Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει να δέχονται στην συνέχεια με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν. Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγύπτια, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή, οι κοσμικές επιθυμίες την βασάνιζαν. Έκανε όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνει.
Της έλεγε ο διάβολος: Τι θα χάσης, αν δεις λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω να διασκέδασεις, μόνο να την δεις λίγο από μακριά, και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξει. Τι μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν στο τέλος και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.
–Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;
–Πως! πολλή, πολλή! Η Οσία Μαρία είχε φθάσει σε τέτοια μέτρα πνευματικά, που βρισκόταν έναν πήχη πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.
πηγή : Χριστιανική φοιτητική δράση
Οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή. Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μη χρησιμοποιήσει λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνει το χωράφι της ψυχής του, για να γίνει γόνιμο και να καρποφορήσει; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθεί πόσο έφταιξε και πει: δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο, επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φθάσει σε μεγάλα μέτρα. Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθεί σωστά, ώστε να πει: με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό, υστερεί πνευματικά από τον άλλον.
Θυμηθείτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Ο Φαρισαίος είχε έργα, άλλα είχε και υπερηφάνεια. Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση – το κυριότερο που ζητάει από τον άνθρωπο ο Χριστός -, γι’ αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε. Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μια εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλο του τον Τελώνη: Δεν είμαι σαν κι αυτόν! Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα δεν είχε μούτρα να δει γύρω του. Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ο Τελώνης! Το προσέξατε; Λες και ο Χριστός δεν ήξερε πού ήταν ο Τελώνης! Ο Φαρισαίος, ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα. Τι κάνει η υπερηφάνεια! Όταν ένας άνθρωπος έχει αμαρτίες και δεν έχει ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου. Διπλά χαρίσματα! Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης, όπως λένε στην Ήπειρο.
Της έλεγε ο διάβολος: Τι θα χάσης, αν δεις λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω να διασκέδασεις, μόνο να την δεις λίγο από μακριά, και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξει. Τι μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν στο τέλος και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.
–Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;
–Πως! πολλή, πολλή! Η Οσία Μαρία είχε φθάσει σε τέτοια μέτρα πνευματικά, που βρισκόταν έναν πήχη πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.
πηγή : Χριστιανική φοιτητική δράση
Οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή. Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μη χρησιμοποιήσει λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνει το χωράφι της ψυχής του, για να γίνει γόνιμο και να καρποφορήσει; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθεί πόσο έφταιξε και πει: δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο, επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φθάσει σε μεγάλα μέτρα. Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθεί σωστά, ώστε να πει: με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό, υστερεί πνευματικά από τον άλλον.
Θυμηθείτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Ο Φαρισαίος είχε έργα, άλλα είχε και υπερηφάνεια. Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση – το κυριότερο που ζητάει από τον άνθρωπο ο Χριστός -, γι’ αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε. Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μια εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλο του τον Τελώνη: Δεν είμαι σαν κι αυτόν! Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα δεν είχε μούτρα να δει γύρω του. Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ο Τελώνης! Το προσέξατε; Λες και ο Χριστός δεν ήξερε πού ήταν ο Τελώνης! Ο Φαρισαίος, ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα. Τι κάνει η υπερηφάνεια! Όταν ένας άνθρωπος έχει αμαρτίες και δεν έχει ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου. Διπλά χαρίσματα! Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης, όπως λένε στην Ήπειρο.
Απόσπασμα από το Βιβλίο “Λόγοι Γ’ – Πνευματικός Αγώνας” του Γέροντος Παϊσίου