Και προς τον Ιωάννη: «ιδού η μήτηρ σου».
Καταπληκτική, κατανυκτική και συγκινητική η στιγμή. Την ώρα του άφατου πόνου, παραμένει ατάραχος, δεν λησμονεί τη μητέρα Του, την Παναγία, την πάνω απ’ όλες τις Αγίες, τη σεμνότερη, καθαρότερη, ταπεινότερη γυναίκα όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Εκείνη που Του δάνεισε τη σάρκα και το αίμα της, Τον μεγάλωσε και Τον φρόντισε.
Πηγή : Ποσκυνητής
Δεν
την αφήνει μόνη, απροστάτευτη, έρημη. Της δίνει νέο υιό. Έναν εξαίρετο
κι αγαπημένο μαθητή του, που τού λέει κι αυτού πως από τώρα έχει νέα
μάνα, που τη συνοδεύει και τη φροντίζει έως της μακάριας κοιμήσεως και
μεταστάσεώς της. Γίνεται αδελφόθεος. Αδελφόθεοι γινόμαστε και μείς
παραμένοντας στη σκιά του Εσταυρωμένου.
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η εύλαλη σιωπή»