Της Μάρω Σιδέρη, θεολόγου, ιστορικού
Δεν υπάρχει ηγέτης – πνευματικός ή κοσμικός, παγκόσμιος ή τοπικός- που να μπορεί να εγγυηθεί Σωτηρία, αν η ηγεσία Tου δεν εκκινεί από ταπείνωση… από αυτή τη διάθεση του να γονατίσει και να πλύνει τα πόδια των παιδιών Tου, δηλώνοντας σιωπηλά ότι είναι ο Κύριος που συνειδητά γίνεται δούλος…
Δεν υπάρχει ηγέτης – πνευματικός ή κοσμικός, παγκόσμιος ή τοπικός- που να μπορεί να εγγυηθεί Σωτηρία, αν η ηγεσία Tου δεν εκκινεί από ταπείνωση… από αυτή τη διάθεση του να γονατίσει και να πλύνει τα πόδια των παιδιών Tου, δηλώνοντας σιωπηλά ότι είναι ο Κύριος που συνειδητά γίνεται δούλος…
Ο αληθινός ηγέτης, ο αληθινός Σωτήρας, αυτός που αξίζει να ακολουθήσεις δε στήνεται υπερήφανος κι ευθυτενής εν μέσω οπαδών… ούτε τυμπανίζει λόγους γεμάτους στόμφο και υποσχέσεις… γίνεται ο Ίδιος η υπόσχεση, γίνεται ο Ίδιος αυτό που θέλει να γίνουν όσοι τον ακολουθούν…
Ο αληθινός ηγέτης, Εκείνος που δε διεκδικεί τη θέση του πρώτου για το προσωπικό Του συμφέρον, δε διαφημίζει τα σχέδια της σωτηρίας που ευαγγελίζεται… είναι οι πράξεις Του κατά του εαυτού Του και υπέρ των άλλων που βροντοφωνάζουν την αλήθεια Του… ο ίδιος παραμένει σιωπηλός όταν οι άλλοι φωνάζουν, ενοχλείται από τα χειροκροτήματα, δεν εντυπωσιάζεται από τις δάφνες,
δεν κατηγορεί τους κατηγόρους του, δεν εκδικείται τους αντιπάλους του… υπομένει αλλά δεν υποτάσσεται, προσφέρει αλλά δε διεκδικεί, χαρίζει αλλά δε χαρίζεται, θυσιάζεται αλλά δε θυσιάζει, συγχωρεί αλλά δεν παρεκκλίνει … είναι Άρχοντας αλλά δεν κρατά την Αρχοντιά του μόνο για τον εαυτό του και για τους “δικούς του”: την προσφέρει απόλυτα σε όποιον του τη ζητήσει, γιατί δεν αγαπά τις κλίκες ούτε τους αυλικούς…
Ο αληθινός ηγέτης δε βασίζει τη σωτηρία του συνόλου στο αίμα των άλλων… τη βασίζει πρώτα και μοναδικά στο δικό Του αίμα… και είναι το δικό Του αίμα που ρέει και εμπνέει κι άλλους να ματώσουν για το σύνολο… Εκείνος όμως τη θυσία των παιδιών Του δεν την απαιτεί… τη χαίρεται, την τιμά αλλά δεν την απαιτεί… μόνο την εμπνέει…
Ο αληθινός ηγέτης στέκεται ενώπιον ισχυρών αλλά δεν προσκυνά… Σταυρώνεται αλλά δεν πεθαίνει, πεθαίνει αλλά ανασταίνεται, ανασταίνεται και ανασταίνει…
Υ.Γ. Κάποτε ένας θεολόγος είχε πει ότι η αληθινή θεολογία σε κάνει “αναρχικό” … δεν είχε άδικο: οι μεγαλύτεροι Άγιοι δεν προσκύνησαν την κοσμική Αρχή στον παραλογισμό της. Μοιραίο είναι: όταν μελετά κανείς την ιστορία του Ιησού, αναζητά ηγέτες με παρόμοια χαρακτηριστικά…και φυσικά απογοητεύεται από τους γήινους “πρώτους” … και την ασχήμια της εγωκεντρικής τους ηγεσίας δεν την προσκυνά.
Ίσως γι’ αυτό απομυθοποιείται κι αποδυναμώνεται στις μέρες μας τόσο η θεολογία: γιατί αν βουτήξεις στα μυστικά που κρύβουν τα Ευαγγέλια, δύσκολα εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε ψευτοηγέτες… δύσκολα τους εμπιστεύεσαι, δύσκολα τους χειροκροτάς και σου είναι αδύνατο να γίνεις οπαδός τους… κι αυτό για τους ψευτοηγέτες είναι αιώνες τώρα εξαιρετικά ενοχλητικό και επικίνδυνο…