Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χόγκ.Κογκ κ.ΝεκταρίουΟ Ιερός Χρυσόστομος συμβουλεύει τους γονείς να συμμετέχουν μαζί με τα παιδιά τους στις ακολουθίες που τελούνται στον ιερό Ναό και επιμένει να συνδέουν οι γονείς τα παιδιά τους με ανθρώπους αρετής.
Είχα την ευλογία, οι γονείς μου να με συνδέσουν από την παιδική μου ηλικία με Ιερέα Πνευματικό. Τον μακαριστό πλέον π.Γεώργιο Κρητικό.
Ένα παιδί μπορεί νά μην έχει την δυνατότητα να κατανοήσει τα όσα τελούνται μέσα στο Ναό αλλά είναι σίγουρο ότι πολλές όμορφες εικόνες εντυπώνονται στην καρδούλα του και μπορεί να αισθανθεί την θεϊκή χάρη.
Το διαπιστώνω στον εαυτό μου. Αρκετές δεκαετίες μετά ανακαλύπτω πως εκείνες οι πρώτες παιδικές εκκλησιαστικές εμπειρίες έμειναν ζωντανές.
Σήμερα το πρωΐ παρακολουθούσα ένα βίντεο από την εξόδιο ακολουθία που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Καραβά για τον π.Γεώργιο.
Πράγμα παράξενο. Η οθόνη του υπολογιστή εξαφανίσθηκε. Το μυαλό κατακλύστηκε από εικόνες παλιές, γεμάτες ζεστασιά και νοσταλγία.
Είδα τον εαυτό μου, άγουρο έφηβο, να κάθεται συνεσταλμένα στο στασίδι δίπλα στο εξομολογητήριο. Μέσα ο π.Γεώργιος διακονούσε το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Υπομονετικά περίμενα να έρθει η σειρά μου. Πόσο γλυκειές ήταν εκείνες οι ώρες της αναμονής! Η ησυχία, το τρεμάμενο φως των κανδηλιών, η απαλή ευωδία του λιβανιού. Και μετά η εμπειρία του Μυστηρίου. Ο διακριτικός Πνευματικός. Γεμάτος αγάπη. Ικανός να κουμαντάρει την ευμετάβλητη ψυχή ενός εφήβου.
Η εικόνα με τον παπα Γιώργη να φορά το πετραχήλι του με δίδασκε. Με δίδαξε τι σημαίνει Ενορία. Τι σημαίνει εκκλησιαστική ζωή. Τι σημαίνει χριστιανικός αγώνας. Τι σημαίνει ιερωσύνη.
Ο παπα Γιώργης των παιδικών μου χρόνων δεν ήταν ο ιερέας-βεντέτα. Δεν διαφήμιζε τα χαρίσματα και το καρποφόρο ποιμαντικό του έργο. Ήταν απλά ο Πατέρας. Ο Πατέρας που δεν εξουσιάζει, που δεν επιβάλει, που δεν απαιτεί. Ο Πατέρας που διδάσκει με το λόγο του και το παράδειγμα της ζωής του, που μιλά με ειλικρίνεια και χωρίς φιλολογικά φτιασιδώματα, που οδηγεί τα παιδιά του στον Χριστό και μόνον σε αυτόν.
Χαμογελώ με κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά που έμειναν χαραγμένα στην παιδική μνήμη.
Απόγευμα Σαββάτου. Αναμένω για εξομολόγηση και παρακολουθώ και την τέλεση του εσπερινού. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του εξομολογητηρίου και βλέπω τον παπα Γιώργη να κατευθύνεται σε μένα με φούρια. Πάγωσα. Ακούω να φωνάζει με την τραχιά χαρακτηριστική φωνή του: Για πές μου εσύ, νηστεύεις;
- Ναί, τραύλισα.
- Και Τετάρτη και Παρασκευή; ρωτά και πάλι.
Ναί, απάντησα απορημένος.
