Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Μεγάλη Τεσσαρακοστή θεωρεῖται στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς καί τῶν πιστῶν ὅτι εἶναι εὐπρόσδεκτος καιρός γιά νά οἰκειοποιηθοῦμε καί νά ἀξιοποιήσουμε τήν χάρη πού μᾶς δόθηκε γιά τήν σωτηρία μας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει τήν ἐπικαιρότητα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τοῦ πιστοῦ πού ὀφείλει νά ἀγωνισθεῖ ὑπενθυμίζοντας τούς λόγους τῆς ἁγίας Γραφῆς «καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσα σου καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Ἡσαΐας μθ΄ 8 καί πρός Κορινθίους Β στ΄ 2).
Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τήν ὑμνολογία της καί τά ἱερά κείμενά της προτρέπει καί καλεῖ τούς πιστούς νά ἀγωνισθοῦν πνευματικά κατά τήν διάρκεια τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Στήν ὀπισθάμβωνο εὐχή τῆς Προηγιασμένης πού βρίσκεται στόν Βερβερινό Κώδικα (336) ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεός προόρισε τίς ἅγιες ἡμέρες τῶν νηστειῶν γιά τήν κάθαρση καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.
«Ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ὁ Θεός, ὁ προορίσας τάς ἁγίας σου ἡμέρας τῶν νηστειῶν διά τε τοῦ νόμου καί τῶν προφητῶν καί εὐαγγελιστῶν καθάρσεως καί σωτηρίας εἶναι πρόξενος• καταξίωσον καί ἡμᾶς ἅπαντας τόν δρόμον τῆς νηστείας εὐαρέστως ἐπιτελέσαι, τήν πίστιν ἀκλινῆ διατηρῆσαι καί τάς θείας σου ἐντολάς ἀμέμπτως μέχρι τέλους φυλάξαι• ἄγγελον δέ εἰρήνης ἔντειλαι διατηρεῖν τάς εἰσόδους ἡμῶν καί ἐξόδους καί τά διαβήματα ἀσφαλίζειν καί κατευθύνειν εἰς ὁδούς δικαιωμάτων σου, προσδεχόμενος καί τόν τῆς νηστείας καί γονυκλισίας ἡμῶν ἅγιον καιρόν, ἀνταμειβόμενος ἡμᾶς ἐν εὐλογίαις πνευματικαῖς καί ἀγαθαῖς δωρεαῖς.
Ὅπως παρά σοῦ ἐλέους τυχόντες, δόξαν σοί ἀναπέμπωμεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».
Συγκεκριμένα ἀναφέρονται οἱ στόχοι τῶν ἀγώνων τῶν πιστῶν αὐτῆς τῆς περιόδου:
α΄. Νά μᾶς ἀξιώσει νά ἐπιτελέσουμε εὐαρέστως τόν δρόμο τῆς νηστείας καί νά ὁλοκληρώσουμε ἀξίως τόν ἀγώνα μας. Πολλοί ἀρχίζουν νά νηστεύουν καί νά ἐπιτελοῦν καί ἄλλα πνευματικά παλαίσματα ἀλλά κουράζονται καί διακόπτουν τόν ἀγώνα τους. Δέν ὁλοκληρώνουν τήν προσπάθειά τους.
Ἡ ἐγκατάλειψη αὐτή ὀφείλεται ἀσφαλῶς σέ πολλές αἰτίες καί στόν πόλεμο τῶν πειρασμῶν πού ἐγείρει ὁ ἀντίδικός μας διάβολος γιά νά ματαιώσει κάθε πνευματική ἐπιδίωξή μας. Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στούς πιστούς νά ὁπλισθοῦν μέ τά ὅπλα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι οἱ ἀρετές γιά νά ἀποκρούσουν τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου.
«Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι ρῆμα Θεοῦ, διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων» (Πρός Ἐφεσίους στ΄ 11-18).
Δηλαδή: «Ντυθεῖτε μέ τήν πανοπλία πού δίνει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσετε ν’ ἀντιμετωπίσετε τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου. Γιατί δέν ἔχουμε νά παλέψουμε μέ ἀνθρώπους ἀλλά μέ ἀρχές καί ἐξουσίες, δηλαδή μέ τούς κυρίαρχους τοῦ σκοτεινοῦ τούτου κόσμου, τά πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται ἀνάμεσα στή γῆ καί στόν οὐρανό. Γι’ αὐτό φορέστε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μπορέσετε νά προβάλετε ἀντίσταση, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς σατανικῆς ἐπίθεσης. Λάβετε κάθε ἀπαραίτητο μέτρο γιά νά μείνετε ὥς τό τέλος σταθεροί στή θέση σας. Σταθεῖτε, λοιπόν, σέ θέση μάχης• ζωστεῖτε τήν ἀλήθεια σάν ζώνη στή μέση σας• φορέστε σάν θώρακα τή δικαιοσύνη. Γιά ὑποδήματα στά πόδια σας βάλτε τήν ἑτοιμότητα νά διακηρύξετε τό χαρούμενο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης. Ἐκτός ἀπ’ ὅλα αὐτά, κρατᾶτε πάντα τήν πίστη σάν ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία θά μπορέσετε νά σβήσετε τό φλογισμένα βέλη τοῦ πονηροῦ. Ἡ σωτηρία ἄς εἶναι περικεφαλαία σας, καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἡ μάχαιρα πού σᾶς δίνει τό Πνεῦμα. Προσεύχεστε συνεχῶς καί ἀπευθύνετε τά αἰτήματά σας σέ κάθε περίσταση πρός τό Θεό, ὁδηγημένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα του. Νά εἶστε ἄγρυπνοι καί νά μήν παύετε νά προσεύχεστε γιά ὅλον τό λαό τοῦ Θεοῦ».
Γιά τήν ὁλοκλήρωση ἀξίως τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει ὅτι γιά τά ἐπιβραβευθεῖ ὁ ἀγώνας τοῦ πιστοῦ πρέπει νά διεξαχθεῖ νομίμως
«ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ» (Πρός Τιμόθεον Β΄ γ΄ 5).
«ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ» (Πρός Τιμόθεον Β΄ γ΄ 5).
β΄. Νά διατηρήσουμε τήν πίστη ἀκλινῆ.
Ἡ πίστη εἶναι τό πολυτιμότερο ἀγαθό. Αὐτή μᾶς ἐπιτρέπει νά παρουσιασθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά νά ζητήσουμε τήν πνευματική ἀποκατάστασή μας.
Γι’ αὐτό μεριμνοῦμε ἐπισταμένως ὥστε ἡ πίστη μας νά μή μειωθεῖ, νά μή ἐξαλειφθεῖ, νά μή παρεκκλίνει. Ὀφείλουμε νά διατηροῦμε τήν πίστη ἀκέραιη, ἀνόθευτη, ἀναλλοίωτη ἐφ’ ὅσον ἀποτελεῖ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας «ὁ πιστεύσας σωθήσεται» (Μάρκου ιη΄).
Τήν πίστη ἀπειλοῦν οἱ πλάνες πού γεννοῦν τήν ἀμφιβολία καί τήν ἀπόρριψή της.
Οἱ πειρασμοί τῆς ζωῆς προκαλοῦν ἐπίσης ἀμφιβολίες γιά τήν ἀγαθότητα, τήν πιστότητα καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.
γ΄. Νά τηρήσουμε τίς θεῖες ἐντολές ἀμέμπτως μέχρι τέλους.
Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δόθηκαν στόν ἄνθρωπο γιά νά τοῦ θυμίζουν τό θέλημά Του. Λέγονται θεουργές, ἐπειδή ὅταν τηροῦνται κάνουν τόν ἄνθρωπο Θεό.
δ΄. Νά καθαρίσουμε τίς ψυχές καί τά σώματά μας.
Ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μᾶς βοηθεῖ νά καθαρίσουμε τίς ψυχές καί τά σώματά μας ἀπό τόν ρύπο τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας.
Ὁ Κύριος ζητεῖ οἱ μαθητές Του νά εἶναι καθαροί καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό κάθε κηλίδα.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει «καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Πρός Κορινθίους ζ΄ 1).
Ἡ ψυχή μας ὅταν παύσει νά ἐνεργεῖ κατά φύσιν, ὅπως τήν δημιούργησε ὁ Θεός, τότε ἀσθενεῖ. Ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς. Τά πάθη εἶναι «ψυχῆς νόσοι» (Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως, Προτρεπτικός ΙΙ ΒΕΠΕΣ 7, 74).
Γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής: «Ψυχῆς ἐστίν ἀκαθαρσία τό μή ἐνεργεῖν κατά φύσιν. Ἐκ τούτου γάρ τίκτονται τῷ ναῷ οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοί. Τότε γάρ κατά φύσιν ἐνεργεῖ ὅταν αἱ παθητικαί αὐτῆς δυνάμεις, ὁ θυμός λέγω καί ἡ ἐπιθυμία ἐν τῇ τῶν πραγμάτων καί τῶν αὐτοῦ νοημάτων προσβολή, ἀπαθεῖς διαμένωσιν».
Δηλαδή: «Ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς εἶναι νά μήν ἐνεργεῖ κατά φύσιν. Διότι ἀπό αὐτό γεννιοῦνται στόν νοῦ οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοί. Τότε πράγματι ἡ ψυχή ἐνεργεῖ κατά φύσιν, ὅταν οἱ παθητικές δυνάμεις - ἐννοῶ τό θυμικό καί ἡ ἐπιθυμία - στήν προσβολή πού δέχονται ἀπό τά πράγματα καί ἀπό τούς λογισμούς πού σχετίζονται μέ αὐτά, παραμένουν ἀπαθεῖς» (Κεφάλαια περί ἀγάπης Γ΄ ἑκατοντάδα, 35, Φιλοκαλία τ. Β΄ σελ. 81).
Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά ἁγνίσουμε τήν ψυχή μας; Νά τήν ἐλευθερώσουμε ἀπό τήν δυναστεία τῶν παθῶν; Νά τήν κρατήσουμε ἔτσι, ὥστε νά ἐνεργεῖ πάντοτε κατά φύσιν;
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἀπαντᾶ: Μέ τίς ἀρετές σωματικές καί ψυχικές.
Μέ ποιές ἀρετές θά ἐξαγνίσουμε τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς; Τό λογιστικό μέ τήν ἀνάγνωση, τήν πνευματική θεωρία καί τήν προσευχή. Τό θυμικό μέ τήν ἀγάπη πού ἀντίκειται στό μῖσος καί τό ἐπιθυμητικό μέ τήν σωφροσύνη καί τήν ἐγκράτεια.
ε΄. Νά νεκρώσουμε τά πάθη τῆς ἁμαρτίας.
Στήν νέκρωση τῶν παθῶν πού πληγώνουν τήν ψυχή καί ἀκυρώνουν τήν σωτηρία στοχεύει ἤ πνευματική πάλη κατά τό ἀποστολικό:
«Οἱ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς πάθεσι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Πρός Γαλάτας ε΄, 24).
Στήν νέκρωση αὐτή ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος:
«Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
Ενδύσασθε οὖν, ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πρᾳότητα, μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς ἐάν τις πρός τινα ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ὑμῖν, οὕτω καὶ ὑμεῖς· ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε· ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. καὶ πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου ᾿Ιησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι' αὐτοῦ» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄ 5-17).
Δηλαδή: «Ἀπονεκρῶστε, λοιπόν, ὅ,τι σᾶς συνδέει μέ τό ἁμαρτωλό παρελθόν: Τήν πορνεία, τήν ἠθική ἀκαθαρσία, τό πάθος, τήν κακή ἐπιθυμία καί τήν πλεονεξία, πού εἶναι εἰδωλολατρία. «Γιά ὅλα αὐτά θά πέσει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ πάνω σ’ ἐκείνους πού δέ θέλουν νά πιστέψουν. Σ’ αὐτούς ἀνήκατε ἄλλοτε κι ἐσεῖς, ὅταν αὐτά τά πάθη δυνάστευαν τή ζωή σας. Τώρα ὅμως πετάξτε τά ὅλα αὐτά ἀπό πάνω σας: Τήν ὀργή, τό θυμό, τήν πονηρία, τήν κακολογία καί τήν αἰσχρολογία. Μή λέτε ψέματα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ἀφοῦ βγάλατε ἀπό πάνω σας τόν παλιό ἁμαρτωλό ἑαυτό σας μέ τίς συνήθειές του, καί ντυθήκατε τόν καινούργιο ἄνθρωπο, πού ἀνανεώνεται συνεχῶς σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα τοῦ δημιουργοῦ του, ὥστε μέ τή νέα ζωή του νά φτάσει στήν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτή τή νέα κατάσταση δέν ὑπάρχουν πιά ἐθνικοί καί Ἰουδαῖοι, περιτμημένοι κι ἀπερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δοῦλοι, ἐλεύθεροι• τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅλα καί ὁ Χριστός εἶναι σέ ὅλα. Ὡς ἐκλεκτοί, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ, ἁγιασμένοι καί ἀγαπημένοι του, ἀποκτῆστε φιλευσπλαχνία, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία.
