Της Χριστίνας Μαρκοπούλου *
Στην αρχή ήταν για μένα ένα φιλανθρωπικό έργο με πολλές διαστάσεις. έπειτα, μια εμπειρία παραστατική κι 'εντονη δια στόματος φίλων και ατόμων που το έζησαν προηγούμενες χρονιές. Τώρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως έργο και εμπειρία, είναι κάτι πολύ πιο δυνατό.
Φτάνοντας στην Ουγκάντα, φέρνεις τη νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης, τις ιδιοτροπίες και τα "προβλήματα" που κουβαλάς, για να το ζήσεις όμως ως βίωμα πρέπει όχι μόνο να τα αφήσεις πίσω, αλλά και να τα αναθεωρήσεις. Δύσκολο το έργο.
Οι Ουγκαντέζοι φίλοι μας, όμως, σε βοηθούν με τον πιο όμορφο τρόπο. Ευτυχία !!.
Μια ευτυχία που αρκείται στα λίγα έως και μηδαμινά, γεγονός που μου προκάλεσε όχι οίκτο αλλά θαυμασμό. Αλληλεγγύη, ταπεινό φρόνημα, αγάπη για το Θεό τεράστια χαμόγελα κι όλα αυτά σε σημείο που να αναλογίζεται κανείς πως η φτώχεια εντέλει δεν συνδέεται άμεσα με τη δυστυχία.
Στην Ουγκάντα η λέξη φιλοξενία απέκτησε, στα δικά μου μάτια, την πραγματική της σημασία,Φιλοξενία στον ξένο χωρίς τον όρο του τουρίστα. Άνθρωποι, που εμείς θα τους χαρακτηρίζαμε "λαό δυστυχισμένο, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία και πολιτισμένους-ευρωπαικούς τρόπους", αγκάλιαζαν τον λευκό που τόσο τους εκμεταλλεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί κατανοούσαν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Άνθρωποι χωρίς ιστορική πίστη και ορθόδοξη παράδοση, που μόλις πριν κάποιες δεκαετίες ήρθαν σε επαφή με την ορθοδοξία, και που όμως έχουν πίστη ειλικρινή και ζωντανή. Το Θεό εκεί σχεδόν τον αγγίζει κανείς, οι πιστοί του τον προσελκύουν.
Νομίζω,λοιπόν, πως περισσότερα πήρα παρά έδωσα.
Γκρι κύριοι και μπεζ κυρίες στα δελτία των 8.00 μας ρωτούν απειλητικά αν θα γίνουμε Ουγκάντα. Τελικά, ίσως και να μας χρειάζεται λίγη Ουγκάντα, για να παραμείνουμε ακόμα άνθρωποι.