Πόσο συγκλονιστική είναι αυτή η έκφραση της Εκκλησίας μας κατά την περίοδο του τριωδίου.
Με πόνο ψυχής ο υμνογράφος αγωνιά, ικετεύει, παρακαλεί, ώστε ο Κύριος μην αναγκαστεί λόγω των ανομιών μας, να αποστρέψει το πρόσωπό του, αλλά να συνεχίζει σαν τον νοητό ήλιο να φωτίζει τα μύχια της ύπαρξής μας.
Μή αποστρέψεις λοιπόν, όχι γιατί δεν σ' έχω ανάγκη τώρα που τα προβλήματά μου είναι λυμένα, τώρα που είμαι υγιής, τώρα που στη δουλειά μου πάνε όλα καλά, με δυο λόγια δεν έχω ιδιαίτερη ανάγκη ...αλλά θλίβομαι όταν νοιώθω την απουσία σου.
Ναι θλίβομαι, μαραζώνει η ψυχή μου, σβήνω, χάνεται η ύπαρξή μου από την απουσία σου.
Πηγή : Ψήγματα Ορθοδοξίας
Υπάρχω, γιατί πρώτος υπάρχεις Εσύ.
Σε βρήκα πριν από μένα, δεν σε έφτιαξα...Συ με δημιούργησες.
Εσύ με βρίσκεις, όταν εγώ χάνομαι στα δύσκολα τα μονοπάτια, δεν σε ζητώ τυφλωμένος όπως είμαι απ' τα πάθη μου, αλλά Εσύ με βρίσκεις και αυτό είναι που μου πληγώνει την καρδιά και κάποια στιγμή αντιδρώ, δεν θέλω, είναι βλέπεις και η άσχημη ζωή μου που δεν μ' αφήνει, αλλά...
Θλίβομαι, θλίβομαι όταν είμαι μακρυά σου.
Μην ακούς τι σου λεν τα χείλη μου, όταν από άσχημη συνήθεια αρχίζουν ν΄αντιδρούν,
αλλ' άκου την ψυχή μου, άκου τους χτύπους της καρδιάς μου,
θλίβομαι λεν μαζί και το φωνάζουν δυνατά.
Οι άλλοι όμως δεν τ'ακούν, μόνο Εσυ κι' εγω...οι δυό μας το ακούμε.
Θλίβομαι, θλίβομαι όταν ειμαι μακρυά σου.
Μάταια του κόσμου οι χαρές, καρφιά γυρνούν να βρούν
γυρνώντας δώθε κει, τον πάτο της καρδιάς ζητούν να στερεώσουν.
Αλλά πως ν' αδειάσεις το κενό, χώρο να βρείς, να μπείς, να κάτσεις...
μόνος μου δεν το μπορώ, δεν το κατόρθωσα ακόμη...δώς μου καιρό.
Θλίβομαι, θλίβομαι όταν ειμαι μακρυά σου.
Κράτα το βλέμμα Σου επάνω μου, μην τύχει και τ' αφήσεις.
Σαν χάρη στο ζητώ....σαν τελευταία χάρη!
Αναδημοσίευση απο το περιοδικό
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