Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου
Αγαπητή κ. Ακρίτα,
Διάβασα σήμερα (23/5/2015) στα ΝΕΑ το άρθρο σας με τίτλο «Της μάνας τ’ αγιασμένο πληκτρολόγιο». Πόνος και θλίψη με κατέβαλε από την άκριτη κρίση σας επί ενός θέματος το οποίο προσεγγίσατε κατά τα φαινόμενα. Δεν ξέρετε, όμως, ότι τα φαινόμενα απατούν;
Με διάθεση απόλυτα ειρωνική, υποπέσατε σε «προοδευτικό» παραλήρημα. Φαίνεται ότι ζηλέψατε τη δόξα του κ. Φίλη (γιατί να την πάρει όλη αυτός;)
Θελήσατε να σχολιάσετε την πρωτοβουλία όχι ενός, αλλά όλων των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας και του συνόλου του Ιερού Κλήρου, να σταθούν κοντά στα παιδιά μας, που δοκιμάζονται τις μέρες αυτές στο καμίνι των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα στον τόπο μας.
Πηγή : Ρομφαία
Και αντί να επαινέσετε αυτή την πρωτοβουλία, αντί να δείτε το δάσος, σταθήκατε στο δένδρο, χάνοντας, ως συνήθως, την ουσία.
Ο Ιεράρχης της φωτογραφίας είναι ένας εκ των δύο νεωτέρων στην ηλικία Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τί, στην ευχή, έκανε, λοιπόν, αυτός ο Ιεράρχης, τον οποίο, λίγο ως πολύ, περιγράψατε ως σκοταδιστή, φορέα μεσαιωνικών αντιλήψεων και λογικών;
Κάλεσε τους μαθητές της επαρχίας του (Κομοτηνή), που διαγωνίζονται στις εξετάσεις, στο Ναό. Όσοι θέλησαν κι ένιωσαν την ανάγκη, ανταποκρίθηκαν. Τέλεσε γι’ αυτούς τη Θεία Λειτουργία. (αλήθεια, την έχετε ακουστά;).
Τους προέτρεψε να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (αυτό σίγουρα δε το γνωρίζετε). Τους μίλησε πατρικά (με ποιο δικαίωμα;). Τους στήριξε ψυχολογικά, μπροστά την πρώτη ουσιαστική δοκιμασία της ζωής τους (ποιον ρώτησε;).
Δίδαξε στα παιδιά ότι, μαζί με τον κόπο που κατέβαλαν, το διάβασμα, τα ξενύχτια, χρειάζονται και τη Χάρη του Θεού και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, γιατί από μόνοι μας, εμείς οι άνθρωποι, είμαστε λίγοι, είμαστε ανεπαρκείς να καταφέρουμε τα πάντα.
Έχουμε ανάγκη από τη βοήθεια και το έλεος του Θεού (αυτό κι αν είναι οπισθοδρόμηση!). Στο τέλος, για να θυμούνται τη στιγμή, την όμορφη αυτή Λειτουργική σύναξη, τους έδωσε ως ενθύμιο , ως ευλογία, και ένα στυλό, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένη η ευχή: «ο Θεός μαζί σου!» (έγκλημα!!!)
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, τούτες τις μέρες σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε Μητρόπολη, σε κάθε Ναό, όπου κάποιοι οπισθοδρομικοί, κατά τη γνώμη σας, παπάδες, γονείς και μαθητές, ζητούν την ευλογία και την άνωθεν ενίσχυση για τον αγώνα των εξετάσεων.
Αυτή είναι η ιστορία κ. Ακρίτα. Πείτε μου, τώρα, πού βλέπετε το κακό σε όλα αυτά; Ποιος μίλησε για «αγιασμένα» στυλό, από την πλευρά της Εκκλησίας; Ακούσατε ποτέ κάποιον ιερωμένο να ισχυρίζεται ότι η χρήση αυτού του στυλό έχει «θαυματουργικές ιδιότητες»; Αν ίσχυε αυτό, δεν θα οργανώναμε στις ενορίες μας δωρεάν κοινωνικά φροντιστήρια για τα άπορα παιδιά, ώστε επί ίσοις όροις να συμμετάσχουν στις εξετάσεις σε καιρούς κρίσης. Αλήθεια, το ξέρατε αυτό;
Προφανώς όχι! Εσάς σας πονά η «ειδωλολατρία». Αλήθεια πού την είδατε για να την δω κι εγώ; Και μην επικαλεστείτε τα επιχειρήματα του κ. Φίλη, που μας διασκεδάζουν πολύ αυτόν τον καιρό.
