθησαν έξω και περίμεναν με υπομονή .Χαρά ,γέλιο, πειράγματα από τα παιδιά που έτρωγαν λαίμαργα τα χέρια.
Μετά το φαγητό μας έδειξαν με καμάρι τη δουλειά τους στο χωράφι: Μπανάνες ,σόγια, κασόρι που θα πει καλαμπόκι και άλλα πολλά.
Τα παιδιά ξεφύλλιζαν κάποια βιβλία για το πώς να αντιμετωπίζουν τις αρρώστιες ,να πίνουν καθαρό νερό ,να κοιμούνται με κουνουπιέρα. Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε με ψυχή γεμάτη και την εικόνα πολλών παιδιών που μας έπαιρναν στο κατόπι. Σαν τη μικρή Ρεββέκα που είχε πάθει κάτι σαν μόλυνση στα μάτια της μα και εδώ γιατρός ανύπαρκτος. Μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε κρατώντας εκείνο το γλυκό τραγούδι που μας τραγούδησαν οι γυναίκες για τα παιδιά που δεν έχουν ζωή. Δεν καταλάβαινες τα λόγια μα το νιωθες αφού ο σπαραγμός δεν έχει πατρίδα. Μια μάνα στο βάθος του χωριού κρατούσε το παιδί της στην πλάτη και κείνο ανέμελο κοιμόταν με τα φτερά του αγγέλου του.Η Αφρική χαιρετούσε τον ήλιο για να πάει σε άλλους ανθρώπους με άλλο χρώμα.