Το περιστατικό συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη και γιατρό.
Το 1976 αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή Αθηνών, και το 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Το 1992 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, και το 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι και ο πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος της Ακαδημίας Επιστημών.
Στις 19.2.01 σε πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και μελών της Κυβέρνησης, του απονεμήθηκε πλατινένιος κότινος για τις υπηρεσίες του στον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος... "Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστη και διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας...
Στις 19.2.01 σε πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και μελών της Κυβέρνησης, του απονεμήθηκε πλατινένιος κότινος για τις υπηρεσίες του στον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος... "Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστη και διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας...
Μέσα από ένα σύννεφο έβλεπα και άκουγα τα συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου...
Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στο 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν και επιεικής στην κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο Υγεία, και με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μού δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους...
Τούς άκουγα να μού δίνουν ζωή μόνο 2% !... "Θα κάνουμε ότι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι..."
Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος... Έκανα με κόπο τον σταυρό μου και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη... " Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄ εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου..." ! Ένας μεταλλικός θόρυβος διέκοψε την νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση των χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου. Και τότε... ώ Θεέ μου !
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός και ολοζώντανος !
"Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι ! " Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου, και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου !...
Σε λίγο ήλθε ο καθηγητής Μπελένης. " Ας προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά ". Και πράγματι πήγανε ! Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού πού το οδηγούσε ο Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι' αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή πού είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου. Και σήμερα, όχι για πρώτη φορά, ήλθα και πάλι εδώ, στο πανελλήνιο προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Μανταμάδο της Λέσβου, για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο του Θεού Μιχαήλ, για την σωτηρία μου..."
(απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας " Ό Ταξιάρχης " , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου).
Πηγή: users.sch.gr