ΠΗΓΗ : Χριστιανική Ἑστία Λαμίας
Πάνω ἀπό μισό αἰώνα (60 ἔτη) στήν Ἱερωσύνη. Δεκαετίες μέσα στό Φῶς τῆς θείας Λατρείας καί στή Χαρά τῆς θείας Λειτουργίας. Ἐξομολόγος, Πνευματικός, Προϊστάμενος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Πνευματικός πατήρ πνευματικῶν πατέρων και ποιμήν πνευματικῶν ποιμένων, λαϊκῶν, μοναχῶν, ἱερέων, Ἐπισκόπων, οἰκογενειῶν. Φωτεινός καί διάφανος ἄνθρωπος. Σοβαρός, γλυκύς, "ὅλος ἱερωμένος Θεῶ". Οὐράνιος ἄνθρωπος καί ἐπίγειος ἄγγελος.
Χαρακτηριστικό του γνώρισμα καί στοιχεῖο άναφαίρετο, ἡ πνευματικότητά του.Ζοῦσε μέσα στίς πνοές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ λόγος του, ἡ συμπεριφορά του, οἱ παρεμβάσεις του, οἱ συμβουλές του, δέν εἶχαν τίποτε τό κοσμικό καί ἐπιτηδευμένο. Ὅλα ἦταν πνευματικά, ἁγιογραφικά, πατερικά, ἱερατικά, ἁγιολογικά. Ζοῦσε μέ τούς ἁγίους. "Συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ".
Ἀξίζει νά βγεῖ στήν ἐπιφάνεια κάτι ἀκόμη ἀπό τόν κρυμμένο θησαυρό τοῦ π. Θεοδώρου. Ὅσοι τόν ἔζησαν ἀπό κοντά, μποροῦν μετά βεβαιότητος νά ὁμολογήσουν, ὅτι ἦταν άπόλυτα ἀκριβής στό καθημερινό του πρόγραμμα, τό προσωπικό καί τό ἐκκλησιαστικό. Καί αὐτό ἐπί ἔτη πολλά. Ἔλεγε χαρακτηριστικά :"Ἐμεῖς ξέρουμε πῶς ἀρχίζουμε καί πῶς τελειώνουμε τήν ἡμέρα μας". Λειτουργοῦσε δέ μέ τέτοια εὐλάβεια κάθε φορά, πού ἴσχυε γι' αὐτόν τό γνωστό : "Ὡσάν νά εἶναι ἡ πρώτη, ἡ μόνη καί ἡ τελευταία θεία Λειτουργία του".
Ὅλα αὐτά τά χρόνια ὁ π. Θεόδωρος ἦταν ἡ σταθερή, ἀμετακίνητη καί ἀμετάβλητη ἀξία. Ἦταν τό στήριγμα ὅλων. Ἦταν τό σημεῖο ἀναφορᾶς καί τό πνευματικό ἀγκωνάρι ὅπου ἀκουμποῦσαν ὅλοι. Πολλές φορές καί μόνο μέ τή σκέψη τους πρός τό πρόσωπό του, ἔβρισκαν τό δρόμο τους πολλοί δυσκολεμένοι. Ἦταν ἡ χαρακτηριστική μορφή τοῦ Νεοελληνικοῦ Ὀρθοδόξου βιώματος, πού ὁ ἀείμνηστος π. Εὐσέβιος καθιέρωσε μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλλαδική Πραγματικότητα. Ἦταν μιά ζωντανή ἁγιογραφία, πού κατέβηκε στήν Ἀθήνα ἀπό τή Θεσσαλονίκη, μέσω Κονίτσης. Καί στό "κλεινόν ἄστυ" ἐκαρποφόρησε "ἑκατονταπλασίονα".
Τελευταῖα δοκιμάσθηκε ἀπό τήν ἀσθένειά του ἀρκετά. Ἀλλά οἱ δοκιμασίες τῶν ἁγίων, ξυπνοῦν τίς συνειδήσεις πολλῶν. Ἔτσι καί στό Νοσοκομεῖο, ἰατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, πατέρες καί ἀδελφοί, ἔπαιρναν χάρη ἀπό τήν ὑπομονή του καί τή δύναμη τῆς ἁγιασμένης ψυχῆς του. Ἔβλεπαν ἕνα ταλαιπωρημένο πλοῖο, κατάφορτο, ὅμως, ἀπό πνευματικούς θησαυρούς καί ἀρετές, μέ κυβερνήτη τόν Χριστό, μέ πηδάλιο τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὠθούμενο ἀπό τήν πολυχρόνια πνοή τῆς ἱερατικῆς καί καρδιακῆς προσευχῆς, ἐρχόμενο ἀπό μακρινό ταξίδι, νά ἐλλιμενίζεται σιγά σιγά στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ... Καί αὐτό ἦταν καί συγκινητικό, ἀλλά καί διδακτικό.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.
Ὁ ἡγιασμένος βίος του, ἄς εἶναι παράδειγμα γιά μᾶς ὅλους.
Στήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία, τά πνευματικά του τέκνα : Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, ἡγούμενοι, μοναχοί, λαϊκοί, μιλοῦσαν μέ τά καλύτερα λόγια καί ἐξέφραζαν τήν εὐγνωμοσύνη τους γιά τόν πνευματικό τους πατέρα. Τώρα -ἀσφαλῶς- ἀπό ψηλά στέλνει τήν εὐχή του καί δέεται στόν Κύριο τῆς δόξης ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας.
Αἰωνία του ἡ μνήμη !