Την ημέρα της καταγραφής των παιδιών στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών παιδιών από την Ουγκάντα ,υπήρξαν
μερικές στιγμές που κι από πέτρα να ήταν καμωμένη η καρδιά σου θα λύγιζες .Μπροστά
μας αυτή τη φορά ένα μικρό παιδί με ένα δώρο για τα παιδιά της
αναδοχής, δύο ανανάδες δεμένους με ένα μικρό σχοινάκι.Είδαμε τα χαρτιά μας
.Θυμηθήκαμε,ξαναζήσαμε το παρελθόν.....
Η ιστορία αυτού του παιδιού είναι τραγική.
Το 2013 βρεθήκαμε
στην Ουγκάντα και καθώς πηγαίναμε στο Λουγκουζί στο δρόμο μας έγινε ένα φοβερό
αυτοκινητιστικό δυστήχημα .Οι σοβαρά τραυματίες δύο νερά παιδιά 18 και 22 αντίστοιχα ( όταν εμείς τους βρήκαμε ήταν
ακόμη ζωντανοί) .Τους βάλαμε το αυτοκίνητο ,τους πήραμε στο Μουλάγκο (το
δημόσιο Νοσοκομείο της πόλης) .Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο ο πρώτος ο δεκαοκτάχρονος,ξεψύχησε
μπροστά μας ...
Τον εικοσιδιάχρονο τον μεταφέραμε στην εντατική.Φαινόταν καλά.Μετά
από δύο μέρες πέθανε και ο δεύτερος.Μας είπαν ότι είχε χτυπήματα στο
κεφάλι.Σοκαριστήκαμε.Μπαίναμε στην αλήθεια της Ουγκάντας.
Πήγαμε την άλλη μέρα στην
κηδεία και των δύο κοντά στο Λουγκουζί, ήταν ξαδέλφια.Ο δεύτερος ήταν πατέρας
ενός μικρού παιδιού .Δεν ξέραμε πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε .Δεν σκεφτήκαμε
πολύ.Από κείνη τη μέρα αναλάβαμε τα δίδακτρα του σχολείου του παιδιού και ότι
χρειάζεται για την ιατροφαρμακευτική του
περίθαλψη.
Μετά από τρία χρόνια η ιστορία ξαναζωντάνευε μπροστά μας με το μικρό κοριτσάκι με τους δυο ανανάδες στα
χέρια δεμένους με το σχοινάκι.
Ένα παιδί και ένα σχοινάκι ...για να δέσει τον πόνο με την
ελπίδα .