Σήμερα, τρίτη Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Εκκλησία μας προβάλει τον Τίμιο Σταυρό, πάνω στον οποίο ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ως τέλειος και Μέγας Αρχιερέας προσέφερε θυσία ανεπανάλητπη τον ίδιο Του τον εαυτό, προκειμένου να συγχωρηθούν οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών.
Γι’ αυτό και στους ναούς μας διαβάζεται την ημέρα αυτή το Αποστολικό ανάγνωσμα που πριν λίγο ακούσαμε. Προέρχεται από την επιστολή του Παύλου στους Εβραίους στο γένος χριστιανούς της Παλαιστίνης, που αξιώθηκαν στον τόπο τους να γεννηθεί, να διδάξει, να ευεργετήσει, να σταυρωθεί και να αναστηθεί ο Μεσσίας.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος των Εθνών: «Αδελφοί μου, ας κρατήσουμε σταθερά την πίστη που ομολογούμε. Γιατί έχουμε μέγαν αρχιερέα, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού, που έφτασε ως τον θρόνο του Θεού. Δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη Του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε. Κάθε αρχιερέας που προέρχεται από ανθρώπους, εγκαθίσταται για να υπηρετεί τον Θεό για χάρη τους και για να προσφέρει δώρα και θυσίες για τις αμαρτίες τους. Είναι σε θέση να δείχνει ανοχή σ’ όσους ζουν στην άγνοια και στην πλάνη, αφού κι ο ίδιος έχει ανθρώπινες αδυναμίες. Εξαιτίας τους είναι υποχρεωμένος να προσφέρει, όπως για το λαό, έτσι και για τον εαυτό του, θυσίες για τη συγχώρηση των αμαρτιών. Επίσης, κανένας δεν παίρνει μόνος του αυτή την τιμή, αλλά όταν τον καλέσει ο Θεός, όπως ακριβώς κάλεσε τον Ααρών. Έτσι κι ο Χριστός, δεν τίμησε ο ίδιος τον εαυτό Του με το αξίωμα του αρχιερέα, αλλά Του το έδωσε Εκείνος που του είπε: «Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα». Σ’ ένα άλλο σημείο η Γραφή λέει: «Εσύ είσαι ιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ»(Εβραίους, κεφ. 4, στίχ. 14-18 & κεφ. 5, στίχ. 1-6).
Στο μέσο περίπου της νηστείας βρισκόμαστε αδελφοί μου, ενός πνευματικού και σωματικού αγωνίσματος που όλοι μας διεξάγουμε προκειμένου, μέσα από αυτήν τη μορφή άσκησης, να «γυμνάσουμε» πνευματικά τον εαυτό μας, να τον καταστήσουμε ανδρείο στην πάλη κατά των παθών, σταθερό ως προς τη θέληση για προκοπή και ισχυρό απέναντι στα χτυπήματα του εχθρού. Και όπως συμβαίνει σε κάθε έντονη και απαιτητική προσπάθειά μας, μπορεί κάποιοι από εμάς να αισθανόμαστε ήδη κόπωση και εξάντληση των δυνάμεών μας. Νιώθοντας έτσι αδύναμα πλέον τα μέλη μας, ίσως να σκεπτόμαστε πως θα έπρεπε να διακόψουμε το αγώνισμα και να το ξαναρχίσουμε αργότερα.
Γι’ αυτό έρχεται σήμερα η πάντα αγωνιζόμενη Εκκλησία μας να μας ενισχύσει, να συνδράμει στον αγώνα μας και να μας ξεκουράσει πνευματικά, προβάλλοντάς μας τον πανσεβάσμιο Σταυρό του Κυρίου μας, πάνω στον οποίο ο Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός, άπλωσε τα άχραντα χέρια Του, θυσιαζόμενος για τη σωτηρία του κόσμου. Δείχνοντας μας λοιπόν τον Σταυρό του Κυρίου, κεντρίζει το φιλότιμό μας. Και είναι σαν να μας λέει: «Βλέπεις αδελφέ μου το ζωοποιό ξύλο του Σταυρού; Αναγνωρίζεις Αυτόν που είναι καρφωμένος επάνω του; Ναι, είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος για σένα, για όλους μας, προκειμένου να ανυψώσει την ανθρώπινη φύση μας από το βυθό της αμαρτίας, και να την αποκαταστήσει στην προ της πτώσεώς της θέση και τιμή. Είναι Αυτός που μας υπέδειξε με τον λόγο Του την οδό της μετανοίας και τον τρόπο της σωτηρίας δια της εμπράκτου αγάπης. Είναι Αυτός που καίτοι ευεργέτησε τον κόσμο, οδηγήθηκε προδομένος και συκοφαντημένος στο θάνατο, για να δώσει σε σένα ζωή και αθανασία. Δες το τίμιο Αίμα Του πως ρέει από τις πληγές του αχράντου Σώματός Του και αναλογίσου πως για σένα βρίσκεται εκεί, για να σου δώσει την ευκαιρία να τον ακολουθήσεις Αναστημένο στη Βασιλεία Του. Δεν αξίζει για όλα αυτά τα μεγάλα και θαυμαστά που Εκείνος μας προσέφερε, να Του προσφέρουμε κι εμείς ως μικρή ανταπόδοση λίγο κόπο, λίγη προσπάθεια, λίγο αγώνα; Μη δειλιάζεις λοιπόν μπροστά στον αναίμακτο αγώνα της νηστείας. Κουράγιο. Όρθωσε ξανά το ανάστημά σου και ακολούθησέ Τον. Σε οδηγεί στην Ανάσταση».
Αυτά μας λέει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία και είναι πράγματι συγκλονιστικά. Άραγε αναρωτηθήκαμε ποτέ, πως και για τη δική μας σωτηρία, ο Θεός έγινε άνθρωπος; Ότι και για τις δικές μας αμαρτίες ανέβηκε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό; Ότι κάποιες σταγόνες από το Αίμα Του, που έρρευσε εκείνη τη φοβερή ημέρα πάνω στο Ζωοποιό Ξύλο, χύθηκαν για να ξεπλυθούν και τα δικά μας λάθη; Ότι κάποια τραύματα από τα καρφιά ή τη λόγχη πάνω στο Σώμα Του, έγιναν και εξ’ αιτίας των δικών μας σφαλμάτων και αδυναμιών; Κι αν τα έχουμε σκεφτεί όλα αυτά, τι κάναμε για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας Ιησού;
Μα μπορούμε -ίσως ρωτήσει κάποιος- να κάνουμε εμείς κάτι αντάξιο της Θυσίας Εκείνου; Φυσικά και όχι. Τότε τι μπορούμε να Του προσφέρουμε που δεν του ανήκει ήδη; Ένα πράγμα μόνο δεν είναι δικό Του: οι αμαρτίες μας. Αυτές ας Του προσφέρουμε, με μετάνοια και εξομολόγηση, για να τις σβήσει πάνω στο Σταυρό και να λευκάνει ξανά τις ψυχές μας. Αμήν.
αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος
You might also like: