π.Εφραίμ Παναούση
Στην παραβολή του ασώτου,δεν θα πούμε τίποτε για
τον Πατέρα ,τη μεγάλη του καρδιά ,τα λίγα του λόγια και τις μεγάλες του σιωπές.
Πάντα στην παραβολή του ασώτου μιλάμε για τον μικρό
γιο.Για την αμυαλοσύνη του.Για τη άγουρη
δίψα του να γνωρίσει την κόσμο.Για τη γεύση της αμαρτίας ,και τους πικρούς
καρπούς που θέρισε.Μα ακόμα θα μιλήσουμε για την μετάνοιά του και τέλος για την
επιστροφή και την αγκαλιά.
Και λίγο κλείνοντας την παραβολή θα μιλήσουμε για τη
σκληρότητα του μεγάλου γιου και το άσπαχνο της ψυχής του.Θα σταθούμε λίγο στο
πείσμα του να χαρεί και το αναπάντητο ερώτημα που έχει μείνει για χρόνια στη σκέψη όλων μας
,αν μπήκε τελικά μέσα στο σπίτι.
Αλλά ...δεν θα πούμε τίποτε για τον Πατέρα ,τη
μορφή του ,τη μεγάλη του καρδιά ,τα λίγα του λόγια και τις μεγάλες του σιωπές.
Ο Πατέρας πάντα σιωπηλός ,άρχοντας ,δίνει πάντα από την
καρδιά του μέσα.
Πόσο πόνεσε όταν ο γιος ο μικρός σήκωσε θέλημα και
ζήτησε να φύγει από τη « φυλακή » του.Και ότι ζήτησε από τον Πατέρα του, του το
έδωσε εκείνος μετά χαράς κι ας μην
κουράστηκαν μαζί να φτιάξουνε το βιος.
Και δεν του είπε τίποτα,ώστε σαν κάποτε σκεφτεί να
γυρίσει να μην είναι τα λόγια που θα τον εμποδίσουν να το κάνει.
Πόνος στην σιωπή.Θα γυρίσει ή δεν θα γυρίσει..Πότε;...Θα
ζήσω να τον ξαναδώ;
Κι όταν γύρισε .Τον είδε από μακριά.Και τον
γνώρισε.Γιατί όπως λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το βλέμμα του πατέρα
,φτάνει πάντα μακριά.
Και τον καλοδέχεται, με εκείνο που ο Πατέρας ξέρει να κάνει πάντα καλά.Να αγκαλιάζει.Και
δεν τον ρωτά τον γιο του, μήτε τον ανακρίνει.Αρκετά -όπως πάλι λέει ο Ιερός
Χρυσόστομος- πόνεσε ο γιος του εκεί που ήταν.
Κι όταν ο μεγάλος γιος πεισμώνει και χωρίζει από τη
χαρά,πάλι ο Πατέρας « κάνει το μικρό » και παλεύει να τα ενώσει.
Δεν θα μιλήσουμε πολύ για τον Πατέρα.Γιατί δεν μιλά.Ούτε
θόρυβο κάνει.Κάθε σιωπή του είναι φωνή .
Η ζωή του Πατέρα είναι ένας έλεγχος και μια μαχαιριά σε όλους εμάς που θαρρούμε πως ό,τι
δίνουμε πρέπει να εκτιμηθεί,να αποζημειωθεί και να λένε για μας..