42 χρόνια από την ημέρα του ολέθρου στην Κύπρο. 42 χρόνια προσφυγιάς, πόνου, νόστου.. 42 χρόνια τραγωδίας γι αυτούς που έφυγαν και τους δικούς τους που έμειναν πίσω, αναζητώντας τους. Για άλλη μια χρονιά οι ανατριχιαστικές σειρήνες της τουρκικής εισβολής ήχησαν στ’ αυτιά μας, ξυπνώντας εφιαλτικές μνήμες και καλά κρυμμένα συναισθήματα.
Στις 5:30 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, οι σειρήνες του πολέμου αντήχησαν σε όλο το νησί. Και ήταν η αρχή του τέλους.. Η ιστορία γραφόταν με τα πιο μαύρα χρώματα. Τα όσα φρικτά ακολούθησαν είναι γνωστά. Όπως και τα αποτελέσματα, τα οποία βιώνουμε μέχρι σήμερα. 42 χρόνια μετά, η πολύπαθη Κύπρος παραμένει μοιρασμένη. Γυναίκες περιμένουν με πόνο και ελπίδα τους γιούς και τους συζύγους τους να επιστρέψουν. Άλλες πάλι έφυγαν με αυτό τον καημό. Παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς το γονικό χάδι, δεν έχουν ακόμα την παραμικρή ιδέα για το τι απέγιναν οι δικοί τους. Και άλλοι πάλι, πιο «τυχεροί» παραλαμβάνουν κασελάκια με οστά για να τα θάψουν… Χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Και παρά τα 42 χρόνια που μεσολάβησαν, η καρδιά τους ελπίζει, χτυπά ακόμα εκεί… Η τουρκική εισβολή, αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας.