π.Εφραίμ Παναούση
Τη θυμάμαι τη μέρα
σαν να είναι σήμερα.Ο Γιώργος μου μίλησε για εκείνον –τον Νότη-και ότι δεν έχει
ξανά εξομολογηθεί.Μου είπε για την περιπέτεια της υγείας του και ότι πονάει.
Ήρθε στο μοναστήρι
ο Νότης, ήτανε απόγευμα περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του,χωρίς να
προβάλλει πουθενά την ανάγκη του,χωρίς να ζητήσει να προηγηθεί.Μπήκε στο
ναό.Ένα πρόσωπο απλό καθημερινό.Κάτι κρατούσε στα χέρια του, αλλά δεν έδωσα
σημασία.
Έβαλα
ευλογητός.Κύταζε κλεφτά να δει τι θα κάνω να το κάμει το ίδιο.
-Είναι η πρώτη
φορά.Δεν το έχω ξανακάνει..ξέρετε δεν έχω ξαναεξομολογηθεί.
Να σας πω πρώτα-
πρώτα ότι μυρίζω άσχημα, γιατί με την αρρώστια του καρκίνου στο έντερο, κουβαλώ
μαζί μου σακκούλες ξέρετε....Ζητώ συγνώμη...
Είναι κάτι συγνώμες
αλήθεια που σε πονάνε δυο φορές.
Κι ο Νότης
συνέχισε...
-Είμαι
καρκινοπαθής..Εγώ ξέρετε είχα νταλίκα και γύριζα...
Καθώς μου μιλούσε
απλά,ανεπιτήδευτα, παιδικά ,χωρίς ντροπές , ,αναρωτιόμουν τι σχέση έχει αυτό το
μικρό παιδί μπροστά μου,με όλα όλα όσα κουβαλάει ο μύθος του νταλικέρη..
Κλάμα παιδιού..Από
τις πιο καθαρές εξομολογήσεις που έχω ζήσει.Μου μιλούσε για τη ζωή,τις επιλογές
του,τα λάθη του γι αυτά που δεν έπρεπε να είχε κάνει,μου μίλησε για όλα.Χωρίς
να χρεώσει κανέναν ,χωρίς να ελαφρύνει τη θέση του.
Συγκινήθηκα
πολύ.Έκλαψα με την καρδιά μου..Στο τέλος διαβασα τη συγχωρητική ευχή και στην
επόμενη λειτουργία ο Νότης μετέλαβε.
Ο Νότης άλλαξε.Με
έπαιρνε αργά το βράδυ τηλέφωνο και μου έλεγε.
-Πονάω πολύ κάνε
προσευχή να μη λυγίσω.Δεν θέλω να τα βάλω με το Θεό.¨
¨Οταν χειροτέρεψε
είπα μήπως να πήγαινε στο νοσοκομείο .
Μου απάντησε
αφοπλιστικά.
-Μου έχουν πει να
πάω τότε.Αν κανονίσετε να πάω νωρίτερα,σημαίνει ότι θα πάρω τη θέση κάποιου
άλλου.Και δεν το θέλω.!!!
Όσο η αρρώστια
προχωρούσε τόσο ο Νότης γινόταν λευκότερος.Τελευταία μέρα στο αποστεωμένος με
δέχθηκε στο σπίτι του με τις τελευτείες σκέψεις τις προσευχές και τις επιθυμίες
του.Μετέλαβε για στερνή φορά.
-Γειά σου
πάτερ.Την ευχή σου..Να πρσεύχεσαι για μένα..
Έφυγα...Μετά από
λίγο ο Νότης έπεσε σε κώμα και κοιμήθηκε τον μεγάλο ύπνο της αιώνιας ανάπαυσης,όμορφα.
Κανονίστηκαν τα
της κηδείας.Έφτασα στο Ναό νωρίτερα .Κταμεσής της εκκλησιάς , ήταν ένας άλλος
κεκοιμημένος, νέος κι αυτός .Η εξόδιος του Νότη ,είπα θα γινόταν αργότερα.Σε
λίγο έφτασε ο παππούλης του Ναού.
-Ευλογείτε,ήρθα
για την επόμενη κηδεία του Νότη...
Ο παπούλης απόρησε
-Ποιά κηδεία ..Μόνο
του Νότη έχουμε σήμερα.
-Δηλαδή έξω ο
κεκοιμημένος είναι ο Νότης;ρώτησα τον παππούλη.
-Ακριβώς..
Βγήκα όχι από
περιέργεια, αλλά από δέος να επιβεβαιώσω την προσδοκία μου.Ο Nότης ήταν ….
Μα δεν ήταν κι
αυτός.Τώρα ήταν φωτεινός,γελαστός, ένας άλλος Νότης.Ένα παιδί που συνάντησε
τόσο νωρίς τον Πατέρα του...
Να εύχεσαι Νότη.Σε
ευχαριστώ που μου έκανες την τιμή να σε γνωρίσω!!
Δεν τον ήξερες τον
Θεό από πάντα.Σε ήξερε όμως Εκείνος.
Έτρεξες τόσο
γρήγορα και τα πρόλαβες όλα..
* Την ιστορία αυτή τη θυμήθηκα και την έγραψα στην Ουγκάντα το καλοκαίρι που πέρασε( 2016.Μια και μιλάμε για την αξιοπρέπεια στο θάνατο ,θαρρώ πως έχει τούτη η ιστορία μια θαυμαστή επικαιρότητα.