Της Αγγελικής Δασούλα
8 Μαίου-10 Μαίου. Ένα τριήμερο προσκυνηματικό ταξίδι σε
μέρη με απίστευτη φυσική ομορφιά, σε μέρη με αμύθητη ορθόδοξη πνευματική
ομορφιά. Η διαδρομή για τα περισσότερα μοναστήρια εικόνες φωτεινές,
καταπράσινες, συνωμοσία της φύσης με το Θέο να σε προετοιμάσουν για ακόμα
περισσότερη ομορφιά μέσα σε αυτά. Τα πιο πολλά χώροι απλοί, άλλοι πιο
μεγαλοπρεπείς, όλοι όμως τόποι ηρεμίας, κατάνυξης, αγιότητας.
Πρώτος σταθμός στην Κυρά του πόντου, στην Κυρά του κόσμου,
στην Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο. Νομίζω πως μόνο τα μάτια μπορούν να εκφράσουν
την φυσική ομορφιά αυτού του τόπου. Χίλιες λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν
αυτό που βλέπεις, αυτό που νοιώθεις, έξω
από το ναό, μέσα στο ναό, μπροστά στην εικόνα της. Αρχικά στέκεσαι
απέναντι της σκυφτός, αδύναμος, ζητιάνος της προστασίας της. Λίγα λεπτά
προσευχής, ικεσίας είναι αρκετά για να φύγεις όρθιος, δυνατός.
Τα επόμενα προσκυνήματα δεν ήταν στο
τέλος μιας διαδρομής, μέσα από πλούσια βλάστηση , κάπου ανάμεσα σε βουνά αλλά
μέσα σε μια μεγαλούπολη, στην πρωτεύουσα του βορρά, την Θεσσαλονίκη. Μεγάλη
ναοί δίπλα μας, μέσα στις καθημερινές διαδρομές των ανθρώπων για την δουλειά,
για το σχολείο, για την βόλτα. Δεν έχεις καμία δικαιολογία να μην μπεις να
προσκυνήσεις, να ανάψεις ένα κερί, να ευχαριστήσεις. Αγία Θεοδώρα, ιερός ναός
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Άγιος Δημήτριος. Τόποι λατρείας, προσευχής για μας,
τόποι μαρτυρίου για τους Αγίους μας.
Μέσα στις πόλεις νοιώθεις πάρα πολύ έντονα αυτό που σου
προσφέρουν οι ναοί. Κάνοντας μόνο λίγα
βήματα βρίσκεσαι μακριά από τον θόρυβο, τον παραλογισμό, το απέραντο
κενό των υλικών αγαθών μέσα σε χώρους κατανυκτικούς, για ηρεμία, για
περισυλογή, για προσευχή. Αν και μας δόθηκε αρκετός χρόνος να περπατήσουμε στην
πόλη, στο κέντρο της, στην αγορά της , στα πάρκα της, οι περισσότεροι ένοιωθαν
την ανάγκη να μείνουν μέσα στην εκκλησία
του Αγίου Δημητρίου, έξω στον προαύλιο χώρο, οπουδήποτε, κάπου όμως κοντά στον
Άγιο.