Νά ἀνέχεστε μέ ὑπομονή ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί νά συγχωρεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, κάθε φορά πού δημιουργοῦνται παράπονα ἀνάμεσά σας. Ὅπως ὁ Χριστός σᾶς συγχώρησε τά παραπτώματα, ἔτσι νά κάνετε κι ἐσεῖς μεταξύ σας. Πάνω ἀπ’ ὅλα, νά ἔχετε ἀγάπη, πού εἶναι ὁ σύνδεσμος ὅλων καί ὁδηγεῖ στήν τελειότητα. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ἔχετε κληθεῖ ὅλοι σάν ἕνα σῶμα, ἄς κατευθύνει τίς καρδιές σας. Γιά ὅλα νά εὐγνωμονεῖτε τό Θεό. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅλο τόν πλοῦτο του, ἄς μένει μόνιμα ἀνάμεσά σας. Κι ἔτσι, νά διδάσκετε καί νά συμβουλεύετε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ σοφία. Νά ψάλλετε μ’ εὐγνωμοσύνη στόν Κύριο ἀπ’ τήν καρδιά σας ψαλμούς, ὕμνους κι ἄσματα πού ἐμπνέει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καθετί πού λέτε ἤ κάνετε ἄς γίνεται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, κι ἔτσι νά εὐχαριστεῖτε διά τοῦ Χριστοῦ τό Θεό Πατέρα».
στ΄. Νά ζήσουμε μέ ἐλπίδα ἀναστάσεως καί ζωῆς αἰωνίου. Ὅλα τά πνευματικά παλαίσματα στηρίζουν τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως πού ἀποτελεῖ νίκη κατά τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας, κατά τό ἀποστολικό «τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Πρός Ρωμαίους στ΄ 23).
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ὅτι ἡ ἐλπίδα της αἰώνιου ζωῆς στηρίζεται στήν ἀγάπη καί στήν εὐσπλαγχία τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἔσωσε μέ τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ὅτι ἡ ἐλπίδα της αἰώνιου ζωῆς στηρίζεται στήν ἀγάπη καί στήν εὐσπλαγχία τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἔσωσε μέ τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Παῦλος, δοῦλος Θεοῦ, ἀπόστολος δέ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά πίστιν ἐκλεκτῶν Θεοῦ καί ἐπίγνωσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσεβείαν ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἥν ἐπηγγείλατο ὁ ἀψευδής Θεός πρό χρόνων αἰωνίων» (Πρός Τίτον α΄ 1-2).
Δηλαδή: «Ὁ Παῦλος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, πού μέ ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά διακηρύττω σ’ ἐκείνους πού διάλεξε ὁ Θεός τήν πίστη καί τήν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας πού ὁδηγεῖ στήν εὐσέβεια».
«Οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ τὸν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος ῾Αγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ' ἡμᾶς πλουσίως διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν, ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ' ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου» (Πρός Τίτον γ΄ 5-7).
Δηλαδή: «Μᾶς ἔσωσε, ὄχι γιά τά καλά ἔργα πού τυχόν κάναμε ἐμεῖς, ἀλλά γιατί μᾶς σπλαχνίστηκε. Μᾶς ἔσωσε μέ τό βάπτισμα τῆς ἀναγεννήσεως καί τῆς ἀνανεώσεως πού χαρίζει τό ἅγιο Πνεῦμα, πού τό σκόρπισε πλούσια πάνω μας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτήρα μας, γιά νά δικαιωθοῦμε μέ τήν δική Του χάρη καί νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή, πού προσδοκοῦμε».
ζ΄. Νά προσκυνήσουμε ἀκατακρίτως τήν ἁγία Ἀνάσταση.
Ὁ πιστός ἑορτάζοντας τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει καί τήν δική του ἀνάσταση, τήν δική του νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν.
Πηγή: romfea.gr