Όπως αναφέρει το dogma.gr,στο ανακοινωθέν περιγράφεται σε ιδιαίτερα δραματικούς τόνους η κατάσταση των κατοίκων της συγκεκριμένης χώρας, ενώ γίνεται ειδική αναφορά στις διώξεις που δέχονται οι χριστιανοί που ζουν εκεί.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, που σχεδόν σε κάθε συνεδρίαση της ενημερώνεται και συζητά την τραγωδία που έχει πλήξει την Συρία, υπενθυμίζει τις απαγωγές των μητροπολιτών αλλά και των μοναζουσών της μονής της Αγίας Θέκλας κάνοντας λόγο για «πράξεις ωμής και απροκάλυπτης βίας, που ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια ειρήνευσης στην περιοχή, διαμορφώνουν ένα κλίμα περιορισμού η και ολικής εξάλειψης κάθε θρησκευτικής ελευθερίας και θέτουν εν αμφιβόλω αυτή την ίδια την ύπαρξη του χριστιανικού στοιχείου στη χώρα».πηγή τρομακτικό
Tο ανακοινωθέν:
«Απευθύνουμε έκκληση σε κάθε οργανισμό και φορέα, σε όλους τους ισχυρούς της γης να αναλάβουν, έστω και τώρα, τις ιστορικές τους ευθύνες έναντι της ανθρωπότητας και να δώσουν ένα τέλος σε αυτό το απάνθρωπο και παράλογο "θέατρο του θανάτου" που διαδραματίζεται από το 2011 στη Συρία.
Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής αποτελεί την μέγιστη πανανθρώπινη αξία και η διαφύλαξή τους οφείλει να είναι ύψιστη προτεραιότητα για όλους.
Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του πολέμου που έχει προκαλέσει την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας και έχει αποκλείσει από κάθε ανθρωπιστική βοήθεια σχεδόν τρία εκατομμύρια άλλους, ας τεθεί επιτέλους ένα τέλος στην τραγωδία. Τη νέα χρονιά, όλοι μαζί, ο καθένας από τη δική του πλευρά, με κάθε δύναμη που διαθέτει, οφείλει να πράξει το αυτονόητο : να στέρξει τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται σκληρά, βιώνοντας ουσιαστικά την επίγεια κόλαση. Εκεί όπου χριστιανοί χάνουν τα παιδιά τους, τους αδελφούς τους, τους γονείς και τους διπλανούς τους.
Εκεί όπου οι συνάνθρωποί μας ζουν καθημερινά με την αγωνία του θανάτου και της επιβίωσης, καθώς στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη, όπως η τροφή και το νερό.
Μας προκαλεί βαθύτατη ανησυχία και θλίψη η απηνής δίωξη των χριστιανών που ζουν στην περιοχή. Μία δίωξη που παραπέμπει σε άλλες σκοτεινές εποχές που όλοι πιστέψαμε ότι είχαν φύγει ανεπιστρεπτί.
Η απαγωγή των δύο αρχιερέων και των δώδεκα μοναζουσών συνιστούν, συν τοις άλλοις, πράξεις ωμής και απροκάλυπτης βίας, που ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια ειρήνευσης στην περιοχή, διαμορφώνουν ένα κλίμα περιορισμού η και ολικής εξάλειψης κάθε θρησκευτικής ελευθερίας και θέτουν εν αμφιβόλω αυτή την ίδια την ύπαρξη του χριστιανικού στοιχείου στη χώρα.
Αυτές οι χαίνουσες πληγές στην Συρία πρέπει το συντομότερο να επουλωθούν. Όσο οι διεθνείς οργανισμοί και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη σε αυτή την τραγωδία αρνούνται να πράξουν αυτά που ο ανθρωπισμός και η λογική επιβάλλουν, τόσο η τραγωδία στη Συρία θα βαθαίνει, με απρόβλεπτες επιπτώσεις για ολόκληρη την πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής».