Ω,τι ανεκτίμητη δωρεά και ανεκλάλητη ευεργεσία!
Ω, τι ανεξάντλητη πηγή ζωής και απερίγραπτης αγαλλιάσεως!
Δίκαια καυχιέσαι Μητέρα Σιών, Αγία Εκκλησία μας, γι’ αυτή την ουράνια δωρεά, την ανεκτίμητη και υπερθαύμαστη, που είναι ο στολισμός και η ωραιότητα σου.
Δίκαια οικοδομείς ναούς μεγαλόπρεπους και ευτρεπίζεις ιερά λαμπρότατα και ντύνεις αγίες Τράπεζες με βελούδα χρυσοκέντητα για να τιμήσεις ευλαβικά το άγιο τούτο και προσκυνητό μυστήριο, το μυστήριο πού περιέχει τον Πλάστη όλου του κόσμου.
Πώς να ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που μας προσφέρει το Σώμα και το Αίμα Του για την άφεση των αμαρτιών μας και την κληρονομία της αιώνιας ζωής; Άφωνοι και εκστατικοί στεκόμαστε μπροστά στην άκρα ταπείνωση και τη φιλάνθρωπη συγκατάβαση Του. Και για να Του δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας, δεν έχουμε άλλο τρόπο, παρά να προετοιμαζόμαστε όπως πρέπει πριν τραφούμε με τον ουράνιο Άρτο. Γιατί ο Χριστός, ο χορηγός όλων των αγαθών και των χαρισμάτων, δίνει τη χάρη Του σ' εκείνον πού κοινωνεί ανάλογα με την πνευματική προετοιμασία του και την ψυχική κατάσταση του. Όσο μεγάλη βοήθεια και χάρη δίνει σ’ αυτούς που τρέφονται άξια με το Σώμα και Αίμα Του, τόσο, απεναντίας, αποστρέφεται και εγκαταλείπει εκείνους που τρέφονται ανάξια. Στους ευσεβείς και ενάρετους, που προσέρχονται στα άχραντα Μυστήρια μετανοημένοι, γίνεται ζωή αληθινή και αιώνια.
Από την Ιερά Μονή Παρακλήτου
Στους ασεβείς και αμαρτωλούς, που προσέρχονται αμετανόητοι, γίνεται φωτιά και κόλαση αιώνια «πυρ γαρ υπάρχει τους αναξίους φλέγον», όπως διαβάζουμε στην Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως. Και ανάξιοι είναι όσοι δεν καθαρίστηκαν από τις αμαρτίες τους με την ιερή εξομολόγηση.
Γι’ αυτούς λέει ο απ. Παύλος: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου ανάξια, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου. Γι’ αυτό πρέπει να εξετάζει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να τρώει από τον άρτο και να πίνει από το ποτήριο» (Α' Κορ. 11:27-28).
Από τη θεία Κοινωνία εμποδίζουν όλα τα ανεξομολόγητα αμαρτήματα, προπαντός όμως δύο, το μίσος και οι κάθε μορφής σαρκικοί μολυσμοί.
Η θεία Ευχαριστία είναι μυστήριο αγάπης και ενότητας των πιστών εν Χριστώ.
Πώς θα συμμετάσχεις, λοιπόν, στο μυστήριο αυτό, αν μισείς τον αδελφό σου; Θυμήσου τι είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους: «Όταν προσφέρεις το δώρο σου στο ναό κι εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο, το δώρο σου, πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδελφό σου, και υστέρα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5:23-24). Αν αυτό έπρεπε να κάνουν οι Ιουδαίοι, όταν πήγαιναν στο ναό του Σολομώντος, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, οι χριστιανοί, όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε το πανάχραντο Σώμα του Χριστού; Πώς θα λάβουμε μέρος στο γαμήλιο γεύμα του ουράνιου Βασιλιά χωρίς τη φορεσιά του γάμου, την αγάπη, που καλύπτει πολλές αμαρτίες (Α' Πέτρ. 4:8); Αργά ή γρήγορα θα πει και σ’ εμάς ό Κύριος: «Φίλε, πώς ήρθες εδώ χωρίς το κατάλληλο ένδυμα;» (Ματθ. 22:12).
Μετά το μίσος, εμποδίζουν από τη θεία Κοινωνία οι διάφοροι σαρκικοί μολυσμοί. Όποιος θα κοινωνήσει, πρέπει να είναι καθαρός και αμόλυντος τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα, αφού θα δεχτεί μέσα του την πανάγια και πανάσπιλη Σάρκα του Ιησού Χριστού, που γέννησε η αειπάρθενη και παναμώμητη Μαριάμ.
Αν λοιπόν έχεις αμαρτήσει και δεν μετανοείς, μην τολμήσεις να μεταλάβεις τον Άρτο της ζωής, γιατί φωτιά και θάνατο βάζεις στην ψυχή σου. Αν, πάλι, μετανοείς για τις πτώσεις σου, αν εξομολογήθηκες και καθάρισες τη συνείδηση σου από κάθε αμαρτία, πήγαινε να κοινωνήσεις με αληθινή ευλάβεια.
«Και τι είναι αυτή η ευλάβεια;», θα ρωτήσεις.
Η ευλάβεια είναι μία σύνθετη αρετή και κατάσταση της ψυχής, ένα μίγμα από πίστη, φόβο Θεού, ταπείνωση, αγάπη και πόθο μεγάλο για κοινωνία με το Χριστό.
Για να καλλιεργήσεις, λοιπόν, αυτή την ευλάβεια, αναλογίσου Ποιος θα καταδεχθεί να μπει μέσα σου, Ποιος θα ενωθεί μ’ εσένα, τον θνητό και αμαρτωλό: ό αθάνατος και αναμάρτητος Κύριος!
Ο Άρτος και ο Οίνος που θα μεταλάβεις, είναι αληθινά η πανάχραντη Σάρκα και το πάντιμο Αίμα του Θεανθρώπου.
Ταπεινώσου λοιπόν και πες με δάκρυα:
"Πώς θα τολμήσω, ό ανάξιος, ό τιποτένιος, που έκανα τόσες αμαρτίες, να δεχτώ μέσα μου τον Πλάστη και Κύριο του παντός; Πώς θα κατοικήσει ό Ύψιστος στην καρδιά μου, τη μολυσμένη από κάθε κακία και αμαρτία;...". Με τέτοιους λογισμούς ταπεινώσου βαθιά και πήγαινε στο ναό του Θεού σαν τον άσωτο υιό, λέγοντας με δάκρυα, όπως εκείνος, στον ουράνιο Πατέρα: «Πατέρα μου, αμάρτησα, και δεν αξίζω να λέγομαι παιδί σου! Δέξου με σαν έναν από τους εργάτες σου» (Λουκ. 15:19). Κλάψε σαν τον τελώνη, κράζοντας: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό!» (Λουκ. 18:13).
Και η άπειρη ευσπλαχνία του Θεού δεν θ’ αφήσει αναπάντητη αυτή σου την κραυγή. Γιατί η αγάπη του Κυρίου δεν έχει όρια. Αυτή Τον έκανε να κατέβει από τους ουρανούς στη γη, να φορέσει την ανθρώπινη σάρκα και να υπομείνει σταυρικό θάνατο για χάρη μας. Αυτή η αγάπη Τον έκανε να μας παραδώσει και τα άχραντα Μυστήρια για να μένει πάντοτε μαζί μας και να μας χαρίζει τις θείες Του δωρεές.
Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας εξαλείφει τις αμαρτίες, καθαρίζει τη συνείδηση, αυξάνει την πίστη, θερμαίνει την αγάπη, στερεώνει την ελπίδα, στηρίζει τους ολιγοψύχους, χαροποιεί τους θλιμμένους, προθυμοποιεί τους αμελείς, θεραπεύει τους ασθενείς, πλουτίζει τους φτωχούς, χορταίνει τους πεινασμένους, ντύνει τους γυμνούς, αναπαύει τους κουρασμένους. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, με την άξια προσέλευση στη θεία Κοινωνία ο χριστιανός δέχεται τον αρραβώνα της αιώνιας ζωής, ενώνεται με το Θεό και γίνεται κι αυτός θεός «κατά χάριν», όπως το σίδερο, όταν ενώνεται με τη φωτιά, γίνεται κι αυτό φωτιά.
