Μέρες δύσκολες..Πείνα και των γονέων πάει να πει...Η μάνα,χήρα από τα είκοσι χρόνια της, με το μαύρο κεφαλοδέσι ,παρακαλούσε γονατιστή τον μεγάλο άρχοντα του νησιού να της δώκει λίγο αλεύρι για να φτιάξει χυλό για το σπλάχνο της και για κείνη ..Έτσι να περάσει και τούτη μέρα.Μα ο Μαύρος -έτσι τον φωνάζανε τον άρχοντα στο νησί-πνιγμένος στο έχει του, γύρισε και είπε στην κόρη που μοιαζε γριά πριν την ώρα της..
-Μα τι να σου δώκω ..θα πεθάνετε έτσι κι αλλιώς....Τι να το κάμεις εσύ το αλεύρι..Και δεν της έδωκε..
Μα κάποιος που την πόνεσε τη φαμίλια ,στην άκρη της μαντήλας της έβανε λίγο αλεύρι να το χει για σήμερα.Και κείνη με ευγνωμοσύνη του πε .Ο Θεός να σου το δώκει...φχαριστώ..
Πήγε στο πλεούμενο και στο ταξίδι πήρε να κάμει το χυλό και να ταίσει το πλασματάκι... που πήρε να γελά και να γλύφει τις άκριες των δαχτυλιών της.Και κείνη το καμε χάζι ...Δόξα τω Θεώ είπε...
Κάποτε φτάσανε στον Πειραιά.Τους περίμενε ο Θανασός από το νησί ,που χρόνια ήταν με τη φαμίλια του στο μεγάλο χωριό...Τους καλωσόρισε και τους πήρε την πραμάτεια.
Μετά από δυο μέρες το νέο έφτασε με το άλλο πλεούμενο...
Τά μαθες κυρά της είπανε..Ο Μαύρος ...ο άρχοντας...τον βρήκανε λέει πεθαμένο μες στην αποθήκη με το αλεύρι του...
Σταυροκοπήθηκε η κυρά."Ο Θεός να τον συγχωρέσει" είπε και φίλησε το κανακάρικό της.
π.Ε.