του π. Στυλιανού Μπιζά
Εδώ λοιπόν και πάλι.....στη θέση σου....στο θρονί σου....στον τόπο σου!!!
Βέβαια η Παναγία είναι μία και μοναδική. Απλά με χιλιάδες ονόματα που της έχουν δοθεί ανά τους αιώνες. Όμως για εμάς, εσύ είσαι η δική μας Παναγία.
Η Μάνα μας. Η προστασία και η σκέπη μας. Εκείνη που θα παρακαλέσουμε και εκείνη στην οποία θα πούμε τον πόνο μας.
Μας έλειψες. Νιώσαμε μόνοι μας και απροστάτευτοι. Και ας ήσουν πάντα δίπλα μας. Όμως έτσι έχουμε μάθει να ζούμε. Με την παρουσία σου και την προστασία σου.
Πηγή : Ενοριακή ζωή
Και τώρα πάλι νιώθουμε δυνατοί, υπό την προστασία σου και με Εσένα στη θέση Σου.
Έκανες ένα δεκαπενθήμερο πνευματικό ταξίδι. Τη μέρα που έφυγες νιώσαμε πόσο ανάγκη σε έχουμε. Ανυπομονούσαμε να γυρίσεις πίσω.
Κάποιοι από εμάς είχαμε τη μεγάλη χαρά και ευλογία να έρθουμε και στο προσωρινό σου σπίτι, στον Άγιο Δημήτριο. Εκεί στα Ταμπούρια, στον Πειραιά. Σε μία φτωχογειτονιά. Σε μία ενορία γεμάτη από ανθρώπους του μεροκάματου, του μόχθου, της αγωνίας αλλά πάνω απ όλα, ανθρώπους γεμάτους από πίστη και αγάπη.
Όλες αυτές τις ημέρες όπως είπε και ο π. Πολύκαρπος στην ομιλία του το βράδυ του Αγίου Δημητρίου, με όλη αυτή την κοσμοσυρροή, νιώσαμε υπερήφανοι. Υπερήφανοι γι αυτό που είμαστε, γι αυτό που νιώθουμε. Το να μπορούμε να λέμε υπερήφανα και ελεύθερα ότι παραμένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι.
Έβλεπες ανθρώπους γεμάτους από αγάπη και πίστη οι οποίοι εμπιστεύονται την Εκκλησία, να προσπαθούν να γλυκαθούν, να ακουμπήσουν την ψυχή τους σε ότι πιο ιερό υπάρχει, στην Παναγία και τον Χριστό μας.
Όλες αυτές τις ημέρες νιώσαμε Έλληνες, Ελεύθεροι και Ορθόδοξοι. Γι αυτό που είμαστε, γι αυτό που ζούμε και έχουμε. Για όλο αυτό λοιπόν κανένας δεν θα μπορεί να το πάρει μέσα από την καρδιά μας. Γιατί αν και πολλοί προσπάθησαν να "λοιδωρήσουν" και να χλευάσουν αυτό σου το ταξίδι, Εσύ τους έκανες να φαίνονται τόσο "μόνοι" στο δικό τους κόσμο. Είναι εκείνοι που σε βλασφημούν, αλλά όταν θα βρεθούν σε κίνδυνο, Εσένα θα επικαλεστούν και από Εσένα θα ζητήσουν βοήθεια.
Εκεί λοιπόν, στην τόσο ζεστή ενορία του Πειραιά, είδαμε να έρχονται να σε προσκυνήσουν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν ακούσει για εσένα αλλά που ήταν αδύνατο να σε επισκεφθούν εδώ στο νησί. Ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά. Μία κοσμοσυρροή ανθρώπων που υποχρέωσε τους υπευθύνους του Ναού να τον έχουν ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο.
Ασθενοφόρα σταματούσαν απ έξω για να μεταφέρουν ασθενείς που ήθελαν να προσευχηθούν σε Εσένα.
Εκεί, κάτω και μπροστά από την εικόνα σου. Χιλιάδες προσευχές...
Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ένα παιδάκι περίπου 8-10 χρονών, σταμάτησε μπροστά σου. Σε έβλεπε...σε θαύμαζε....και ξαφνικά το έπιασαν τα κλάματα. Ήταν η στιγμή που με το δεξί του χέρι έπιανε το παράλυτο αριστερό του χέρι και το ακουμπούσε μόνο του επάνω στην εικόνα σου. Για να το θεραπεύσεις....
Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου ότι ...
"Παναγία μου, άξιζε που ήρθες εδώ"!!!
Και τώρα πάλι νιώθουμε δυνατοί, υπό την προστασία σου και με Εσένα στη θέση Σου.
Έκανες ένα δεκαπενθήμερο πνευματικό ταξίδι. Τη μέρα που έφυγες νιώσαμε πόσο ανάγκη σε έχουμε. Ανυπομονούσαμε να γυρίσεις πίσω.
Κάποιοι από εμάς είχαμε τη μεγάλη χαρά και ευλογία να έρθουμε και στο προσωρινό σου σπίτι, στον Άγιο Δημήτριο. Εκεί στα Ταμπούρια, στον Πειραιά. Σε μία φτωχογειτονιά. Σε μία ενορία γεμάτη από ανθρώπους του μεροκάματου, του μόχθου, της αγωνίας αλλά πάνω απ όλα, ανθρώπους γεμάτους από πίστη και αγάπη.
Όλες αυτές τις ημέρες όπως είπε και ο π. Πολύκαρπος στην ομιλία του το βράδυ του Αγίου Δημητρίου, με όλη αυτή την κοσμοσυρροή, νιώσαμε υπερήφανοι. Υπερήφανοι γι αυτό που είμαστε, γι αυτό που νιώθουμε. Το να μπορούμε να λέμε υπερήφανα και ελεύθερα ότι παραμένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι.
Έβλεπες ανθρώπους γεμάτους από αγάπη και πίστη οι οποίοι εμπιστεύονται την Εκκλησία, να προσπαθούν να γλυκαθούν, να ακουμπήσουν την ψυχή τους σε ότι πιο ιερό υπάρχει, στην Παναγία και τον Χριστό μας.
Όλες αυτές τις ημέρες νιώσαμε Έλληνες, Ελεύθεροι και Ορθόδοξοι. Γι αυτό που είμαστε, γι αυτό που ζούμε και έχουμε. Για όλο αυτό λοιπόν κανένας δεν θα μπορεί να το πάρει μέσα από την καρδιά μας. Γιατί αν και πολλοί προσπάθησαν να "λοιδωρήσουν" και να χλευάσουν αυτό σου το ταξίδι, Εσύ τους έκανες να φαίνονται τόσο "μόνοι" στο δικό τους κόσμο. Είναι εκείνοι που σε βλασφημούν, αλλά όταν θα βρεθούν σε κίνδυνο, Εσένα θα επικαλεστούν και από Εσένα θα ζητήσουν βοήθεια.
Εκεί λοιπόν, στην τόσο ζεστή ενορία του Πειραιά, είδαμε να έρχονται να σε προσκυνήσουν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν ακούσει για εσένα αλλά που ήταν αδύνατο να σε επισκεφθούν εδώ στο νησί. Ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά. Μία κοσμοσυρροή ανθρώπων που υποχρέωσε τους υπευθύνους του Ναού να τον έχουν ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο.
Ασθενοφόρα σταματούσαν απ έξω για να μεταφέρουν ασθενείς που ήθελαν να προσευχηθούν σε Εσένα.
Εκεί, κάτω και μπροστά από την εικόνα σου. Χιλιάδες προσευχές...
Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ένα παιδάκι περίπου 8-10 χρονών, σταμάτησε μπροστά σου. Σε έβλεπε...σε θαύμαζε....και ξαφνικά το έπιασαν τα κλάματα. Ήταν η στιγμή που με το δεξί του χέρι έπιανε το παράλυτο αριστερό του χέρι και το ακουμπούσε μόνο του επάνω στην εικόνα σου. Για να το θεραπεύσεις....
Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου ότι ...
"Παναγία μου, άξιζε που ήρθες εδώ"!!!