Κάποτε ένας πατέρας είχε δυο κόρες που παντρεύτηκαν, η πρώτη μ΄ έναν κανατά και η δεύτερη μ΄ έναν περιβολάρη. Αφού πέρασε λίγος καιρός, ο πατέρας, που πεθύμησε τις κόρες του, αποφάσισε να τις επισκεφτεί.
– Κορούλα μου πρωτότοκη, όλα καλά με το σπιτικό σας;
Kαι η πρώτη του κόρη τον διαβεβαίωσε πως όλα πήγαιναν καλά με την οικογένειά της.
Πηγή : Διακόνημα
– Μόνο, πατερούλη μου, μια χάρη θα σου ζητήσω, για να ζω ευτυχισμένη μαζί με τον άντρα μου. Να κάνεις την προσευχή σου στον Θεό και να του ζητάς πάντα να έχει καλό καιρό, για να στεγνώνουν τα κανάτια μας και να τα μοσχοπουλάμε.
– Πάντα για το καλό σας θα προσεύχομαι κορούλα μου, απάντησε ο πατέρας, που φυσικά δεν μπορούσε να χαλάσει το χατίρι στο παιδί του και το νοιαζότανε.
Όταν όμως επισκέφτηκε τη δεύτερη κόρη του και τη ρώτησε αν είναι ευτυχισμένη με τον άντρα της και το σπιτικό της, και αυτή τον παρακάλεσε να τους φροντίζει με την προσευχή του στον Θεό.
– Πατερούλη μου, να παρακαλάς τον Θεό να ρίχνει τις βροχές του για να μεγαλώνουν και να θεριεύουν τα λαχανικά μας, να τα μοσχοπουλάμε!
Φεύγοντας ο πατέρας, καθώς επέστρεφε στο σπίτι του σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν και αναρωτιόταν τι να κάνει…
– Αν παρακαλέσω για βροχή, το περιβόλι της κόρης μου θα είναι εύφορο με καλογινωμένα λαχανικά. Η άλλη όμως; Εκείνη χρειάζεται ήλιο και λιακάδα για τα κανάτια της.
Μα μετά από πολλή σκέψη σίγουρα κατάλαβε πως κανείς δεν μπορεί να τους ευχαριστεί για πάντα όλους τους ανθρώπους.
Απόδοση: Δ.Σ.
Αφήγηση: Μαρία Σαββοπούλου