Ο Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.
«Αδελφέ μου Νίκο.
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια
μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι
πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας
χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να
σου μεταδώσω αυτό που έζησα, πού το είδα με τα μάτια μου και πού φοβάμαι
μήπως, ακούγοντας το από άλλους, δεν το πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πρίν ορμήσουμε για τα
οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή
μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
Πηγή : Φανερωμένη Χολαργού
- Τίς ει (Ποιος είσαι); Μιλιά… Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τίς ει;
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της.
Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας
μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, νια να
καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας.
Υπογραμμίζω πώς η επίθεση μας πέτυχε
τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν
τραβηχτεί πίσω και τα καινούργια… κοιμόνταν! Το τί έπαθαν δεν
περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές
ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε
ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».