Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Η Ανάσταση του Χριστού μας δίνει την δυνατότητα να ξαναδούμε, εκτός των άλλων, και το νόημα του χρόνου στη ζωή μας.
Ο χρόνος αποτελεί φίλο και εχθρό για τον άνθρωπο. Από την μία ο καθένας μας μεγαλώνει μέσα στον χρόνο, αναπτύσσεται, δημιουργεί, γεννά, μπορεί να βρει νόημα και ευτυχία και από την άλλη ο χρόνος αποτελεί τον φορέα της φθοράς στον άνθρωπο και λόγω του βάρους της φύσης και λόγω της αμαρτίας.
Καθώς περνά, αφήνει σημάδια αγιάτρευτα. Καθιστά τον άνθρωπο «μέγα τραύμα» (Δοξαστικό των Στιχηρών του Εσπερινού της Κυριακής του Θωμά). Η Ανάσταση του Χριστού όμως μάς κάνει να δούμε τον χρόνο διαφορετικά. Ο χρόνος πλέον δεν είναι εχθρός, αλλά ευλογία για τον άνθρωπο. Από την μία ο άνθρωπος μπορεί μέσα σ’ αυτόν να ζήσει κατά Χριστόν, να αγαπήσει, να αξιοποιήσει τα χαρίσματά του, να βρει διά της πίστης χαρά και ελπίδα και από την άλλη, ακόμη και η φθορά δεν αποτελεί σημείο απελπισίας για μας, αλλά καταργείται διά της Ανάστασης.
Το σώμα μας μπορεί να συνεχίζει να φέρει τα σημεία του θανάτου, της γήρανσης, της αμαρτίας, όμως ο θάνατος δεν είναι ο τελικός νικητής. Γίνεται πέρασμα στην αιωνιότητα.
Ο Αναστημένος Χριστός, άλλωστε, στο σώμα Του βιώνει τις δύο καταστάσεις, δίχα αμαρτίας. Από την μία τα σημάδια του θανάτου παραμένουν ορατά, ο τύπος των ήλων και η λογχισμένη πλευρά. Από την άλλη το σώμα του Χριστού έχει νικήσει τον θάνατο, αλλά και τα αδιάβλητα πάθη αυτής της ζωής, την πείνα, την δίψα, τον κάματο, ακόμη και τις διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Είναι αδέσμευτο από το κακό. Και την ίδια στιγμή ο Αναστημένος Χριστός φέρει στην ύπαρξη Του σύμπασα την ανθρώπινη φύση. Αυτός έγινε ο πρωτότοκος των νεκρών και μάς δώρισε την υπέρβαση της νέκρωσης. Όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, όποιος Τον κοινωνεί στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όποιος ακούει τον λόγο Του και βιώνει την αγάπη που μάς έφερε ως πορεία αιώνιας ζωής, νικά και εκείνος τον θάνατο και τη φθορά του, ακόμη κι αν τον γευτεί όπως ο Χριστός.
Ένα επιπλέον σημείο αυτής της νέας πραγματικότητας είναι ο λόγος του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «μεθ’ ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ’ αυτών. Έρχεται ο Ιησούς, των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις το μέσον» (Ιωάν. 20, 26-27). Οκτώ ημέρες ο Χριστός δεν εμφανιζόταν στους μαθητές Του. Οκτώ ημέρες μόνο η πίστη σ’ Αυτόν ως Αναστημένο ήταν η μόνη παρηγορία των μαθητών. Αφήνει ο Χριστός τον χρόνο να περάσει, όχι μόνο γιατί θέλει να προετοιμάσει τους μαθητές Του για την Ανάληψή Του, αλλά και γιατί πλέον ο Κύριος δεν θα είναι ορατός στους ανθρώπους διά των υλικών αισθήσεών τους. Θα προσφέρει την κοινωνία μαζί τους δια των πνευματικών αισθήσεων, διά της πίστης και διά της μετοχής στο Σώμα και το Αίμα Του, στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν θα είναι αυτονόητη η κοινωνία πλέον μαζί Του ως συνήθεια, ως πατρική φροντίδα. Ο Χριστός δίνει χρόνο στους μαθητές Του για να απογαλακτισθούν ως προς την ορατή παρουσία Του, αλλά και να αγωνιστούν να Τον βιώνουν διά της πίστης. Θα είναι πάντοτε μαζί τους και κατ’ επέκτασιν μαζί μας, όχι όμως με την αυτονόητη μέχρι τότε σωματική παρουσία. Χρειάζεται πλέον ο κόπος, για να γίνει ο χρόνος δημιουργικός δι’ Αυτού. Χρειάζεται πλέον η πίστη για να αιχμαλωτισθεί η χαρά. Χρειάζεται πλέον η αποστολή της κήρυξης του Ευαγγελίου για να εκπληρώνουν το θέλημά Του και να Τον αισθάνονται παρόντα. Χρειάζεται η ανάμνηση της παρουσίας Του διά της μετοχής στο Σώμα και το Αίμα Του.
Αυτό το «μεθ’ ημέρας οκτώ» δίδεται και στον καθέναν μας μέσα στο αναστάσιμο κλίμα ως ευκαιρία για να κατανοήσουμε ποιος αληθινά είναι ο Χριστός για μας. Μας δόθηκε η χαρά της Ανάστασης. Καλούμαστε όμως να μην την χάσουμε, αλλά να την αιχμαλωτίσουμε στην καρδιά μας, πιστεύοντας σ’ αυτήν. Μας δόθηκε η δυνατότητα να ξεκινήσουμε μία καινούργια ζωή. Καλούμαστε όμως να εργαστούμε πάνω στο Ευαγγέλιο και να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας το μήνυμά της. Μας δόθηκε η πίστη στον Αναστημένο ως νόημα και ελπίδα. Καλούμαστε όμως να μην νικηθούμε από την φθορά που η αμαρτία και ο χρόνος επιφέρουν, αλλά να κρατήσουμε την φρεσκάδα του να ξέρεις τι πιστεύεις και σε Ποιον και αυτό να νοηματοδοτεί συνεχώς τη ζωή σου. Και όλα αυτά με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο προσέφερε ο Χριστός στους μαθητές Του και σε όλους τους χριστιανούς. Με την δύναμη της ειρηνεμένης καρδιάς που η Ανάσταση φέρει και η ζωή της Εκκλησίας κατοχυρώνει.
Ο απόστολος Θωμάς έλειπε την ημέρα της Αναστάσεως. Την αμφισβήτησε. Του δόθηκαν οι οκτώ ημέρες, μέσα στις οποίες τελικά βρήκε τον δρόμο και πίστεψε, αφού με λαχτάρα περίμενε την συνάντηση, ακόμη κι αν έπρεπε να ψηλαφήσει τον Κύριο ή, έστω, να Τον δει. Έδωσε όμως νέο νόημα στο δικό του χρόνο. Και γίνεται το πρότυπο και για μας, για να μπορέσουμε τελικά να κρατήσουμε την Ανάσταση δική μας στην καρδιά και την ζωή μας. Γιατί μόνο τότε μπορεί να έχει αληθινό νόημα σωτηρίας για τον καθέναν μας και τον κόσμο