Για μένα αυτό το ταξίδι ήταν επιστροφή μετά από πολλά
χρόνια στην πόλη που σπούδασα, σε φοιτητικά λημέρια. Σχεδίαζα`τον ελεύθερο
χρόνο που θα μας δινόταν να ξαναπάω σε γνώριμα μέρη, στε παλιές γειτονιές, Δεν
έκανα τίποτα, δεν το είχα ανάγκη πια. Τότε είχα περάσει άπειρες φορές έξω από
την εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας, του Αγίου Γρηγορίου και είχα ορίσει άλλες
τόσες ως σημείο συνάντησης την εκκλησία
του Αγίου Δημητρίου. Τώρα ένοιωθα την ανάγκη να είμαι μέσα σ' αυτούς όχι επειδή το χρωστάω αλλά επειδή τώρα πια το
ήθελα.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά, Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του
Θεολόγου. Το ησυχαστήριο, ο τάφος του Αγίου Παισίου του Αγιορείτη, του νεώτερου
Αγίου της εκκλησίας μας. Τόπος προσκυνήματος για χιλιάδες ανθρώπους, για
εκατομύρια ψυχές. Καθώς περίμενα στην ουρά να ασπαστώ παρατηρούσα τον λητό τάφο
του Αγίου. Χαμηλός, λίγα εκατοστά πάνω από την γη, με ενα απλό περίγραμα από
τούβλα να τον ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο χώρο.Έβλεπα τις φιγούρες των ανθρώπων,
ψηλοί, ψηλότεροι, πιο κοντοί, όλοι γονατισμένοι, χαμηλά λίγους πόντους πάνω από
την γη. Νοιώθω πως ακόμα και τώρα ο Άγιος, από τα λίγα μέτρα γης που φιλοξενεί
το αγιασμένο σώμα του, την τελευταία του κατοικία, κληρονομιά για μας, μας μαθαίνει,
μας βοηθάει, μας αγιάζει.
Αυτό το προσκύνημα έμεινε στο μυαλό μου στενά δεμένο με ένα
άλλο μοναστήρι που επισκεφτήκαμε του
Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου. Ο Άγιος Αρσένιος ήταν αυτός που ξεχώρισε τον σύγχρονο Άγιο Παίσιο, μικρό
παιδί όταν ήταν, θέλοντας να αφήσει έναν άγιο στη θέση του, όπως χαρακτηριστικά
είχε πει.
Επόμενος σταθμός, Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας της
Φαρμακολύτριας.
Ανδρικό μοναστήρι, φιλόξενος
τόπος. Μας υποδέχτηκε ο Πατέρας Γερμανός απλός, γλυκύς. Μας συμβούλεψε να
επικαλούμαστε την Αγία γιατί απομακρύνει τις πίκρες, διώχνει τις στενοχώριες
της ζωής.
Το προσκύνημα που έχει μείνει στη σκέψη όλων σαν ένας
αψεγαδιαστός χώρος μοναδικής ομορφιάς είναι η Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου στην Ορμύλια.Εδώ μένουν 120 μοναχές δίνοντας μάθήματα σε όλους εμάς
πως μπορούν να συνυπάρχουν τόσοι άνθρωποι προσφέροντας ο καθένας το τάλαντό
του. Οι μοναχές, πρόσωπα ήρεμα, λαμπερά, φωτεινά γεμάτα αγάπη για όλους.
Τελευταίο προσκύνημα στο Λιτόχωρο στη Ιερά Μονή του Αγίου
Διονυσίου του εν Ολύμπω. Κάθε μοναστήρι έχει να σου προσφέρει κάτι μοναδικό.
Εδώ υπάρχει μια μοναδική έκθεση με λείψανα, εικόνες, ιερατικά άμφια, πνευματική
κληρονομιά για όλους εμάς, για τις επόμενες γενιές.
Αυτό το τριήμερο ταξίδι νομίζω πως ολοκληρώθηκε με τον
καλύτερο τρόπο. Με τον εκκλησιασμό μας την Κυριακή το πρωί στην Αγία Παρασκευή την Επιβατινή στην Νέα
Καλλικράτεια. Ένας τεράστιος ναός, γεμάτος κόσμο, όπως ταιρειάζει σε όλους τους
ναούς. Η εικόνα όλων των ιερέων που συλλειτούργισαν, οι τρεις ιερείς τους ναού,
ο πατέρας Πολύκαρπος, και ένας ρώσσος
ιερέας, το ψαλτίρι με τις μελωδικές φωνές τους, ανάμεσά τους και ο δικός
μας ψάλτης ο κ. Γαλανόπουλος , η ρώσικη χορωδία με τα μικρά παιδιά