Ποιος λοιπόν να μη λαχταρήσει τον ουράνιο Άρτο;
Ποιος να μην ποθήσει το ποτήριο της ζωής;
Γιατί να μην προσέρχεται ο άνθρωπος καθημερινά σε τούτη την ψυχοτρόφο Τράπεζα;
Τον καιρό των Αποστόλων οι πιστοί κοινωνούσαν πολύ συχνά ακόμα και καθημερινά με ευλάβεια βέβαια και επίγνωση και φόβο Θεού.
Στις μέρες μας, όμως, οι περισσότεροι χριστιανοί πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο μια - δυο φορές το χρόνο και μάλιστα χωρίς πνευματική προετοιμασία Λένε πολλοί απ’ αυτούς:
«Σήμερα ο κόσμος γέμισε αμαρτίες, δεν είμαστε άξιοι να κοινωνούμε συχνά είναι αρκετό να κοινωνάει κανείς Χριστούγεννα και Πάσχα».
Ξεχνούν, όμως, πως ανάγκη θεραπείας έχουν οι ασθενείς και όχι οι υγιείς, και πως η εξομολόγηση και η θεία Κοινωνία αποτελούν τα δραστικότερα φάρμακα ψυχικής θεραπείας. Τώρα, λοιπόν, που η αμαρτία πλεόνασε, έχουμε ανάγκη από συχνότερη επαφή με το θεουργό Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας.
Αξιοπρόσεκτα είναι αυτά που μας τονίζει και ο ιερός Χρυσόστομος: «Καιρός για τη θεία Κοινωνία δεν είναι οι γιορτές και οι πανηγύρεις, αλλά η καθαρή συνείδηση και η ανεπίληπτη ζωή. Και όπως ακριβώς εκείνος που δεν ελέγχεται από τη συνείδηση του για κανένα κακό, πρέπει καθημερινά να κοινωνεί, έτσι κι εκείνος που είναι γεμάτος αμαρτίες και δεν μετανοεί, δεν πρέπει να κοινωνεί ούτε στις γιορτές ...αυτός ας μην πλησιάζει τα άχραντα Μυστήρια ούτε μία φορά το χρόνο, γιατί παίρνει για τον εαυτό του καταδίκη και κατάκριση, κόλαση και τιμωρία».
Έχοντας, λοιπόν, υπόψη μας όλα αυτά, ας ξανασυνδεθούμε με την Πηγή της ζωής και της αθανασίας μέσω της συχνής θείας Μεταλήψεως.
Φτάνει αυτό να γίνεται κάθε φορά με την πρέπουσα προετοιμασία, όπως παραπάνω σημειώσαμε.
Εκτός δηλαδή από τη μετάνοια και την εξομολόγηση, θα πρέπει, τις μέρες που προηγούνται της θείας Κοινωνίας, με εντονότερο αγώνα να φυλάμε καθαρές τις αισθήσεις μας από την αμαρτία και την καρδιά μας από ρυπαρούς λογισμούς.
Ας περιορίσουμε, όσο μας επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μας, τις βιοτικές μέριμνες, και την παραμονή ας την αφιερώσουμε σε περισυλλογή, μελέτη, νηστεία και προσευχή. Μετά τη θεία Κοινωνία, τέλος, ας αγωνιστούμε να κρατήσουμε ανεξάλειπτο τον αγιασμό των θείων Μυστηρίων, μαζεύοντας το νου μας από μάταιες απασχολήσεις και μελετώντας τη δικαιοσύνη τού Κυρίου μας, όλα εκείνα δηλαδή που έκανε ο φιλάνθρωπος Δεσπότης για τη σωτηρία και τη θέωση των δικών Του παιδιών.