Ρεπορτάζ Θάνος Χερχελετζής
Το πρόσωπό της είναι φωτεινό και χαρούμενο, τα μάτια της λάμπουν, πλημμυρίζοντας από το φως της ορθόδοξης πίστης. Η Ζωή Κορσινίδου, 103 χρόνων, είχε τη χάρη του Θεού να λάβει κατά τη διάρκεια της ζωής της την ευλογία δύο φωτισμένων ιερωμένων, που η Ορθόδοξη Εκκλησία περιέλαβε στο αγιολόγιό της. Βαφτίστηκε χριστιανή από τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και συνδέεται με συγγενικούς δεσμούς με τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.
Πηγή : Προσκυνητής
Την υπερήλικη γυναίκα επισκέφθηκε στο σπίτι της στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης ο μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας. Κάθισε δίπλα της και κράτησε σφιχτά τα χέρια της. Τα ροζιασμένα χέρια που, όταν ήταν βρεφικά, μύρωσε στην κολυμβήθρα και σχημάτισε πάνω τους το σημείο του Σταυρού ο άγιος Αρσένιος, τα χέρια που μετέφεραν τον άγιο Παΐσιο όταν ήταν ακόμη μωρό.
Η Ζωή Κορσινίδου γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, κόρη του Βαράση και της Χρυσής Ελευθεριάδου. Ο πατέρας της ήταν ψάλτης στον ιερό ναό όπου λειτουργούσε ως εφημέριος ο άγιος Αρσένιος, ενώ είχε συγγένεια με τον άγιο Παΐσιο, τον οποίο επίσης βάφτισε ο Καππαδόκης άγιος.
Οταν στον τόπο όπου γεννήθηκε -και ζούσαν για αιώνες οι πρόγονοί της- οι Τούρκοι άρχισαν να σπέρνουν τον τρόμο, σκοτώνοντας και καταστρέφοντας, η μικρή τότε Ζωή αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς. Μαζί με την οικογένειά της, τον άγιο Παΐσιο, που ήταν ακόμη βρέφος, και πολλούς άλλους Ελληνες ακολούθησαν τον άγιο Αρσένιο, για να καταλήξουν στην Ελλάδα.
Η Ζωή έφθασε στην Κέρκυρα μαζί με τον άγιο Αρσένιο. Μετά την κοίμηση του αγίου, το 1924, πήγε στην Αθήνα, στη συνέχεια στο Πλατύ Ημαθίας και κατόπιν στη Θεσσαλονίκη. Η «οδύσσειά» της δεν τελείωσε εκεί. Ταξίδεψε τα επόμενα χρόνια μαζί με την οικογένειά της και σε αρκετά άλλα μέρη, για να μπορέσουν να βρουν δουλειά και να ζήσουν.
Το 1941 έφθασε στο χωριό Γάζωρο του νομού Σερρών. Εκεί εργάστηκε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα ως μαγείρισσα και καθαρίστρια. Παρέμεινε στο πόστο αυτό έως το 1967, οπότε μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στους Αμπελόκηπους, όπου ζει σήμερα μαζί με την κόρη της.
Την υπερήλικη γυναίκα επισκέφθηκε στο σπίτι της στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης ο μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας. Κάθισε δίπλα της και κράτησε σφιχτά τα χέρια της. Τα ροζιασμένα χέρια που, όταν ήταν βρεφικά, μύρωσε στην κολυμβήθρα και σχημάτισε πάνω τους το σημείο του Σταυρού ο άγιος Αρσένιος, τα χέρια που μετέφεραν τον άγιο Παΐσιο όταν ήταν ακόμη μωρό.
Η Ζωή Κορσινίδου γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, κόρη του Βαράση και της Χρυσής Ελευθεριάδου. Ο πατέρας της ήταν ψάλτης στον ιερό ναό όπου λειτουργούσε ως εφημέριος ο άγιος Αρσένιος, ενώ είχε συγγένεια με τον άγιο Παΐσιο, τον οποίο επίσης βάφτισε ο Καππαδόκης άγιος.
Οταν στον τόπο όπου γεννήθηκε -και ζούσαν για αιώνες οι πρόγονοί της- οι Τούρκοι άρχισαν να σπέρνουν τον τρόμο, σκοτώνοντας και καταστρέφοντας, η μικρή τότε Ζωή αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς. Μαζί με την οικογένειά της, τον άγιο Παΐσιο, που ήταν ακόμη βρέφος, και πολλούς άλλους Ελληνες ακολούθησαν τον άγιο Αρσένιο, για να καταλήξουν στην Ελλάδα.
Η Ζωή έφθασε στην Κέρκυρα μαζί με τον άγιο Αρσένιο. Μετά την κοίμηση του αγίου, το 1924, πήγε στην Αθήνα, στη συνέχεια στο Πλατύ Ημαθίας και κατόπιν στη Θεσσαλονίκη. Η «οδύσσειά» της δεν τελείωσε εκεί. Ταξίδεψε τα επόμενα χρόνια μαζί με την οικογένειά της και σε αρκετά άλλα μέρη, για να μπορέσουν να βρουν δουλειά και να ζήσουν.
Το 1941 έφθασε στο χωριό Γάζωρο του νομού Σερρών. Εκεί εργάστηκε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα ως μαγείρισσα και καθαρίστρια. Παρέμεινε στο πόστο αυτό έως το 1967, οπότε μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στους Αμπελόκηπους, όπου ζει σήμερα μαζί με την κόρη της.
Κατά τη συνάντησή της με τον μητροπολίτη Βαρνάβα κρατούσε διαρκώς στα χέρια της έναν ασημένιο σταυρό, που φέρει στο στέρνο της από παιδί...