Υπάρχει έντονη αντιεκκλησιαστική τάση
από αυτοπροσδιοριζόμενους
ως «διανοούμενοι», οι οποίοι,
θέλοντας να αποδοκιμάσουν
τις πνευματικές θέσεις της πίστης μας,
βάζουν ταμπέλες και απαγορεύουν
την ελευθερία της γνώμης.
Του π. Βαρνάβα Γιάγκου - από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα
Ο Χριστός δεν ήλθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει. Ο λόγος Του είναι αλήθεια και ζωή. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς αλήθεια.
Πηγή : Συνοδοιπορία
Κανείς όμως δεν δέχεται την αλήθεια και τη σωτηρία αναγκαστικά, με τη βία και την πίεση. Μόνο ελεύθερα κανείς αγαπά αληθινά και «αληθεύει» στην αγάπη του και σώζεται.
Πηγή της αγάπης και της αλήθειας είναι ο Θεός. Οποιος σχετίζεται ελεύθερα μαζί Του γίνεται μέτοχος των δωρεών Του και «αληθεύει».
Ολη η ύπαρξή του ανοίγεται σε κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα στον αναγκεμένο και πονεμένο, δίνοντας αγάπη από αυτή που του δίνει ο Θεός. Ο άνθρωπος του Θεού έχει αρχοντιά, δεν θίγει, δεν προσβάλλει κανέναν, αλλά η ζωή του και ο λόγος του έχουν θεραπευτική δύναμη γι' αυτόν που θέλει.
Δεν συγκρούεται, δεν οργίζεται, δεν κατακρίνει, ακόμη και όταν τίθενται θέματα ιερά και πνευματικά. Ξέρει πότε να σιωπά και πότε να ομιλεί και ό,τι κι αν κάνει, μεταδίδει φως και αλήθεια. Είναι ξεκάθαρος και αποκαλυπτικός.
Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις δόθηκε από τη στάση του Αρχιεπισκόπου μας σχετικά με το θέμα της καύσης των νεκρών, ο οποίος ξεκαθάρισε την εκκλησιαστική θέση και οριοθέτησε τα πράγματα, προσθέτοντας ότι καθένας πρέπει να αναλάβει την υπαρξιακή ευθύνη του ως ελεύθερο πρόσωπο: τι επιλογή θα κάνει, κατά το ευαγγελικό «όστις βούλεται οπίσω μου ελθείν».
Υπάρχει έντονη αντιεκκλησιαστική τάση από αυτοπροσδιοριζόμενους ως «διανοούμενοι», οι οποίοι, θέλοντας να αποδοκιμάσουν τις πνευματικές θέσεις της πίστης μας, βάζουν ταμπέλες και απαγορεύουν την ελευθερία της γνώμης.
Διαμορφώνεται ένα ψυχολογικό σχήμα κατά το οποίο ό,τι διαφορετικό το ονομάζουν «φοβικό», περιορίζοντας την ελευθερία του προσώπου.
Η διαφορετική πίστη δεν σημαίνει σύγκρουση και έχθρα. Αντιθέτως, ο πλέον φιλάνθρωπος και πατρικός λόγος είναι του Θεού.
Δεν επιβάλλεται, αλλά είναι άδικο για τη θεραπεία του ανθρώπινου προσώπου να αποσιωπάται.
Μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ανθρώπους που φαίνονται «ανοιχτοί» και άνετοι το μόνο διαφορετικό που τους δυσκολεύει να αποδεχτούν είναι το εκκλησιαστικό, ίσως γιατί Εκκλησία σημαίνει κοινωνία, συμμετοχή, μοίρασμα, αποκάλυψη, φως, αλήθεια, σχέση, διακονία.
Δέχονται με προθυμία τον μιναρέ, αλλά τρομάζουν με τον σταυρό. Φυσικά, ο σταυρός είναι ήθος, στάση και πράξη ζωής και τα σύμβολα έχουν βαθύ πνευματικό περιεχόμενο.
Γιατί ο ορθόδοξος που ομολογεί την πίστη του είναι φοβικός ή ο Επίσκοπος που ζητεί τον σταυρό στη Ροτόντα είναι ακραίος, ενώ ο «διανοούμενος» που υποτιμά το σώμα καίγοντάς το ή αντιδρά στην τοποθέτηση του σταυρού είναι υψηλού πολιτιστικού επιπέδου;
Μήπως έχουμε και τους σταυροφοβικούς διανοουμένους; Μήπως η έπαρση του νου και η φαντασίωση της παντογνωσίας οδηγούν σε έναν ιδιότυπο ρατσισμό πνευματικού επιπέδου;
Δεν λέγονται αυτά για να θίξουμε κανέναν άνθρωπο -δεν έχουμε, άλλωστε, το δικαίωμα, γιατί καθένας μας είναι εικόνα Θεού με αιώνια αξία-, αλλά για να ενεργοποιήσουμε την κοινή λογική ως το πρώτο βήμα ώστε υπεύθυνα να μπορέσουμε με καλό λογισμό και διάθεση να οδηγηθούμε στα πιο σημαντικά, που είναι η θέση μας ενώπιον του μυστηρίου της υπάρξεώς μας και του Θεού, ο οποίος είναι πέρα και πάνω από τα πράγματα και τους αριθμούς.