Της Χριστίνας Μαρκοπούλου*
Δεύτερο καλοκαίρι. Άλλη Ουγκάντα ή μάλλον άλλη πρόσληψη εμπειρίας.
Όλα μου φάνηκαν διαφορετικά. Πέρυσι το αρχικό μου μότο ήταν «πάω να σώσω, να βοηθήσω,
να προσφέρω». Φέτος το αεροπορικό εισιτήριο έγραφε «πάω να μου προσφέρουν, να
με διδάξουν βιωματικά, να με μάθουν να λύνω τα προβλήματα μου, να μου δείξουν πώς
να συνυπάρχω με το Θεό στην καθημερινότητα».
Αυτή τη χρονιά η αίσθηση της οικογένειας, που πρόεκυπτε τόσο αυθόρμητα
και μη επιτηδευμένα με κατέκλυζε από κάθε Ουγκαντέζο και μόνο στο χαρωπό νεύμα για καλημέρα. Όντα ανθρώπινα,
μακριά από ρομποτικές – απρόσωπες – τυποποιημένες συμπεριφορές. Με παρέπεμπαν
στον παππού μου και στις ιστορίες του για την παλιά ελληνική φτωχική ύπαιθρο, με όλο το γνωστό, νοσταλγικό
και μοναδικό για όλους «παππουδίστικο» ύφος. Οι ήρωες ταυτίζονται! Μικρά
παιδιά, που μέσα απ’ την αθωότητα και την αφέλεια τους παρασύρουν το στόμα να χαμογελάσει.
Νέοι, που ακτινοβολούν όρεξη για ζωή και προθυμία και που δεν τρομοκρατούνται
στο άκουσμα των όρων «ευθύνη» και «πρωτοβουλία». Μεγαλύτεροι άνθρωποι, άλλοι γονείς
και άλλοι παππούδες, που στην όψη τους λανθάνει η σοφία , η πείρα κι ένας γλυκός
μόχθος. Παρατηρώντας τους αντιλαμβάνεται κανείς ότι το συνεκτικό στοιχείο όλων
αυτών είναι η μη υποκριτική κι απόλυτα πηγαία Πίστη.
Είδα πιστούς στις πράξεις, που «τον διπλά, τον παραδίπλα και
τον απέναντι» θα τον συντρέξουν κι ας έχουν μόνο λίγο ‘κατονγκο’ (χυλός από ρίζα
δέντρου και φασόλια) και μια λαμαρίνα για σκεπή που στάζει. Η υλη δε μοιάζει θεοποιημένη,
της προσδίδουν το μπόι που της πρέπει. Ζουν με τα όσα είναι αρκετά για να τους ξημερώσει
ο Θεός και την επομένη. Στον κόσμο μου ζούμε επιδιώκοντας χρήματα και υλη, σαν
ο Θεός να μας έχει υποσχεθεί δυο ζωές ή σαν να τα αξίζουμε περισσότερο από
άλλες υπάρξεις. Και το τίμημα… «χάσαμε τον δίπλα, τον παραδίπλα και τον
απέναντι».
Σίγουρα δεν είναι μια ιδεαλιστική κοινωνία αυτή της Ουγκάντας
και προφανώς εντοπίζονται τρωτά σημεία, αλλά προσωπικά μου λείπει αυτή η
αίσθηση, το ανήκειν σε έναν τέτοιο κόσμο, και μόνο μικρή στις διηγήσεις του παππού
μπορούσα έστω να τον ψηλαφήσω. Τώρα, σαν μεγαλύτερη και γαλουχημένη σε μια
Ελλάδα που κάνει ό,τι μπορεί για να αποτινάξει όλες αυτές τις «αναχρονιστικές
και παρωχημένες παρακαταθήκες», βρήκα επιτέλους το καφέ μου καταφύγιο.
Η Χριστίνα Μαρκοπούλου είναι φοιτήτρια Παιδαγωγικής και για δεύτερη φορά προσέφερε φέτος τις δυνάμεις της στην πέμπτη αποστολή της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Την ευχαριστούμε πολύ.Ο Θεός να την ευλογεί.