Αλήθεια, είναι κακό που η Εκκλησία, στα πρόσωπα των λειτουργών της, έδωσε την ευλογία στα παιδιά των εξετάσεων; Μήπως είναι κακή η ευλογία; Μήπως να καταγγείλουμε την Εκκλησία που ευλογεί τον λαό μας και να ποινικοποιήσουμε τον αγιασμό του κόσμου; Μήπως πρέπει ν’ ανοίξουμε και πάλι τα γκουλάγκ και να στείλουμε τους οπισθοδρομικούς στα κάτεργα; Ή μήπως αγνοείτε ότι η Εκκλησία υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο για έναν και μόνο λόγο: για να ευλογεί και ν’ αγιάζει.
Όχι για να προσφέρει φαγητό, ρούχα, χρήματα κ.άλ., αλλά για να ευλογεί και ν’ αγιάζει. Όλα τα άλλα ακολουθούν. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, χάνονται και τα δεύτερα. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία και μετατρέπεται σε κοινωνικό φορέα, οργανισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, σωματείο περιορισμένης ευθύνης.
Αυτός είναι ο ρόλος της: να ευλογεί και να αγιάζει όλους όσοι ελεύθερα και ακώλυτα καταφεύγουν στην Χάρη του Θεού και ζητούν τον έλεός Του! Είναι κακό αυτό, κατά τη γνώμη σας, κ. Ακρίτα;
Αυτό που σας ενόχλησε, προφανώς, δεν είναι το στυλό. Είναι η ανταπόκριση των παιδιών στο κάλεσμα της μεγάλης τους Μάνας, της Εκκλησίας. Σας πληροφορώ, λοιπόν, (για να χαρείτε) ότι γέμισαν οι Ναοί μας, αυτές τις μέρες, από τα παιδιά των εξετάσεων και τους γονείς τους (Τί ντροπή, Θεέ μου!).
Και η ενόχλησή σας είναι τόσο έντονη, ώστε δε διστάζετε να λοιδορήσετε αυτά τα παιδιά, να τα κατατάξετε σε άλλη εποχή, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο κόσμο, εσείς που, όπως φαίνεται, έρχεστε με φόρα από την τέταρτη χιλιετία! (ή μήπως από το βαθύτατο χθες!).
Βλέπετε, είναι τόσο κακό που στην εποχή της μεγάλης «προόδου», υπάρχουν νέοι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό, αντιστέκονται στην ισοπέδωση των αξιών που επαγγέλλεστε, προσεύχονται, κάνουν τον αγώνα τους, ζητώντας, παράλληλα, την βοήθεια του Θεού! Αυτό είναι «το κλειδί της επιτυχίας», που επιζητούν κι όχι ασφαλώς το στυλό, όπως ατυχώς ισχυρίζεστε.
Είναι αλήθεια ότι με απογοητεύσατε. Σας διαβάζω χρόνια και ελκύομαι από τον έξυπνο λόγο σας κάποιες φορές και την εύστοχη κριτική σας, κάποιες άλλες.
Εν προκειμένω, όμως, αγαπητή μου κ. Ακρίτα, την πατήσατε. Πέσατε στο πηγάδι του βλακώδους λαϊκισμού, που επ’ εσχάτων ευδοκιμεί στην πατρίδα μας, νομίζοντας ότι μπορεί να ξεριζώσει από τις άδολες καρδιές νέων και μεγαλυτέρων την πίστη και την ελπίδα στη βοήθεια του Θεού.
Και αυτό δε συνιστά ειδωλολατρία, αγαπητή μου. Συνιστά αληθινή, ουσιαστική και ειρηνική αντίσταση