Και τότε βλέπω τον παπα Γιώργη να επιστρέφει στο Εξομολογητήριο να με δείχνει σε αυτόν που ήταν μέσα και να του λέγει: Μπρε, αυτός γιατί νηστεύει;
Απόγευμα και πάλι. Η Εξομολόγηση είχε τελειώσει και παρέμεινα για τον εσπερινό. Ο ναός ήταν γεμάτος με σκαλωσιές. Ψηλά στους θόλους εργαζόταν ο αγιογράφος. Κάποια στιγμή βλέπω τον παπα Γιώργη να ξεπροβάλει από το Ιερό Βήμα και να φωνάζει: Μπρέ, όλα τα κεφάλια ίδια τα κάμεις. Όλοι ίδιοι ήταν;
Περιστατικό τρίτο. Στους Αγίους Αναργύρους τελείται η πανήγυρις του Αγίου Ταρσιζίου. Άγιος προστάτης των κατηχητικών των Ενοριών της Μητροπόλεως Πειραιώς. Η συνήθεια ήθελε να γεμίζει ο ναός από παιδιά και νέους από τα κατηχητικά των Ενοριών. Η εντολή του παπα Γιώργη προς τους ενήλικους ενορίτες και ειδικά προς τις γυναίκες ήταν σαφής. Στην εορτή του Αγίου Ταρσιζίου όλοι οι μεγάλοι στον Γυναικωνίτη. Αφήστε το ναό για τα παιδιά.
Είναι η ώρα του εωθινού ευαγγελίου. Ένας ιερέας μας καλεί να ακούσουμε με προσοχή την ανάγνωση. Η δυνατή φωνή του παπαΓιώργη όμως διακόπτει την ακολουθία. Είδε κάποιες γυναίκες να έχουν θρονιαστεί στα πρώτα καθίσματα. Απευθύνεται σε αυτές: Μπρέ, δεν σας είπα σήμερα να πάτε στον Γυναικωνίτη;
Δεν κατάλαβα πως, εν ριπή οφθαλμού, οι συγκεκριμένες γυναίκες βρέθηκαν από το μέσον του Ναού στον γυναικωνίτη! Στο παιδικό μου μυαλό εντυπώθηκε η βεβαιότητα πως η διακτίνιση προσώπων, που θεωρείται υπόθεση των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, ήταν πραγματικό γεγονός και λάμβανε χώρα στους Αγίους Αναργύρους…
Περίεργο είναι, τι συγκρατεί το παιδικό μυαλό. Απορούσα για χρόνια γιατί η παιδική μνήμη συγκράτησε τέτοια απλοϊκά περιστατικά. Κάποια στιγμή κατάλαβα.
Ο Ναός των Αγίων Αναργύρων ήταν για τον παπα Γιώργη αλλά και για όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους, το πνευματικό μας σπίτι. Εκεί όπου πάντοτε ήταν παρών ο πνευματικός πατέρας. Εκεί που λάμβανε χώρα η συνάντηση του πατέρα με τα παιδιά του, μία συνάντηση που αποκάλυπτε όχι την θεωρία αλλά την εμπειρία της χριστιανικής ζωής. Η σχέση των προσώπων μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα δεν ήταν τυπική, δομημένη πάνω σε στυγνούς θρησκευτικούς κανόνες. Ήταν σχέση ανθρώπινη, ζεστή, ειλικρινής, βασισμένη στην ελευθερία και την αγάπη του Χριστού.
Σεβαστέ μου παπα Γιώργη, Σε ευχαριστώ διότι ανήκεις στην χορεία εκείνη των αυθεντικών κληρικών που μου έδειξαν τι σημαίνει χριστιανική πίστη. Να υπομένεις και να αγωνίζεσαι στον τόπο που θέλησε ο Θεός.
Σε ευχαριστώ διότι μου έδειξες τι σημαίνει ιερατική διακονία. Να μένεις σταθερός και να υπομένεις στην σκοπιά που σε έταξε ο Χριστός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Τότε, ως έφηβος, ήξερα ότι όποτε σε είχα ανάγκη θα σε έβρισκα στους Αγίους Αναργύρους. Ήσουν πάντοτε εκεί. Σταθερός και πιστός στη σκοπιά σου. Τώρα είμαι βέβαιος ότι θα συναντιόμαστε και πάλι κάθε φορά που θα τοποθετώ την μερίδα σου στο ιερό Δισκάριο. Θα σε βρίσκω εκεί στη νέα σου σκοπιά. Δίπλα στο επουράνιο Θυσιαστήριο.
Καλό παράδεισο παπα Γιώργη. Προσευχήσου και για όλους εμάς που συνεχίζουμε τον αγώνα επί της γης.