Σεβ. Μητροπολίτου Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκταρίου
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Στο μέσον του Ναού βρίσκεται ένα μικρό τραπέζι και επάνω του ένας δίσκος ευτρεπισμένος με ευωδιαστά λουλούδια. Άνθη πού με χάρη αγκαλιάζουν καί περικοσμούν έναν ξύλινο σταυρό.
Ψέλνω κάνοντας συγχρόνως και μικρές μετάνοιες: «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα…». Προσκυνώ τόν Τίμιο Σταυρό.
Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την ώρα στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα του Σίμωνα του Κυρηναίου. Του άνδρα που αγγάρευσαν οι στρατιώτες για να κουβαλήσει τον σταυρό του Ιησού.
Σκέπτομαι. Αυτό το απλό περιστατικό που διέσωσαν οι ευαγγελιστές κρύβει μεγάλα μαθήματα.
Ο Ιησούς κείτεται χάμω. Πληγωμένος, Ανήμπορος, Εξευτελισμένος. Αυτός είναι ο Θεός μου. Ο Θεός της κενώσεως. Δηλαδή της ταπεινώσεως καί της θυσίας. Ο Θεός που ενανθρώπησε για να σώσει κι όχι να καταστρέψει. Για να μεταδώσει αγάπη κι όχι για να εκδικηθεί.
Οι στρατιώτες αγγαρεύουν τον περαστικό Σίμωνα για να σηκώσει τον σταυρό. Σταυρός είναι οι ποικίλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Σταυρός είναι τα αμαρτωλά πάθη και το σκοτάδι που κρύβουμε στην καρδιά μας. Δεν μας αρέσει ο σταυρός. Ποιός ευφραίνεται με τα προβλήματα και με τον πόνο; Ποιός θέλει να σηκώσει ένα τέτοιο σταυρό με ευχαρίστηση; Να όμως το μάθημα που παίρνουμε σήμερα. Πρέπει να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να σηκώσουμε το σταυρό. Είμαστε μαζοχιστές; Όχι. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας στα προβλήματα αυτής της ζωής. Ο Ιησούς θέλει να περπατήσουμε μαζί Του τον δρόμο της ταπεινώσεως καί του πνευματικού αγώνα. Δεν μας θέλει θεατές.
Ο Σίμωνας μας υπενθυμίζει επίσης και την οριζόντια διάσταση του Σταυρού. Αυτό σημαίνει ότι την χάρη του Σταυρωμένου Ιησού δεν μπορούμε να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Οφείλουμε να την μοιρασθούμε με τους αδελφούς μας. Με ολόκληρη την οικουμένη. Τον τρόπο ζωής του Σταυρού του Χριστού να τον μεταδώσουμε με τον λόγο μας και κυρίως με το παράδειγμα της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο Σίμωνας με τους δύο γιούς του τον Αλέξανδρο και τον Ρούφο αργότερα εργάσθηκαν ιεραποστολικά και έδωσαν την ζωή τους για τον Χριστό.
Σήμερα βρίσκομαι σε ένα χώρο όπου οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην πλειοψηφία τους είναι η πρώτη γενιά. Παράξενο αλλά αληθινό. Μετά από 2015 χρόνια από την γέννηση του Θεανθρώπου υπάρχουν μέρη σε αυτόν τον πλανήτη όπου για πρώτη φορά κηρύσσεται το ευαγγέλιο του Χριστού.
Κάποιοι θα δουν τις φωτογραφίες από την σημερινή ακολουθία. Μπορούν όμως να καταλάβουν τον αγώνα που κρύβεται πίσω από αυτές τις φωτογραφίες; Η ιεραποστολή είναι μια αιματηρή πορεία. Ένας βαρύς σταυρός. Κάποιοι σκύψαμε και σηκώσαμε στους ώμους μας αυτόν τον σταυρό. Και προχωρούμε. Εν μέσω πολλών δυσκολιών. Πολλών προβλημάτων. Γύρω μας πολλοί θεατές. Άλλοι να μας συμπονούν. Άλλοι να μας κοροϊδεύουν. Αρκετές φορές το βάρος που κουβαλάμε γίνεται ασήκωτο. Πέφτουμε. Καταπληγωμένοι και εξευτελισμένοι. Θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και πάλι και να συνεχίσουμε. Αλλά δεν το κρύβω. Κοιτώ τριγύρω. Άραγε θα φανεί και για μας κάποιος «Σίμωνας»;
Κάμω το σταυρό μου. Άγιε Σίμωνα Κυρηναίε πρέσβευε και για όλους εμάς που βρισκόμαστε στη Νοτιοανατολική Ασία. Πρέσβευε για όλους εκείνους που εργάζονται ιεραποστολικά.
Παίρνω τον Σταυρό στα χέρια μου. Τον υψώνω για να ευλογήσω τον λαό του Θεού. « Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».